«Δεν χωράμε πια στον τόπο μας», αναφέρουν οι κάτοικοι
Οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης νιώθουν αποκλεισμένοι από παραλίες, ταβέρνες και κάμπινγκ. Η τουριστική πίεση εκτοπίζει τους ντόπιους. Αγανάκτηση και απογοήτευση επικρατεί ανάμεσα στους κατοίκους της Αλεξανδρούπολης, οι οποίοι ιδιαίτερα μέσα στο φετινό καλοκαίρι, δηλώνουν ότι νιώθουν να μη χωράνε στην ίδια τους την πόλη.
Οι μαρτυρίες πολλών δημοτών, που φτάνουν καθημερινά στο pameevro.gr, περιγράφουν μια κατάσταση που έχει ξεφύγει με παραλίες που δεν χωράνε, beach bar που αγνοούν τους ντόπιους, εστιατόρια που εξυπηρετούν κατά προτεραιότητα ξένους τουρίστες και ένα δημοτικό κάμπινγκ που έχει μετατραπεί σε Βαλκανικό κέντρο φιλοξενίας τροχόσπιτων.
Οι παραλίες γέμισαν αλλά όχι από Αλεξανδρουπολίτες
«Πήγα στις 10 το πρωί σε γνωστό beach bar, υπήρχαν ελεύθερες ξαπλώστρες και ομπρέλες αλλά όλες ήταν κρατημένες για παρέες Τούρκων και Βούλγαρων», αναφέρει αναγνώστης.
Η αίσθηση αδικίας δεν περιορίζεται μόνο στους χώρους αναψυχής. Όλο και περισσότερες είναι οι καταγγελίες ότι σε ταβέρνες και beach bars, οι ξένοι τουρίστες αντιμετωπίζονται ως «πρώτης κατηγορίας πελάτες», ενώ οι κάτοικοι νιώθουν σχεδόν ανεπιθύμητοι.
«Είμαστε τέσσερα άτομα, ντόπιοι, ζητήσαμε να καθίσουμε και μας είπαν “είναι όλα κρατημένα”. Πέντε λεπτά μετά μπήκε Τούρκος με γυναίκα και παιδί, και τον οδήγησαν κατευθείαν στο καλύτερο τραπέζι », αναφέρει χαρακτηριστικά η Παναγιώτα Τ. αναγνώστρια του pameevro.gr .
Η εξήγηση είναι φυσικά ο τζίρος. Ο τουρίστας «πακέτο» με τα ευρώ του φέρνει πιο μεγάλο λογαριασμό απ’ ό,τι ένας δημόσιος υπάλληλος με τρία παιδιά. Όμως το ερώτημα είναι, τι γίνεται όταν αυτή η «εξυπηρέτηση» γίνεται διάκριση;
Στο Δημοτικό Κάμπινγκ Αλεξανδρούπολης, η κατάσταση χαρακτηρίζεται «αφόρητη» από δεκάδες πολίτες που επιλέγουν να μένουν εκεί με τις οικογένειές τους τα καλοκαίρια. Όλα έχουν αλλάξει λένε, ενώ υπογραμμίζουν πως φέτος τόσο γι αυτούς όσο και για την παρέα τους το φετινό καλοκαίρι θα είναι το τελευταίο που θα κάνουν στο Δημοτικό Κάμπινγκ .
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από το 80% των επισκεπτών του κάμπινγκ είναι ξένοι, κυρίως Τούρκοι και Βούλγαροι. Οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι ντόπιοι είναι μειοψηφία .
Η Αλεξανδρούπολη δεν είναι μόνο για το καλοκαίρι
Οι Αλεξανδρουπολίτες είναι αυτοί που:
ζουν εδώ όλο τον χρόνο,
πληρώνουν δημοτικά τέλη,
στηρίζουν την τοπική αγορά,
συντηρούν την πόλη χειμώνα-καλοκαίρι.
Αν φτάσουμε στο σημείο να χρειάζεται “άδεια” για να πάει ένας ντόπιος στην παραλία, στο κάμπινγκ, ή για φαγητό, τότε δεν μιλάμε για τουριστική επιτυχία, αλλά για κοινωνική εκτόπιση.
Επειδή αυτά που λέγονται στα καφενεία, στα γκρουπ, στις παραλίες και στα παγκάκια δεν λέγονται ποτέ επίσημα, το pameevro.gr είναι εδώ για να τα γράφει, για να ακουστούν, για ν’ αλλάξουν, όσο είναι νωρίς. Γιατί φαίνεται πως η Αλεξανδρούπολη παίρνει αυτό που της αξίζει τουριστικά, όμως δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί και αν συνεχιστούν τα λάθη τότε θα είναι ολέθρια .
Σύνοψη άρθρου
- Οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης νιώθουν αποκλεισμένοι από τις παραλίες και τα εστιατόρια λόγω τουριστικής πίεσης.
- Οι ξένοι τουρίστες αντιμετωπίζονται ως προτεραιότητα σε παραλίες, ταβέρνες και κάμπινγκ.
- Υπάρχει αίσθηση αδικίας και αγανάκτησης καθώς οι ντόπιοι νιώθουν ανεπιθύμητοι στην ίδια τους την πόλη.
- Η διαχείριση των τουριστών χρειάζεται αναθεώρηση για να αποφευχθεί κοινωνική εκτόπιση των κατοίκων.

Δημοφιλή
Το εξωφρενικό ποσό που πρόσφερε στον τηλεμαραθώνιο του ΑΝΤ1 ο Γιώργος Μαζωνάκης
Βαρύ το πένθος στην ΕΛΑΣ για τον χαμό του αξιωματικού Δημήτρη Παρασύρη
Σοκ και στην Κρήτη για τους νεκρούς ορειβάτες: Δασκάλα στο Λασίθι η 31χρονη Δώρα
Θρήνος και στη Σητεία για την τραγωδία στα Βαρδούσια Όρη: Αυτοί είναι οι τέσσερις νεκροί ορειβάτες
Πενθεί ο Ζαρός: Σήμερα το τελευταίο αντίο στον 37χρονο Νίκο
Χανιά: Βρέθηκε νεκρός στο κλιμακοστάσιο του σπιτιού του μετά απο πολύωρη αναζήτηση
Άρης Μουγκοπέτρος: «Του ζητούσε 700 ευρώ τον μήνα για να βλέπει τα παιδιά», λέει συγγενής του
Κρήτη: Νηπιαγωγός βρήκε σπίτι με ενοίκιο μόλις 50 ευρώ - Έτοιμες οι πρώτες δημοτικές κατοικίες στο Δήμο Αγίου Βασιλείου
Άρης Μουγκοπέτρος: «Συγγνώμη στα παιδάκια μου, δεν έχω να πω τίποτα για τη μητέρα τους»