Η διαχρονική ανικανότητα αφήνει το Ηράκλειο χωρίς… σκιά

Η άλλη ανάγνωση της μόδας… «κόβω ότι βρω μπροστά μου» για να μην βρεθώ μπλεγμένος

Η συζήτηση αναφορικά με την επικινδυνότητα δένδρων στο Ηράκλειο έχει ξεκινήσει από την εποχή Λαμπρινού με αφορμή και το τραγικό περιστατικό με το θάνατο συμπολίτη μας στη Λεωφόρο Δημοκρατίας σε απόσταση αναπνοής από την «καρδιά» της πόλης.

Για να μιλήσουμε όσο πιο απλοϊκά γίνεται, φτάσαμε στο σημείο να θρηνήσουμε έναν συνάνθρωπό μας για να μπούμε στη διαδικασία ελέγχων στα δένδρα μίας πόλης που διαχρονικά είχε ανάγκη το πράσινο και τις παρεμβάσεις προς μία πράσινη κατεύθυνση.

Το Ηράκλειο αυτή την στιγμή έχει χωριστεί στα δύο.

Από τη μία οι υπερασπιστές των φορέων και αυτοδιοικητικών που έχουν και την ευθύνη αναφορικά με την καταλληλότητα των δένδρων της πόλης και οι οποίοι έχουν ανάψει το πράσινο φως – έπειτα από γνωμοδοτήσεις γεωπόνων – για την μαζική κοπή των δένδρων και από την άλλη όλοι αυτοί που έχουν αντιρρήσεις στις συγκεκριμένες πρακτικές καταθέτοντας μάλιστα μηνύσεις και εξώδικα.

Δεν γνωρίζω αν η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, ωστόσο βλέποντας τις τελευταίες εξελίξεις και την παρατεταμένη ένταση που επικρατεί στο Ηράκλειο γεννάται το εξής ερώτημα.

Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη και στο σύνολο των ανεπτυγμένων χωρών η πρόληψη και στο μέτωπο της διαχείρισης του πρασίνου βρίσκεται στις προτεραιότητες των αρμόδιων φορέων, στην Ελλάδα και στην Κρήτη η οποία δεν αποτελεί εξαίρεση… σφυρίζαμε αδιάφορα.

Δεν γίνεται όλα αυτά τα δένδρα τα οποία «μετά βαϊων και κλάδων» καρατομούνται να έγιναν ακατάλληλα μέσα σε μία… νύχτα. Η φθορά τους εξελίχθηκε και επιδεινώθηκε μέσα στο πέρασμα των χρόνων και δεν βρέθηκε κανείς να κινητοποιηθεί, να ευαισθητοποιηθεί και να πράξει το αυτονόητο.

ΠΡΟΛΗΨΗ δηλαδή.

Συντήρηση δεν είναι μόνο το κλάδεμα και δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιος πτυχίο… γεωπόνου για να το κατανοήσει.

Η διαχρονική ανικανότητα μας οδήγησε σήμερα σ’ αυτό το σημείο με τους φορείς να… τρέχουν και να μην φτάνουν και τους πολίτες να προσπαθούν να κατανοήσουν πως η σκιά εξαφανίζεται και το πράσινο θα αποτελέσει είδος προς εξαφάνιση από την πόλη.

Φτάσαμε στο σημείο να «ξεγυμνώνουμε» την πόλη μέσα σε… μία νύχτα επειδή τα προηγούμενα χρόνια δεν έπραξαν τα αυτονόητα οι αρμόδιοι.

Τώρα βέβαια θα πει κάποιος τι ψάχνεις, εδώ γέμισαν το Ηράκλειο με Φοίνικες χωρίς να λάβουν στα σοβαρά – όπως αποδείχθηκε και στην πράξη καθώς οι περισσότεροι ξεράθηκαν – τις κλιματολογικές συνθήκες και τις απαιτήσεις φύτευσής τους.

Μήπως θα έπρεπε να γυρίσουν κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν το βλέμμα και στα δένδρα-κόσμημα με την «όψη» των οποίων μεγάλωσαν γενιές και γενιές, στη σκιά των οποίων περπάτησαν, συζήτησαν και ονειρεύτηκαν οι Ηρακλειώτες και πλέον μετατράπηκαν σε κουτσούρια παίρνοντας μαζί τους το Ηράκλειο μίας άλλης εποχής;