Το «σπαρακτικό αντίο» του Νίκου Κοσμαδάκη στον ξάδερφό του Αντώνη Αποστολάκη

Τι έγραψε ο δημοσιογράφος του Cretaone.gr για τον άδικο χαμό του ξαδέλφου του

Βρισκόμαστε στις αρχές του 21ου αιώνα. Αναμφισβήτητα ένας αιώνας των προσδοκιών και της αισιοδοξίας. Και είμαστε στο γήπεδο του Μαρτινέγκο. Ο Εργοτέλης δεν έχει παίξει Α’ Εθνική ακόμα και δεν είναι γνωστή ομάδα. Εκεί ξεχωρίζει ένα παιδί το οποίο του αρέσει να παίζει επίθεση.

Είναι αρκετά καλός και έχει πολύ μέλλον μπροστά του, λένε οι ειδήμονες του ποδοσφαίρου. Καταφέρνει να βάλει στη γερμανική ομάδα της Στουτγκάρδης 4 γκολ. Πανηγυρίζει, χαίρεται το ποδόσφαιρο. Το παιδί μεγαλώνει και ακολουθεί την φυσιολογική εξέλιξη ενός ποδοσφαιρικού ταλέντου.

Δυστυχώς, όμως, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Έχει πολλές φουρτούνες. Λίγο πριν κλείσει τα εικοστά του γενέθλια, παθαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Οι μήνες της αποκατάστασης ήταν πολλοί. Πολλοί φίλοι και γνωστοί λένε μέχρι και τώρα που γράφεται το άρθρο πως το τροχαίο αυτό ατύχημα του κόστισε την τρέλα, το δυναμισμό για τη ζωή. Το χαμόγελο δεν το έχασε. Αλλά, σίγουρα του κόστισε το ποδόσφαιρο, το αγαπημένο του άθλημα. Προσπάθησε να επανέλθει. Αλλά, μάταια. Ο Αντώνης Αποστολάκης νιώθει βαρύ το σώμα του. Δεν έχει όρεξη. Σηκώθηκε. Συνήθισε τη ζωή του χωρίς ποδόσφαιρο.

Η μοίρα όμως έμελλε να αποδειχθεί κακή σύμμαχός του. Λίγα χρόνια αργότερα, χάνει έναν άνθρωπο που αγαπάει. Τη μητέρα του. Αλήθεια πόσο όμορφο συναίσθημα να νιώθει κάποιος την αγάπη της μητέρας του. Ο Αντώνης την ένιωσε και φαίνεται πως αυτή η αγάπη ήταν τόσο δυνατή που επιθυμείς να τη μοιραστείς και να τη διοχετεύσεις σε άλλους. Και εσύ, καλέ μου ξάδερφε, έδωσες αγάπη στους φίλους, στην αδερφή σου. Ήσουν εξαιρετικός. Ήσουν όμορφος άνθρωπος. Από εκείνους τους ανθρώπους, που οι γονείς λένε στα παιδιά τους να έχουν πρότυπο.

Τα χρόνια πέρασαν. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, την περίοδο της υγειονομικής κρίσης, μου έστελνες μήνυμα και μου έλεγες για τα εμβόλια, ποιο είναι πιο καλό ή έχει τις λιγότερες επιπλοκές. Κάναμε αρκετές συζητήσεις. Έχω τύψεις πολλές καθώς δε μπόρεσα την τελευταία φορά να βρεθούμε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Πίστεψε με, έχω τύψεις.

Τώρα, μπορεί πλέον να μη ζεις. Δε γνωρίζω εάν υπάρχει Παράδεισος ή Κόλαση. Εγώ είμαι σίγουρος αν και δεν είχαμε κάνει τέτοια συζήτηση πως θα έλεγες: ναι, υπάρχει Παράδεισος. Πίστευες στο Θεό. Πίστευες πως είναι η δύναμή σου. Ήσουν ένας μαχητής της ζωής που πάντα είχες ένα αυθόρμητο γέλιο, μια απροϋπόθετη χαρά. Χαμογελούσες και δεν ήθελες να μεταφέρεις στους άλλους τα προβλήματά σου. Ήθελες να βιώσεις το δικό σου προσωπικό Γολγοθά. Να παλέψεις με τον εαυτό σου. Στερήθηκες τη μπάλα, τη μητέρα σου… όλα αυτά σε μικρή ηλικία.

Σίγουρα, τώρα, θα μας βλέπεις με τη μητέρα σου από εκεί ψηλά. Δε ξέρω εάν χαμογελάς από εκεί πάνω. Θα σου πω όμως πως εμείς είμαστε στεναχωρημένοι. Χάσαμε ένα αξιόλογο νέο. Και θα κλείσω λέγοντας πως όλοι είμαστε περήφανοι για σένα. Ακριβώς όπως ένιωσε ο παππούς σου όταν πριν από 20 χρόνια σε νυχτερινό μαγαζί (είχαμε πάει για ένα γάμο) μου είπε πως: το Αντωνιό θα γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Έβαλε 4 γκολ στη Στουτγκάρδη. Σπουδαίος άνθρωπος ο παππούς σου. Σπουδαίος άνθρωπος και εσύ. Να είσαι πάντα καλά. Και να μας βλέπεις από εκεί ψηλά!