Τέλος η οδήγηση για τους ηλικιωμένους – Ποιοι και πότε χάνουν το δίπλωμα;

Αυστηρότερες πρακτικές ελέγχου για την οδική ασφάλεια

Σαφής η στροφή στην ευρωπαϊκή πολιτική γύρω από το φλέγον ζήτημα της οδικής ασφάλειας και των ηλικιωμένων οδηγών, με τις κυβερνήσεις να υιοθετούν πλέον αυστηρότερες πρακτικές ελέγχου των ιατρικών προϋποθέσεων που απαιτούνται για τη διατήρηση του δικαιώματος οδήγησης. Παράλληλα, η Ρωσία προχωρά σε ακόμη πιο ριζοσπαστικά μέτρα, επιβάλλοντας αυτόματες ανακλήσεις διπλωμάτων σε περιπτώσεις προβλημάτων υγείας.

Έλεγχοι και Αφαιρέσεις Διπλωμάτων: Η Ευρωπαϊκή Τάση

Στην Ευρώπη, η ανάγκη να περιοριστεί ο κίνδυνος από οδηγούς που λόγω ηλικίας αντιμετωπίζουν ιατρικά ή ψυχοκινητικά προβλήματα έχει οδηγήσει πολλά κράτη να επανεξετάσουν τις διαδικασίες ανανέωσης αδειών οδήγησης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Θουριγγίας στη Γερμανία, όπου μόνο το 2024 αφαιρέθηκαν 739 άδειες οδήγησης από άτομα που κρίθηκε ότι δεν πληρούν τα απαιτούμενα πρότυπα υγείας. Στην πλειονότητά τους, οι οδηγοί αυτοί παρουσίαζαν σοβαρά προβλήματα όρασης ή νευρολογικές παθήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μοιραία ατυχήματα.

Η Ευρώπη απορρίπτει το «ταβάνι ηλικίας», επιλέγει την αξιολόγηση ανά περίπτωση

Παρότι έχει τεθεί στο τραπέζι η ιδέα θέσπισης ενός γενικού ηλικιακού ορίου –όπως τα 80 έτη– για την οδήγηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απορρίψει την προσέγγιση αυτή, προτιμώντας την αποκέντρωση των αποφάσεων. Κάθε κράτος-μέλος έχει την ευχέρεια να εφαρμόζει δικά του πρωτόκολλα, ανάλογα με τα εθνικά χαρακτηριστικά και τις ανάγκες του πληθυσμού του.

Ένα Πείραμα σε Εξέλιξη

Η επιτυχία των μέτρων που υιοθέτησαν η Γερμανία και η Ρωσία θα αποτελέσει κρίσιμο τεστ για το κατά πόσο η αυστηροποίηση των κριτηρίων μπορεί να μειώσει τα τροχαία ατυχήματα και να ενισχύσει την ασφάλεια στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Αν οι πολιτικές αυτές αποδειχθούν αποτελεσματικές, αναμένεται να υιοθετηθούν και από άλλες χώρες, οδηγώντας ίσως σε κύματα ανακλήσεων διπλωμάτων που θα φτάσουν σε εκατοντάδες χιλιάδες.

Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν αυτές οι πολιτικές θα λειτουργήσουν ως μέσο προστασίας της κοινωνίας ή αν θα προκαλέσουν κοινωνικές εντάσεις και δικαστικές προσφυγές για διακρίσεις λόγω ηλικίας. Σε κάθε περίπτωση, η ισορροπία ανάμεσα στη δημόσια ασφάλεια και τα ατομικά δικαιώματα καθίσταται, πλέον, το πεδίο μιας νέας –και ιδιαιτέρως ευαίσθητης– ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης.