Kάντανος: Ένας προορισμός με ιστορία, στην καρδιά ενός υπεραιωνόβιου ελαιώνα στην Κρήτη

Αφιέρωμα του travel.gr στο χωριό των Λευκών Ορέων

Κατηφορίζοντας από τα Χανιά για την γραφική Παλαιοχώρα, στην «καρδιά» ενός λεκανοπεδίου στις παρυφές των Λευκών Ορέων που κυριαρχούν υπεραιωνόβια ελαιόδεντρα, η Κάντανος (ή και Κάνδανος) δεν περνάει απαρατήρητη. Τόσο για την πανέμορφη φύση που την περιβάλλει, όσο κυρίως για την τραγική της ιστορία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Το 1941 οι Γερμανοί εισβολείς κατέστρεψαν συθέμελα το χωριό, ως αντίποινα στη σθεναρή αντίσταση των κατοίκων του. Ωστόσο, η Κάντανος κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη. Γι’ αυτό το λόγο, το χωριό αποτελεί σήμερα ιστορική έδρα του δήμου Καντάνου – Σελίνου, που εκτείνεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Κρήτης με έδρα την Παλαιοχώρα.

Ο μόνιμος πληθυσμός του χωριού, που απέχει 55 χιλιόμετρα από τα Χανιά, δεν ξεπερνάει τους 400 κατοίκους, και στην πλειοψηφία του ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, με κυριότερο προϊόν το ελαιόλαδο. Γύρω από το χωριό, εκτείνονται αραιοκατοικημένοι οι οικισμοί: Βαμβακάδο, Ανυσαράκι, Καβαλαριανά, Κουφαλωτό, Τζαγκαρελιανά, Μπενουδιανά, Λαμπιριανά, Πασακιανά, Λόφο, και Χατζηδιανά.

Ιστορία που χάνεται στο χρόνο

Το όνομα «Κάντανος» ετυμολογείται από την αρχαία λέξη «Καντανία» που σημαίνει «πόλη της νίκης». Η αρχαία Κάντανος, που εκτεινόταν νοτιότερα, φαίνεται πως άκμασε τη Ρωμαϊκή Περίοδο μια και οι αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φως μεγάλο οικοδόμημα με όμορφα μωσαϊκά και βάση αγάλματος με επιγραφή αφιερωματική στον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο. Η πόλη υπήρξε έδρα Επισκοπής για περισσότερα από 1000 χρόνια, εκπρόσωποι της μάλιστα παρέστησαν στις τρεις Οικουμενικές Συνόδους, κάτι που δικαιολογεί την ύπαρξη πολλών βυζαντινών ναών στο σημερινό χωριό και στην γύρω περιοχή. Η αρχαία Κάντανος καταστράφηκε ολοκληρωτικά μετά από αραβική επιδρομή. Οι πληροφορίες για την αρχαία πόλη συνεχίζουν να είναι λιγοστές, απουσία συστηματικής αρχαιολογικής έρευνας.

Σήμερα, η περιοχή της Καντάνου αποτελεί ένα ανοιχτό μουσείο βυζαντινής αγιογραφικής τέχνης, αφού διασώζεται ο μεγαλύτερος -από οπουδήποτε αριθμός- από τοιχογραφημένους ναούς, που χρονολογούνται μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα, όπως όπως η Αγία Κυριακή και ο Άγιος Γεώργιος στα Λαμπιριανιά, η Αγία Αικατερίνη, ο Άγιος Αντώνιος και ο Άγιος Νικόλαος στο κέντρο του χωριού, η Αγία Άννα, η Παναγία και ο Άγιος Γεώργιος στο Ανισαράκι, οι Άγιοι Απόστολοι στον ομώνυμο οικισμό, ο Άγιος Μάμας στο λόφο, η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Ιωάννης, ο Προφήτης Ηλίας στον Τραχινιάκο κ.ά. Μαζί με νεότερους ναούς, αγγίζουν συνολικά τους 18 και αποτελούν το «καμάρι» των ντόπιων.

Διαβάστε περισσότερα στο travel.gr