Έξι βιβλία του Βασίλη Βασιλικού που αξίζει να διαβάσετε

Ο Βασιλικός είναι ένας από τους δέκα πιο μεταφρασμένους Έλληνες συγγραφείς, μετά τον Νίκο Καζαντζάκη

Ο σπουδαίος, πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος Βασίλης Βασιλικός υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες συγγραφείς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Ο αναγνωρισμένος Έλληνας συγγραφέας των εκατό περίπου βιβλίων είπε πει κάποτε «ότι δεν γίνεσαι συγγραφέας εάν δεν έχεις γράψει εκατό βιβλία». Σύμφωνα με το newsbomb.gr, ο ίδιος είχε γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, θεατρικά έργα και ποίηση. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες ανά τον κόσμο, καθώς και στη γραφή Μπράιγ. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο Βασιλικός είναι ένας από τους δέκα πιο μεταφρασμένους Έλληνες συγγραφείς, μετά τον Νίκο Καζαντζάκη. Το πιο διάσημο βιβλίο του, που γνωρίζουν ακόμα και εκείνοι που δεν χαρακτηρίζονται ως φιλαναγνώστες, το μυθιστόρημα Ζ, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά.

Αν δεν είστε βιβλιοφάγοι ή αν δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα, να πέσει στα χέρια σας κάποιο από τα βιβλία του Βασίλη Βασιλικού, τότε θα μπορούσατε να ξεκινήσετε τη γνωριμία σας με το σπουδαίο έργο του, διαβάζοντας τα πέντε συν ένα βιβλία που σας προτείνουμε παρακάτω.

Ζ

Είναι ένα μυθιστόρημα-ντοκουμέντο για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1963), ένα βιβλίο-σύμβολο, ένα μυθιστόρημα-σταθμός στην ελληνική λογοτεχνία. Γραμμένο σχεδόν παράλληλα με την εξέλιξη των γεγονότων και της δίκης που συντάραξε την Ελλάδα, το Ζ εκδόθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του 1960. «Λογοτεχνικό ρεπορτάζ» ή «φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος», κατά τον ίδιο τον Βασίλη Βασιλικό, κινείται στα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, με τον συγγραφέα να ενορχηστρώνει το δημοσιογραφικό και το προανακριτικό υλικό της υπόθεσης Λαμπράκη.

Μυθολογία της Αμερικής

Η Μυθολογία της Αμερικής αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή στη δημιουργική πορεία του Βασίλη Βασιλικού. πρόκειται για κείμενο εξαιρετικά γοητευτικό και πολυδιάστατο, βαθιά ανθρωποκεντρικό, που συνδυάζει επιτυχημένα το δοκίμιο με τον εσωτερικό μονόλογο και την αυτοβιογραφία, την τοπιογραφία με το πολιτικό σχόλιο και τον κοινωνικό και φιλοσοφικό προβληματισμό, τον κοσμοπολιτισμό με τη νοσταλγία της πατρίδας.

Ο συγγραφέας, ουσιαστικά, επιχειρεί μια απομυθοποίηση της Αμερικής, μια αμφισβήτηση του περίφημου «αμερικανικού ονείρου», και δίνει ένα συναρπαστικό πεζογράφημα με προφητικές διαστάσεις, μερικές δεκαετίες πριν από την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης.

Ο Ιατροδικαστής

Ο Ιατροδικαστής κινείται, και ισορροπεί επιδέξια, ως προς την πλοκή και την αφηγηματική δομή του, ανάμεσα στο πολιτικό και το αστυνομικό αφήγημα, σημειώνει ο Κώστας Θ. Καλφόπουλος.

Το σώμα της, στιλπνό απ’ το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απέκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να ‘ναι κατ’ ανάγκη ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια, μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη, όπου ο θείος μου κρατά τα δισκοπότηρα. Ήρθε ο νέος εκπρόσωπος, με την αλλαγή του καθεστώτος: δεν είναι πρεσβευτής, γιατί ακόμα δεν αναγνωρίστηκε επίσημα το καθεστώς του σκοταδιού.

Το Τελευταίο Αντίο

Το βιβλίο μεταφέρθηκε το 1994 στην τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία, με πρωταγωνιστές την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Γιώργο Κιμούλη.

Ήρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ’ αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ’ την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγίχτηκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ’ αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. Ένα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη δεν γνώρισε απ’ την αγκαλιά μου.

Θύματα ειρήνης

Το μυθιστόρημα Θύματα ειρήνης (1956) είναι η δεύτερη εμφάνιση του Βασίλη Βασιλικού στη νεοελληνική πεζογραφία, μετά τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα (1953).

Ένα «μυθιστόρημα ενηλικίωσης», που αφηγείται την ιστορία μιας συντροφιάς επτά νέων ανδρών, οι οποίοι ωριμάζουν με τον πλέον επώδυνο τρόπο στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αναζητώντας απελπισμένα κάποιο ιδανικό και παλεύοντας με τον έρωτα, τον θάνατο, τις ιδεολογίες και τα φαντάσματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Παράλληλα, το έργο είναι ένας φόρος τιμής στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη απερίφραστα ερωτική, που μαγνητίζει, συναρπάζει, παθιάζει και μαζί εγκλωβίζει τους χαρακτήρες δημιουργώντας την αίσθηση του «αποκλεισμού» και την επιθυμία της μεγάλης φυγής.

Μάθημα Ανατομίας

Το πτώμα ενός Έλληνα αντάρτη που έχει διατηρηθεί στο ψυγείο για πολλά χρονιά μετά το θάνατό του γίνεται αντικείμενο μελέτης σε μια αμερικανική σχολή ιατρικής. Οι τομές στο σώμα του μετατρέπονται σε τομές της ίδιας της Ιστορίας.

Ο Βασίλης Βασιλικός δημιουργώντας μια καφκική ατμόσφαιρα γύρω από ένα μάθημα ανατομίας, μας διδάσκει περισσότερα για την ιστορία από όσα θα μπορούσαμε να μάθουμε από ένα ιστορικό για την λογοτεχνία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα παντρέματος ιστορίας και λογοτεχνίας.