Τι αναφέρει στο Cretaone η κοινωνική λειτουργός, Αγγελική Ευσταθοπούλου

Τα Χριστούγεννα γενικά -όπως όλοι ξέρουμε- είναι συνδεδεμένα με τη χαρά, τη συντροφικότητα και κυρίως με την διασκέδαση. Τα οικογενειακά τραπέζια, οι έξοδοι με φίλους και τα ρεβεγιόν φέρνουν στο τραπέζι το αλκοόλ οπού καλώς ή κακώς έχει και αυτό τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Τα ποτήρια γεμίζουν, οι αφορμές για «ένα ακόμα» πληθαίνουν και η κατανάλωση θεωρείται μέρος της γιορτινής ατμόσφαιρας.

Σε μια περίοδο όπου η χαρά «πρέπει» να υπάρχει, αρκετοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να ακολουθήσουν το κλίμα των ημερών, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια. Το αλκοόλ δεν λειτουργεί μόνο ως συνοδευτικό της διασκέδασης, αλλά πολλές φορές ως μέσο χαλάρωσης και κοινωνικοποίησης.

Για κάποιους, τα Χριστούγεννα σχετίζονται με τη σύνδεση με αγαπημένα πρόσωπα, για άλλους όμως, αποτελούν μια περίοδο που φέρνει στην επιφάνεια τη μοναξιά, τις απώλειες, τις οικογενειακές εντάσεις ή την απογοήτευση από μια χρονιά που δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελαν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κατανάλωση αλκοόλ μπορεί σταδιακά να μετατραπεί από μια κοινωνική συνήθεια σε «καταφύγιο».

Πότε η γιορτινή συνήθεια αρχίζει να γίνεται πρόβλημα;

Απαντήσεις δίνει στο Cretaone.gr η κοινωνική λειτουργός, κ. Αγγελική Ευσταθοπούλου, επισημαίνοντας ότι οι γιορτές από μόνες τους δεν αποτελούν αιτία εξάρτησης. «Το πότε η κατανάλωση αλκοόλ γίνεται πρόβλημα εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Σχετίζεται με την προσωπικότητά του, τα βιώματά του, τις αντιλήψεις του, αλλά και με το περιβάλλον και την παρέα», τονίζει.

Όπως εξηγεί, τα Χριστούγεννα και γενικότερα οι γιορτές λειτουργούν συχνά ως καθρέφτης ήδη υπαρχόντων δυσκολιών. «Δεν θα λέγαμε ότι οι γιορτές είναι η αιτία που οδηγεί κάποιον στην εξάρτηση. Συνήθως πρόκειται για πιο προσωπικούς λόγους, όπως η μοναξιά, τα προσωπικά προβλήματα ή η δυσκολία επικοινωνίας με το περιβάλλον», αναφέρει.

Σύμφωνα με την ίδια, οι γιορτές μπορούν να λειτουργήσουν και ως αφορμή για να εντοπιστούν προβλήματα αυξημένης κατανάλωσης, ακόμη και από άτομα που δεν αντιμετωπίζουν οι ίδιοι θέμα με το αλκοόλ. «Χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση και να παρατηρούμε τα σημάδια: πότε ξεκινά η κατανάλωση, πόσο εύκολη είναι η πρόσβαση στο αλκοόλ, ποιος ζητά πρώτος ποτό και τι σηματοδοτεί αυτό για τον ίδιο», επισημαίνει.

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στη σημασία του υποστηρικτικού δικτύου, «είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε σε ποιον απευθυνόμαστε όταν έχουμε μια μεγάλη χαρά ή μια μεγάλη λύπη, αν τα περνάμε όλα μόνοι μας ή αν έχουμε ανθρώπους να μοιραστούμε αυτά που μας απασχολούν», σημειώνει.

Οι νέοι και το «ποτήρι» της αποδοχής

Όσο αναφορά τους νέους, η πίεση της παρέας λειτουργεί πολλές φορές καθοριστικά στον τρόπο και στην ποσότητα κατανάλωσης αλκοόλ. Η ανάγκη αποδοχής, το να μη φανεί κανείς «εκτός παρέας», οδηγεί συχνά σε επιλογές που δεν βασίζονται πραγματικά σε προσωπική επιλογή αλλά στην συμπεριφορά του «ανήκω».

Σε ένα περιβάλλον όπου το αλκοόλ θεωρείται «προϋπόθεση» για τη διασκέδαση, η άρνηση συχνά συνοδεύεται από σχόλια, πίεση ή αμηχανία. Έτσι, το «πίνω επειδή πίνουν και οι άλλοι» καταλήγει να γίνεται κανόνας, ειδικά σε εξόδους, πάρτι και γιορτινά τραπέζια. Έτσι αυτή ακριβώς η απώλεια προσωπικού ορίου είναι που καθιστά τη συγκεκριμένη πρακτική επικίνδυνη…

Το ζητούμενο, σύμφωνα με την κ. Ευσταθοπούλου, δεν είναι η απομόνωση ή η απόρριψη της παρέας, αλλά η ενδυνάμωση της προσωπικής στάσης. Η δυνατότητα ενός ατόμου από την παρέα να διαφοροποιηθεί και να πει τελικά το «όχι» χωρίς ενοχές μπορεί να αποτελέσει το πρόσωπο που θα δείξει ότι η διασκέδαση δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το αλκοόλ, μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά και για ολόκληρη την παρέα.