Πολυτεχνείο: Όταν η φωνή των φοιτητών έγινε ένα με την φωνή της Ελλάδας του Ψαρονίκου

Η παρουσία των Ανωγείων στο Πολυτεχνείο και σε κάθε κάλεσμα για Ελευθερία και Ανεξαρτησία

Πολυτεχνείο. Ποιος το τραβάει το σκοινί και σκοτεινιάζει ο κόσμος; Σαν μαριονέτα στην καρδιά, χοροπηδάει ο πόνος.. Μια στον πόλεμο σε χάνω, στην Ειρήνη κρύβεσαι. Αχ! Αγάπη με στο κλάμα σαν βαρκούλα πνίγεσαι..

Η παρουσία των Ανωγείων σε κάθε κάλεσμα για Ελευθερία και Ανεξαρτησία, είναι αδιαμφισβήτητη και είναι ένα δέντρο ποτισμένο εδώ και αιώνες με πολύ αίμα, δάκρυα, πόνο και ξεριζωμό που στο άνθισμα του όμως ανοίγει ξανά τα φύλλα της λευτεριάς, της αναγέννησης και της δικαιοσύνης.

Οι Ανωγειανοί λοιπόν, με βάση τα παραπάνω, δεν θα μπορούσαν εκ φύσεως να είναι απόντες σε ένα από αυτά τα καλέσματα του τόπου για Ελευθερία, στη μεγάλη εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, ενάντια στην Χούντα που τόσα δεινά προξένησε στον τόπο, φθάνοντας στο αποκορύφωμα της εθνικής προδοσίας της Κύπρου τον Ιούλιο του ’74.

Ανωγειανοί φοιτητές, αλλά ακόμα και απλοί πολίτες που ζούσαν στην Αθήνα την περίοδο της δικτατορίας βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο και ένωσαν και τις δικές τους φωνές με αυτές των ελεύθερων Ελλήνων, σε εκείνο το δραματικό αλλά και τόσο ιστορικό τριήμερο της Κατάληψης. Άλλοι βρέθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο και άλλοι απέξω προσφέροντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στους φοιτητές, με τους περισσότερους από αυτούς στο πέρασμα τεσσάρων και πλέον δεκαετιών από εκείνες τις ημέρες, να παραμένουν αφανείς στο παρασκήνιο χωρίς να ζητήσουν ανταλλάγματα για τους αγώνες τους, αργότερα με την Μεταπολίτευση.

Υπήρχε όμως και ένας Ανωγειανός εκεί, που αν και είμαστε βέβαιοι ότι θα ήθελε να είναι αφανής αγωνιστής του Πολυτεχνείου, κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν λόγω της τεράστιας εμβέλειας που είχε ως προσωπικότητα, ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος.Τον Νίκο Ξυλούρη “τράβηξε” μέσα στο Πολυτεχνείο η φωνή των φοιτητών, η φωνή των ελεύθερων Ελλήνων και ο ίδιος ως βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να μην υπακούσει σε αυτά τα κελεύσματα. Παρά τις πιέσεις φίλων και γνωστών να μην θέσει την ζωή του σε κίνδυνο, ο δικός μας Ψαρονίκος βρέθηκε εκεί και τις τρεις ημέρες, τραγούδησε με αυτή την κρυστάλλινη και επαναστατική φωνή του την “Ξαστεριά” και το “Μπήκαν στη πόλη οι οχτροί”, με τους φοιτητές να τον σηκώνουν στα χέρια και να γίνεται σύμβολο του αγώνα τους. Ο Ξυλούρης έδινε μια ακόμα γροθιά στον Φασισμό της επταετίας μετά και το θρυλικό “Το μεγάλο μας τσίρκο” την θεατρική παράσταση σύμβολο κατά της Χούντας, δίπλα στην Καρέζη, τον Καζάκο, τον Παπαγιαννόπουλο.

Λίγες ώρες πριν το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές τον πείθουν και τον φυγαδεύουν ώστε ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης να μην πέσει θύμα των όπλων των φασιστών.Μια αδιόρατη θλίψη είχε στο βλέμμα του ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων του, όταν η συζήτηση ερχόταν στο Πολυτεχνείο, μέχρι και τον πρόωρο θάνατο του τον Φλεβάρη του 80′. Θλίψη για τα νιάτα που χάθηκαν στο Πολυτεχνείο, πιστά στα μεγάλα ιδανικά της ζωής.

“Εκεί σκοτώθηκαν άνθρωποι για τα ιδανικά τους. Εγώ δεν σκοτώθηκα..” έλεγε χαρακτηριστικά ο Νίκος Ξυλούρης και τελείωνε οποιαδήποτε άλλη διάθεση είχε ο συνομιλητής του, που ήθελε να μάθει για την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Σεμνός, ταπεινός, άνθρωπος, ελεύθερος, αθάνατος! Ας ανάψουμε λοιπόν ένα κερί και για τον Ψαρονίκο, δίπλα στους αθάνατους ήρωες νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Πηγή: anogi.gr