Ο αεικίνητος Άρης Βισκαδουράκης «καταπίνει» χιλιόμετρα και συνεχίζει να προπονεί παιδιά

Συνεχίζει απτόητος ο κ. Βισκαδουράκης να προσφαίρει τις υπηρεσίες του στον αθλητισμό.

Μπορεί να διανύει το 76ο έτος της ηλικίας του όμως ο Άρης Βισκαδουράκης παραμένει κοντά στον αθλητισμό και στα μικρά παιδιά.

Κυριαρχεί η αίσθηση ότι τα παιδιά που ζουν εκτός αστικών κέντρων, και ειδικά εκεί που το περιβάλλον παρέχει ανενόχλητο πεδίο για να διαχυθεί η παιδική ενεργητικότητα, δρέπουν πάντα τους καρπούς της τυχερής αυτής γεωγραφίας.

Όμως οθόνες αλλά και έλλειψη υποδομών τα κρατούν συχνά περιορισμένα στο σπίτι, περιορίζοντας, έτσι, και το πλεονέκτημα της αλάνας. Αυτή περίπου θα ήταν και η ζωή στο οροπέδιο Λασιθίου στην Κρήτη, εάν ένας συνταξιούχος προπονητής στίβου δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να παράσχει –δωρεάν– στους νεαρούς μαθητές πρόσβαση στον αθλητισμό, και μάλιστα με αξιώσεις, καθώς ο ίδιος υπήρξε προπονητής Ελλήνων πρωταθλητών στα αγωνίσματα του δρόμου.

Ο Άρης Βισκαδουράκης, στα 76 του πια, διανύει τρεις φορές την εβδομάδα την απόσταση Ηράκλειο – οροπέδιο Λασιθίου για να βρεθεί κοντά στους 13 μικρούς αθλητές του, που επιδεικνύουν σύμφωνα με τον προπονητή τους εντυπωσιακή πειθαρχία και ενθουσιασμό, καθώς μυούνται στα μυστικά του στίβου.

Ο επίμονος προπονητής ξεκίνησε τους αγώνες αντοχής από τα Αρκαλοχώρι, στα 27 του χρόνια. Ακολούθησαν κύπελλα και διακρίσεις – αν και όχι σε πανελλήνια κλίμακα, γιατί, όπως εξηγεί, έλειπε τότε το υποστηρικτικό προπονητικό σύστημα που θα αξιοποιούσε τα δρομικά ταλέντα. Οι πανελλήνιες διακρίσεις ήρθαν αργότερα, μέσα από τους αθλητές που ανέλαβε να προετοιμάσει. Του Γιανναδάκη και των διδύμων Βασιλείου, που έφτασαν στους Ολυμπιακούς και σε διεθνείς διοργανώσεις με αξιώσεις μεταλλίων.

«Θα μου έλειπε ο στίβος αν δεν ερχόταν πια ο κ. Άρης, γιατί τις ώρες εκείνες θα βαριόμουν στο σπίτι, θα κοιτούσα το τηλέφωνο και δεν το προτιμώ αυτό» λέει η 13χρονη αθλήτρια Πηνελόπη

«Να ασχολείται κάποιος με τον αθλητισμό δεν ήταν συνηθισμένο πράγμα στα χρόνια μου», λέει ο Άρης Βισκαδουράκης μιλώντας στην «Καθημερινή». «Οι γονείς μας θέλανε να δουλεύουμε, αντί να παίζουμε μπάλα και να τρέχουμε. Δεν είχαμε ούτε στολές ούτε και παπούτσια. Μόνο κάτι στρατιωτικά, της πλάκας», θυμάται συγκινημένος καθώς προσπαθεί να εμφυσήσει την ίδια συγκίνηση στους νεαρούς αθλητές του για τον στίβο.

Προπονώντας στη μέση του πουθενά

«Επειδή είχα μεγαλώσει στο οροπέδιο Λασιθίου, στα 850 μέτρα υψόμετρο, είπα να προσφέρω κάτι στη νέα γενιά, διότι δεν έχουν εδώ απολύτως καμία δραστηριότητα. Δεν έχουν ούτε μπάσκετ, ούτε βόλεϊ, ούτε στίβο και έτσι είπα να κάνω κάτι αφιλοκερδώς», εξηγεί ο Άρης Βισκαδουράκης. «Εμείς εδώ έχουμε μόνο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, το οποίο είναι με πλαστικό τάπητα, και εκεί κάνουμε προπόνηση. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει χώρος. Εκτός αν κάνεις προπόνηση για ανώμαλο δρόμο, να παίρνεις τα βουνά», λέει.

Ο αεικίνητος προπονητής διανύει τρεις φορές την εβδομάδα μια απόσταση 60 χιλιομέτρων από το Ηράκλειο για να βρεθεί κοντά στην ομάδα του, που αποτελείται κυρίως από κορίτσια, «μόνο και μόνο για να έχουν μία διέξοδο από αθλητικής άποψης». Μαζί με τα παιδιά, όμως, παρακολουθούν την προπόνηση και οι γονείς, και δεν είναι λίγες οι φορές που ακολουθούν και οι ίδιοι μια προπονητική ρουτίνα.

«Μιάμιση ώρα που διαρκεί η προπόνηση κάνουμε κι εμείς το περπάτημά μας», λέει η Αντιγόνη Βισκαδούρου, μητέρα μιας νεαρής αθλήτριας. «Για εμάς τους γονείς η προπόνηση είναι πάρα πολύ σημαντική, για να φεύγουν και λίγο τα παιδιά από το σπίτι να ξεκολλάνε από τις οθόνες, μια τάση που τα τελευταία χρόνια έχουν πιο έντονα».

«Όλη αυτή η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τον κ. Άρη, μάλιστα ξεκίνησε και στον χαβαλέ. Είχε έρθει μια μέρα η Βασιλείου και λέει πάμε να τρέξουμε στο γήπεδο, και τα παιδιά πάθανε την πλάκα τους βλέποντάς την. “Πάμε να κάνουμε την προπόνηση”; Κάπως έτσι το ξεκινήσαμε. Αυτή είναι τώρα 6η χρονιά και η όρεξη του προπονητή μας είναι ανεξάντλητη. Τρώει το κρύο της περιοχής τον χειμώνα αδιαμαρτύρητα για να κάνει αυτό που αγαπά. Και αυτό είναι που εμάς μας συγκινεί και μας κρατά. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του, να απολαύσει τη σύνταξή του, μετά από πολλά έτη προσφοράς στην εκπαίδευση, αλλά έχει πολλές προσδοκίες από τα παιδιά», λέει η ίδια.

«Όλοι νικάνε»

Ο ‘Αρης Βισκαδουράκης προπονεί τα παιδιά μόνο σε αθλήματα δρόμου, καθώς για τα υπόλοιπα αθλήματα του στίβου το χωριό στερείται υποδομών και εξοπλισμού. Οι μικροί αθλητές όμως δείχνουν να ευχαριστιούνται αυτό το αθλητικό διάλειμμα από την ήσυχη μονοτονία του χωριού.

«Μου αρέσει το τρέξιμο, μου αρέσει να αθλούμαι. Στον ελεύθερο μου χρόνο μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα, αλλά πιστεύω πως αυτό είναι το πιο σημαντικό», λέει στην «Καθημερινή» η 13χρονη αθλήτρια Πηνελόπη. «Υπάρχει συναγωνισμός μεταξύ μας, ποιος θα τρέξει πρώτος. Νικάμε ανάλογα με το πώς είναι ο καθένας εκείνη τη στιγμή. Η απόσταση είναι πώς την νιώθει ο καθένας, αν είναι αγχωμένος, αν είναι τραυματισμένος. Θα μου έλειπε ο στίβος αν δεν ερχόταν πια ο κ. Αρης, γιατί τις ώρες εκείνες θα βαριόμουν σπίτι, θα έβλεπα το τηλέφωνο και δεν το προτιμώ αυτό», λέει η Πηνελόπη, που θέλει μεγαλώνοντας να γίνει αθλήτρια. Γιατί όπως εξηγεί, στο τέλος, στον στίβο όλοι νικάνε.