Ηράκλειο: Τα σκουπίδια, οι συμβάσεις και ο… ιδιώτης που αχνοφαίνεται

Αγώνας δρόμου για να περιοριστούν οι επιπτώσεις από την έλλειψη προσωπικού

Το μείζον ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στο Ηράκλειο εξακολουθεί να κυριαρχεί στην επικαιρότητα, με τον δήμο και την αρμόδια υπηρεσία Καθαριότητας να προσπαθεί να λύσει μια δύσκολη εξίσωση: Πως, με αισθητά λιγότερο προσωπικό, θα μπορέσει να ανταποκριθεί στον ολοένα και μεγαλύτερο όγκο απορριμμάτων που παράγουμε και που πολλές φορές πετάμε ανεξέλεγκτα.

Τα διαχρονικά προβλήματα που ταλανίζουν το Ηράκλειο – και όχι μόνο – αλλά και η ισοπεδωτική κριτική που ασκείται, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας. Όσο ανάξιος λόγου είναι ο αφορισμός των πάντων, άλλο τόσο αναποτελεσματικές είναι οι εκκλήσεις για να μείνουν τα σκουπίδια στα μπαλκόνια.

Πάμε να δούμε τα δεδομένα:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σοβαρό τροχαίο στο Παγκράτι: Λεωφορείο έπεσε πάνω σε αυτοκίνητο – Ένας τραυματίας (βίντεο)

Η δημοτική αρχή – αποτελούμενη και από πολλά έμπειρα αυτοδιοικητικά στελέχη – γνώριζε εκ των προτέρων πως το ζήτημα των συμβασιούχων είναι μια συνθήκη που έχει ημερομηνία λήξης. Ο σχεδιασμός πρέπει να γίνεται με αυτό το δεδομένο, άρα και οι υποσχέσεις για παστρικό Ηράκλειο (εννοούμε το όλον και όχι όσα βλέπει η πεθερά) έπρεπε να δίνονται με φειδώ.

Μπορεί μια κρίσιμη υπηρεσία να λειτουργήσει, όταν η πλειοψηφία των εργαζομένων της είναι συμβασιούχοι; Ξεκάθαρα όχι. Εδώ έχουμε μια μνημονιακή συνθήκη που θα κουβαλά η χώρα για τις επόμενες δεκαετίες, σε σχέση με τα περιθώρια προσλήψεων κλπ. Αν αυτός ο αλγόριθμος δεν αλλάξει, η κατάσταση διαρκώς θα επιδεινώνεται.

Γνωρίζουν οι εργαζόμενοι πως όταν προσλαμβάνονται με σύμβαση έργου, αυτό έχει ημερομηνία λήξης Ξεκάθαρα ναι. Άρα τα μικροπολιτικά παιχνίδια και η μάχη των εντυπώσεων από διάφορα κέντρα – συνδικαλιστικά και μη – είναι ανούσια, όπως επίσης και η τακτική της κλιμάκωσης/πίεσης ή η αλλαγή εργασιακής συμπεριφοράς, όσο η ημερομηνία λήξης μιας σύμβασης πλησιάζει. Για να τα λέμε όλα…

Που το… πάνε;

Το σημαντικότερο θέμα που θα πρέπει (κατά τη γνώμη του γράφοντος) να αναδειχθεί μέσα και από αυτή την ιστορία με την διαχείριση των απορριμμάτων είναι το εξής: Η ολοένα και αυξανόμενη εκχώρηση έργου και αρμοδιοτήτων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς αυτή η συνθήκη να συνοδεύεται από τα απαραίτητα κονδύλια, τη στήριξη και το προσωπικό, αλλά και η αποστέρηση πόρων από τους ΟΤΑ, δημιουργεί δύο δεδομένα.

1. Αν το κεντρικό κράτος δεν αντιλαμβάνεται πως με αυτή την τακτική η Αυτοδιοίκηση (ο φορέας με την αμεσότερη επαφή με τους πολίτες) στραγγαλίζεται και χάνει την δυναμική και την αποτελεσματικότητά της, τότε υπάρχει ζήτημα ανικανότητας και πρέπει να το παραδεχθούν.
2.  Αν πάλι, το κεντρικό κράτος οδηγεί την κατάσταση στην απαξίωση εσκεμμένα, ώστε οι ΟΤΑ να… σηκώσουν τα χέρια ψηλά, άρα μετά να έρθει ο ιδιώτης ως ο από μηχανής Θεός για να αναλάβει (και) αυτό το έργο, τότε οφείλουν να βγουν και να το πουν ξεκάθαρα στους πολίτες.

Ας αποφασίσουν τι από τα δύο ισχύει, για να γνωρίζει ο κόσμος τι τον περιμένει. Σήμερα είναι τα σκουπίδια και το νερό, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Ή και όλα…