Με ένα ξεχωριστό βίντεο ο δήμος Βόρειας Κυνουρίας προσκαλεί τους επισκέπτες να γνωρίσουν την περιοχή

Ενισχύοντας τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού, με στόχο τη διεύρυνση της τουριστικής περιόδου, ο Δήμος Βόρειας Κυνουρίας προχώρησε στη δημιουργία ενός βίντεο όπου προβάλλονται τα Μοναστήρια της Βόρειας Κυνουρίας.

Ο Δήμος Βόρειας Κυνουρίας

Ο Δήμος Βόρειας Κυνουρίας με έδρα το ιστορικό Άστρος Κυνουρίας, αποτελείται από 26 Τοπικά Διαμερίσματα και 40 οικισμούς, βρίσκεται στο βόρειο ανατολικό τμήμα του Νομού Αρκαδίας και ένα μέρος του βρέχεται από τα νερά του Αργολικού Κόλπου. Είναι δήμος της Περιφέρειας Πελοποννήσου που συστάθηκε ως ενιαία διοικητική ενότητα το 1998 με το Σχέδιο «Ιωάννης Καποδίστριας», είναι ο δεύτερος σε έκταση Δήμος της Ελλάδας με έκταση 575.680 στρέμματα και παρέμεινε ανέπαφος από τον «Καλλικράτη».

Ιστορία

Η Βόρεια Κυνουρία αντλεί το όνομα της από τον αρχαίο οικιστή της περιοχής Κύνουρο και κατοικείται τουλάχιστον από τη νεολιθική εποχή, με την εγκατάσταση προελληνικών φύλων (Δαναοί, Ίωνες και Δωριείς διαδοχικά). Η περιοχή έγινε σύντομα στόχος των ισχυρών γειτόνων της, των Σπαρτιατών, των Αργείων και των Αρκάδων/Τεγεατών. Αποτέλεσε κυρίως μήλον της έριδος μεταξύ των Σπαρτιατών και των Αργείων, καθώς βρισκόταν ανάμεσα στα δύο κράτη και διέθετε ιδιαίτερη γεω-στρατηγική θέση, γεγονός που κατέληξε σε πολεμική σύρραξη (περί τα τέλη του 11ου π.χ. αιώνα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο).

Παρά την έντονη πίεση των γειτόνων της η Κυνουρία πρέπει να παρέμενε ανεξάρτητη μέχρι την εποχή του Αργείου Τυράννου Φείδωνα οπότε και πέρασε στην κυριαρχία του Άργους, που γνώριζε τότε τη μέγιστη ακμή του. Μετά τη Φείδωνα όμως το Άργος άρχισε σταδιακά να παρακμάζει ενώ η Σπάρτη ισχυροποιούταν. Η τύχη της Κυνουρίας φαίνεται να κρίθηκε οριστικά ο 546 π.Χ., στη μάχη της Θυρέας (ή μάχη των Εξακοσίων Επιλέκτων), οπότε η Σπάρτη επικράτησε του Άργους και απέκτησε τον έλεγχο της Κυνουρίας. Το 424 π.Χ. ο αθηναϊκός στόλος έφθασε στα παράλια της Θυρεάτιδος, την κυριεύσε, τη λεηλάτησε και την πυρπόλησε. Η Κυνουρία παρέμεινε Σπαρτιατική μέχρι το 338 π.Χ. όταν ο Φίλιππος Β΄ απέδωσε το βόρειο τμήμα της στους Αργείους μέχρι και τη ρωμαϊκή περίοδο, ενώ η νότια περιοχή των Πρασιών και του Τυρού (η οποία ήταν το φυσικό σύνορο της αρχαίας Σπάρτης) παρέμεινε στη Σπάρτη.

Οι σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Κυνουρίας ήταν στη βόρεια Κυνουρία η Θυρέα και η Ανθήνη και στη νότια Κυνουρία οι Πρασιές, ο Τυρός, η Πολίχνη, η Γλυπία και το Μάριο.

Το έτος 1798 ιδρύθηκε στη θέση Κουτρί του Αγίου Ιωάννη Κυνουρίας, (οικισμός που υπήρξε πρωτεύουσα του κράτους το καλοκαίρι του 1822), ένα ανώτερο Ελληνικό σχολείο και το 1805 περίπου ιδρύθηκε η χειμερινή έδρα της σχολής στα καλύβια του Αη Γιάννη (στο σημερινό Άστρος). Στην περιοχή της Τσακωνιάς (νοτιοδυτικό τμήμα της Βόρειας Κυνουρίας) υπήρξαν τα χωριά Πραστός, Καστάνιτσα και Σίταινα. Οι Τσάκωνες αναφέρονται ως φύλακες των φρουρίων στη βυζαντινή εποχή, με μεγάλη οικονομική δύναμη. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο πληθυσμός των τριών χωριών της Τσακωνιάς προσεγγίζει αυτόν της Τριπολιτσάς και στις 16 Μαρτίου του 1821 κηρύττει την έναρξη της επανάστασης. Οι Τσάκωνες πρωτοστατούν στην πολιορκία της Μονεμβασιάς και της Τριπολιτσάς, ενώ συμμετέχουν σε όλες τις μάχες της ελληνικής επανάστασης αλλά και στη Φιλική Εταιρεία. Μάλιστα, κατά την παράδοση, φέρεται ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το 1821 παρέθεσε γεύμα στο Δημήτριο Υψηλάντη, στο Άστρος (γνωστό ως «Κολοκοτρωνέϊκο τραπέζι»). Στις 19 Μαΐου 1821 ο Νικηταράς με 200 μόνον άντρες αντιμετώπισε ηρωικά στα Άνω Δολιανά τους 6.000 Τούρκους του Μουσταφάμπεη. Την επόμενη ημέρα με ενισχύσεις που ήρθαν από τα Βέρβαινα ο εχθρός υποχώρησε με τόσο μεγάλες απώλειες που ο Νικηταράς ονομάστηκε έκτοτε “Τουρκοφάγος”. Η νίκη των Δολιανών μαζί με άλλες (Βέρβαινα, Λεβίδι) υπήρξε καθοριστική για την εξάπλωση και καθιέρωση του Αγώνα στην Πελοπόννησο, γι’ αυτό και αποτέλεσε έναν ακόμα σταθμό της Εθνεγερσίας.

Το 1823 (από 20 Μαρτίου μέχρι 18 Απριλίου) τελείται στο Άστρος η Β’ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων, όπου και ψηφίζεται το αναθεωρημένο σύνταγμα της επαναστατημένης Ελλάδας. Οι κάτοικοι δεν έπεσαν αμαχητί στην επέλαση του Ιμπραήμ, αλλά έπληξαν σοβαρά τα στρατεύματά του. Μετά την καταστροφή του Πραστού από τον Ιμπραήμ το 1826, δημιουργείται το Λεωνίδιο, ο Άγιος Ανδρέας και άλλα Τσακωνοχώρια. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι η τσακώνικη διάλεκτος, η οποία έχει ρίζες στην αρχαία Δωρική και ομιλείται μέχρι σήμερα, αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.

Σε όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες που ακολούθησαν μέχρι τη σύγχρονη εποχή, η περιοχή πλήρωσε τη γενναιότητα των κατοίκων της με βαρύ φόρο αίματος (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εκτέλεση κατοίκων του Αγίου Πέτρου κατά τη γερμανική κατοχή).

Δείτε το βίντεο: