Δημήτρης Βρύσαλης: Η Περιφερειακή Αρχή υπονομεύει τη δημόσια υγεία με την ίδρυση νέων ΤΟΜΥ

Άρθρο του Δημήτρη Βρύσαλη για την ίδρυση νέων ΤΟΜΥ και την συμβολή της περιφερειακής Αρχής στην υπονόμευση της δημόσιας υγείας

Αυτές τις μέρες πληροφορηθήκαμε από τον τύπο ότι υπεγράφη από τον περιφερειάρχη Κρήτης η ένταξη στο Περιφερειακό Πρόγραμμα «Κρήτη 2021-2027», η ίδρυση και υποστήριξη της λειτουργίας 13 νέων Τοπικών Ομάδων Υγείας (ΤΟΜΥ) σε περιοχές της Περιφέρειας Κρήτης, οι οποίες θα ενταχθούν οργανικά στη 7η Υγειονομική Περιφέρεια Κρήτης.

Η συνολική δημόσια δαπάνη για το έργο ανέρχεται σε 6.800.000 ευρώ. Αντίστοιχα την προηγουμένη προγραμματική περίοδο είχαμε την ένταξη στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κρήτη 2014-2020», της πράξης «Λειτουργία Τοπικών Ομάδων Υγείας (ΤΟΜΥ) της 7ης ΥΠΕ στην Περιφέρεια Κρήτης»,

Στην Περιφέρεια Κρήτης λειτουργούν 12 ΤΟΜΥ (7 στην ΠΕ Ηρακλείου, 2 στην ΠΕ Λασιθίου, 2 στην ΠΕ Χανίων και 1 στην ΠΕ Ρεθύμνου), συνολικής δημόσιας δαπάνης 15.523.242 ευρώ. Με τον τρόπο αυτό η Περιφέρεια υπηρετεί τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις του «Κλεισθένη» για μεγαλύτερη εμπλοκή της Τοπικής Διοίκησης στις υπηρεσίες Υγείας. Οι παραπάνω πρωτοβουλίες δεν αποτελεί καμία νέα καινοτομία και επιτυχία όπως επιδιώκει να παρουσιάσει η περιφερειακή αρχή εξάλλου και την προηγούμενη προγραμματική περίοδο είχαμε τέτοιου είδους παρεμβάσεις, χωρίς να αλλάζουν συνολικά την εικόνα της υγειονομικής περίθαλψης στο νησί παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες των υγειονομικών.

Η Υγεία δεν είναι τοπικό πρόβλημα, δεν γνωρίζει δημοτικά και περιφερειακά σύνορα (π.χ. αποδείχτηκε ότι η πανδημία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από ένα δήμο ή ακόμα και ομάδα δήμων). Αυτές οι υπηρεσίες πρέπει να είναι ενταγμένες μέσα σε ένα ενιαίο σύστημα Υγείας ώστε να υπάρχει η συνέχεια, ο έλεγχος, η ανάλογη εξαγωγή συμπερασμάτων, η συνεχής ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία.

Δεν αποτελεί πράξη στήριξης της δημόσιας υγείας αλλά πράξη υπονόμευσής της. Πρόκειται για υποκατάσταση από την Τοπική Διοίκηση, της υποχρέωσης του κράτους να σχεδιάζει, να συγκροτεί, να χρηματοδοτεί και να εγγυάται την παροχή αποκλειστικά δημόσιας-δωρεάν Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας στον λαό, με μόνιμο προσωπικό.

Αφορά ληξιπρόθεσμα χρηματοδοτικά προγράμματα όπως το ΕΣΠΑ (αυτό δείχνει και το Ημερήσιο Κέντρο Αλτσαχαιμερ που μετά το τέλος του προγράμματος σταμάτησε η χρηματοδότησή του από το ΕΣΠΑ ,πέρασε στο νοσοκομείο και μετά στην ΥΠΕ έμειναν απλήρωτοί οι εργαζόμενοι και κινδυνεύει η λειτουργία του ) και τα διάφορα Ταμεία της ΕΕ, με προσωπικό με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Αυτή η πολιτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μετακύλιση του κόστους στον λαό. Είτε με ανταποδοτικά τέλη και τοπική φορολογία, είτε με παραπάνω αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων που χρηματοδοτούν σχεδόν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι, μετά την εκκωφαντική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης του ΕΟΠΥΥ κατά 80% (μόνο τα τελευταία 3 χρόνια από 514 εκατ. ευρώ το 2017 σε 100 εκατ. ευρώ το 2019).

Η απόφαση προώθησης και στήριξης από την περιφερειακή αρχή του θεσμού των ΤΟΜΥ, που αποτελούν δέσμευση της κυβέρνησης εκ του 3ου μνημονίου και βασική κατεύθυνση της ΕΕ, καμία σχέση δεν έχει με την ανάπτυξη ολοκληρωμένου κρατικού συστήματος ΠΦΥ με επαρκή σε αριθμό, στελέχωση και εξοπλισμό, κρατικά Κέντρα Υγείας με στόχο την πρόληψη και τη θεραπεία, εξειδικευμένα κατά φύλο, ηλικία, πάθηση. Οι ΤΟΜΥ μέσω του οικογενειακού γιατρού θα λειτουργούν σαν «κόφτης» (gatekeeper), εργαλείο περιορισμού της πρόσβασης των ασθενών στις υπηρεσίες και τους ειδικούς γιατρούς των νοσοκομείων.

Ο στόχος είναι να διασφαλίζεται ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα δίνει «δεκάρα τσακιστή» για την ΠΦΥ, παρότι συνεχίζεται η αιματηρή φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι μεταξύ άλλων τρόπων «εξοικονομούνται» κονδύλια, για να επιδοτείται το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο προνομιακός ρόλος που επιφυλάσσεται από την ΕΕ και τα αστικά κόμματα στην Περιφέρεια και τους δήμους και στον τομέα της Υγείας – Πρόνοιας είναι να παίξουν τον ρόλο του κρίκου σύνδεσης μονάδων Υγείας, πανεπιστημιακών τμημάτων και επιχειρηματιών, σε κοινά επιχειρηματικά project -π.χ. για την ανάπτυξη του ιατρικού τουρισμού- που μπορούν να φέρουν «προστιθέμενη αξία», δηλαδή κέρδη στους εμπλεκόμενους (ξενοδόχοι, ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ.). Με τον τρόπο αυτό οι κατεξοχήν υπηρεσίες του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, της Υγείας και της Παιδείας, μετατρέπονται σε αυτοτελείς εμπορευματικές οικονομικές μονάδες, με στόχο την εξωστρεφή επιχειρηματική δραστηριότητα και τη σταδιακή απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη για την Υγεία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις λαϊκές οικογένειες.

Ο Κρητικός λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα των δήθεν «σωτήρων» των υπηρεσιών Υγείας. Να παλέψει για την κάλυψη όλων των συνδυασμένων σύγχρονων αναγκών σε Υγεία και Πρόνοια, που μπορεί να γίνει μόνο από ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας με αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Στον αντίποδα δηλαδή της στρατηγικής ΕΕ – κυβέρνησης και Τοπικών Διοικήσεων που συμφωνούν με την πολιτική αυτή. Οι εργαζόμενοι στην Υγεία – Πρόνοια πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα για το εργασιακό μέλλον που τους επιφυλάσσεται από την Τοπική Διοίκηση και την ποιότητα των υπηρεσιών Υγείας που καλούνται να προσφέρουν στον λαό.

*Ο Δημήτρης Βρύσαλης είναι πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ και περιφερειακός σύμβουλος Λαϊκής Συσπείρωσης