Του Αργύρη Αργυριάδη Δικηγόρου

Μετά από πολλά χρόνια (νομίζω έξι) εμφανίστηκε στις δημοσκοπήσεις ως επικρατούσα απάντηση στο ερώτημα «ποιόν θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό της χώρας», ο «κανένας». Ωσάν άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας, με το βλέμμα προσκολλημένο στη θάλασσα και στο άγνωστο και με την ίδια εσωτερική ανάγκη για φυγή προς τα μπρος και ολοκλήρωση του ταξιδιού, η κοινωνία αναφωνεί «ο κανένας». Ο Ελληνικός λαός (ανα)ζητεί τη δική του Ιθάκη.

Στην παρέμβαση της προηγούμενης εβδομάδας αναλύαμε τα δεδομένα, όπως εκφράστηκαν από επίσημα χείλη. Το να περιμένει ο Ελληνικός λαός 30 χρόνια για να προσεγγίσει το μέσο όρο της διευρυμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δυστοπική εξέλιξη και όχι λυτρωτικός στόχος. Μετά από τρεις δεκαετίες, η σημερινή νέα γενιά θα έχει τερματίσει τον παραγωγικό της βίο και οι σημερινοί συνταξιούχοι θα έχουν, προ πολλού, «εκδημήσει εις Κύριον». Δεν μπορεί η πολιτική να μη δίνει απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο, αλλά προσδοκία για το μεθαύριο. Τότε δεν είναι πολιτική, αλλά παραθρησκοληπτική πίστη σε αναζήτηση του άδηλου.

Ο νυν Πρωθυπουργός ερωτήθηκε για το ίδιο θέμα στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ. Αντί να απαντήσει στην ουσία του ερωτήματος, υπογράμμισε ότι δεν θα επιτρέψει να γυρίσουμε στο χθες (υπονοώντας ότι αλόγιστες παροχές θα μας οδηγήσουν εκ νέου σε χρεοκοπία). Ωστόσο, δεν ήταν αυτό το ερώτημα. Ουδείς επιδιώκει να γυρίσουμε στη καταστροφική δεκαετία που πέρασε. Το ερώτημα είναι απλό: υπάρχει όραμα και σχέδιο για να τρέξουμε με γρηγορότερους ρυθμούς ανάπτυξης; Μπορεί η νυν κυβέρνηση να πείσει ότι μπορεί να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, ώστε η ανάπτυξη της να μην στηρίζεται ούτε σε δανεικά ούτε σε έκτακτους πόρους (πχ Ταμείο Ανάκαμψης), αλλά σε ίδιες δυνάμεις του έθνους; Μπορεί να πείσει ότι οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης διοχετεύονται ορθά με υψηλό οικονομικό και κοινωνικό πολλαπλασιαστή;

Με άλλα λόγια, εάν σε μια Γενική Συνέλευση μιας ανώνυμης εταιρίας ο διευθύνων σύμβουλος έλεγε στους μετόχους του: «κέρδη δεν θα δείτε τα επόμενα 30 χρόνια, αλλά να χαίρεστε που δεν θα πτωχεύσουμε», τι θα έκαναν οι μέτοχοι; Θα χαίρονταν ή θα άλλαζαν manager;