45χρονος προσπάθησε να ρίξει τη σύντροφό του από το μπαλκόνι

Αφέθηκε ελεύθερος με όρους

Υπόθεση που απασχολεί επί τριήμερο τις Αρχές αφήνει πίσω της μια έντονη κοινωνική και θεσμική σκιά, όχι μόνο για τη βαρύτητα των καταγγελιών, αλλά και για το πώς αποτυπώνεται στην πράξη η ισορροπία ανάμεσα στην προστασία του θύματος και στα δικαιώματα του κατηγορουμένου.

Μετά την απολογία του, ένας 45χρονος Πακιστανός, πρωταγωνιστής μιας σοκαριστικής υπόθεσης ενδοοικογενειακής βίας, αφέθηκε ελεύθερος με ομόφωνη απόφαση του Ανακριτή και της Εισαγγελέως Υπηρεσίας, υπό ένα πλέγμα περιοριστικών όρων που δείχνει ότι οι δικαστικές αρχές αντιμετωπίζουν ως κρίσιμο τον κίνδυνο επανάληψης και την ανάγκη άμεσης αποτροπής νέας έντασης.

Η υπόθεση αφορά καταγγελία 58χρονης ουκρανικής υπηκοότητας σε βάρος 45χρονου πακιστανικής υπηκοότητας, για περιστατικό που φέρεται να εκτυλίχθηκε σε οικία στον Αρχάγγελο της Ρόδου, με αναφορές σε κλιμάκωση βίας και τραυματισμό στο πρόσωπο, ενώ περιγράφεται και σκηνή στο μπαλκόνι που κατά την καταγγελία συνδέεται με κίνδυνο πτώσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Από το μηδέν οι έρευνες για τον εντοπισμό του Αλέξη Τσικόπουλου: «Δεν ήταν αυτός στο βίντεο» λέει ο πατέρας του

Το περιστατικό φέρεται να συνέβη στις 20/12/2025 και περί ώρα 00:06, εντός της οικίας στον Αρχάγγελο. Η παθούσα καταγγέλλει ότι ο 45χρονος Πακιστανικής υπηκοότητας την χτύπησε με γροθιά στο δεξί μάτι, προκαλώντας σωματική κάκωση σε σημείο που συνδέεται άμεσα με κίνδυνο σοβαρότερων επιπλοκών, τόσο από την ένταση του πλήγματος όσο και από τη θέση του τραυματισμού.

Η καταγγελία δεν σταματά στο αρχικό χτύπημα. Η 58χρονη περιγράφει ότι στη συνέχεια την έσυρε μέσα στο σπίτι πιάνοντάς την από τα πόδια, την χτυπούσε με τα πόδια και τα χέρια και ότι η σκηνή εξελίχθηκε σε μια αλληλουχία πράξεων που, όπως αποτυπώνεται, δεν δείχνει μόνο ξέσπασμα αλλά και διάρκεια.

Η σημασία αυτής της περιγραφής βρίσκεται στο ό,τι η βία, όπως καταγγέλλεται, δεν ήταν στιγμιαία αλλά επαναλαμβανόμενη, με μετακινήσεις του σώματος του θύματος και με χρήση διαφορετικών μορφών σωματικής επίθεσης.

Καθοριστικό στοιχείο της δικογραφίας είναι η αναφορά ότι ο κατηγορούμενος την οδήγησε στο μπαλκόνι και προσπάθησε, σύμφωνα με την παθούσα, να την ρίξει από αυτό, κάτι που δεν ολοκληρώθηκε επειδή εκείνη αντιστάθηκε.

Οι όροι που επιβλήθηκαν είναι πολλαπλοί και στοχευμένοι, με σαφή πρόθεση να κοπεί κάθε πιθανός δρόμος επαφής και πίεσης προς το θύμα. Καταρχάς, επιβλήθηκε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Παράλληλα, προβλέφθηκε η υποχρέωση εμφάνισής του μια φορά μέσα στο πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας του. Ιδιαίτερα βαρύς είναι ο όρος της μετοίκισής του. Το πιο κρίσιμο σκέλος, όμως, είναι η απαγόρευση επικοινωνίας και προσέγγισης του θύματος σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων.

Στην απολογία του, παρουσία της συνηγόρου του κ. Μαριλένας Αυδή, ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι είχε καταναλώσει αλκοόλ και δεν είχε επίγνωση των πράξεών του, άρα δεν υπήρχε δόλος.

Σε επίπεδο δημόσιου λόγου, τέτοιες αναφορές συχνά εμφανίζονται ως προσπάθεια μετατόπισης του κέντρου βάρους από την πράξη στη συνθήκη. Δηλαδή από το τι έγινε, στο πώς υποτίθεται ότι λειτουργούσε η αντίληψη του δράστη τη στιγμή εκείνη.

Ωστόσο, η κοινωνική ανάγνωση των υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας έχει αλλάξει αισθητά. Η μέθη δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ως δικαιολογία, ιδίως όταν υπάρχουν περιγραφές διάρκειας, κλιμάκωσης, μετακίνησης του θύματος μέσα στον χώρο και επαναλαμβανόμενων ενεργειών.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ισχυρισμός περί έλλειψης επίγνωσης δεν λειτουργεί αυτόματα ως ασπίδα, αλλά μπαίνει στην κρίση των αρχών σε συνάρτηση με τα υπόλοιπα δεδομένα.

Η επιλογή της ελευθερίας με περιοριστικούς όρους σε μια τόσο φορτισμένη υπόθεση παράγει διπλό μήνυμα. Από τη μία, δείχνει ότι οι δικαστικές αρχές δεν προχωρούν μηχανικά σε προφυλάκιση, αλλά σταθμίζουν κάθε υπόθεση με βάση συγκεκριμένα κριτήρια. Από την άλλη, η αυστηρότητα των όρων δείχνει ότι το σύστημα αναγνωρίζει την ανάγκη προστασίας του θύματος ως άμεση προτεραιότητα και επιδιώκει να αποτρέψει οποιαδήποτε επανάληψη ή παρέμβαση στην καθημερινότητά του.

Ταυτόχρονα, η απόφαση αναδεικνύει ένα μόνιμο ερώτημα που συνοδεύει τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας. Το πόσο αποτελεσματικά λειτουργούν οι περιοριστικοί όροι στην πράξη, πόσο άμεσα ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί ελέγχου και πόσο γρήγορα μπορεί το θύμα να νιώσει πραγματική ασφάλεια. Η απαγόρευση προσέγγισης στα 50 μέτρα δεν είναι απλώς αριθμός. Είναι το σύνορο ανάμεσα στη δυνατότητα μιας γυναίκας να κινηθεί χωρίς φόβο και στην πιθανότητα να ξαναβρεθεί, έστω και στιγμιαία, απέναντι σε μια απειλή.

Πηγή:www.dimokratiki.gr