Εθελοντές, οι «αφανείς ήρωες» των Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024»

45.000 εθελοντές επελέγησαν από τους αρμόδιους για το «Παρίσι 2024»

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πάντα γεμάτοι από έντονες στιγμές και συναισθήματα, καθώς ανεξαρτήτως αποτελέσματος η συμμετοχή και μόνο στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη, αποτελεί ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή. Και μπορεί οι καλύτεροι του κόσμου και ειδικότερα οι μεταλλιούχοι ν’ απολαμβάνουν τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο χωρίς μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, τίποτε απ΄όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό να πραγματοποιηθούν.

Ο λόγος για τους 45.000 εθελοντές, οι οποίοι επελέγησαν από τους αρμόδιους για το «Παρίσι 2024» μέσα από περίπου 300.000 αιτήσεις, και που έχουν από μία «ειδική αποστολή» στην διοργάνωση, όπως λόγου χάρη, η υποδοχή του κοινού, οι έλεγχοι κατά του ντόπινγκ, η ταυτοποίηση στοιχείων και η αφαίρεση των σημείων εκκίνησης.

Οι μεταφορείς καλαθιών από την αίθουσα κλήσεων στο Stade de France, μια ουδέτερη ζώνη πριν εισέλθουν στην πίστα, πρέπει να μεταφέρουν τις αθλητικές φόρμες και τις τσάντες των αθλητών στην αίθουσα επιστροφής, όπου τις συγκεντρώνουν μετά τον αγώνα, σε μία απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων.

Σε θεωρητικό επίπεδο, αυτή η… αποστολή φαίνεται αρκετά άχαρη και μειωτική, αλλά αποδεικνύεται «υπέρ-ενδιαφέρουσα», όπως διαβεβαιώνει ο Ζαν Μπαπτίστ Ζιρό, ένας 32χρονος γεωλόγος, ο οποίος ωστόσο, φανταζόταν τον εαυτό του αρκετά κοντά στους πρωταγωνιστές, όπως η τυχερή κοπέλα που κρατούσε το καλάθι με τα ρούχα του Γιουσέϊν Μπολ, ο οποίος της έκλεισε το μάτι, λίγο πριν καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ.

«Υπάρχουν πολλά πράγματα να διαχειριστούμε, ένα ολόκληρο ταξίδι αθλητών. Και σε κάθε στάδιο, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι δεν υπάρχει κανονικότητα» εξηγεί η Ανούς Νισανιάν.

Αυτή η 48χρονη δασκάλα με έδρα την πόλη Βακλίς, μένει με τους γονείς της κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου διαχειρίζεται μία από τις τέσσερις ομάδες των 25 εθελοντών από την αίθουσα προσφυγών.

«Όλα είναι πολύ… επίσημα. Στα 10 λεπτά πριν μπουν στον αγωνιστικό χώρο, με έναν κριτή, ελέγχουμε τις σαλιάρες, τα σημεία, την ταυτότητα, ενώ τους αφήνουμε να συγκεντρωθούν, δεδομένου ότι η ατμόσφαιρα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σιωπηλή», διηγείται.

Οι υπεύθυνοι για τα καλάθια παραμένουν στο διάδρομο, εκτός από δύο… τυχερούς που ορίζονται κάθε φορά κυκλικά, οι οποίοι πρέπει να παραμείνουν στην αίθουσα μέχρι ο κριτής να προφέρει τα ονόματα των αθλητών έναν προς έναν, με σειρά διαδρόμου.

Τους ζητείται να είναι «πολύ διακριτικοί», για να αποφύγουν οποιαδήποτε ενθάρρυνση. «Αλλά είμαστε οι μόνοι που το μοιραζόμαστε αυτό και εκτιμούμε την ευκαιρία να δούμε την οικειότητα αυτών των αποδυτηρίων και να βρεθούμε στην καρδιά των τελικών», λέει ο Παριζιάνος, Ζιρό γνωρίζοντας ότι έχει αποφύγει την ταλαιπωρία άλλων εθελοντών από την περιφέρεια, οι οποίοι έπρεπε να βρουν κατάλυμα με δικά τους έξοδα, σε ξενώνα νέων ή με φίλους.

Περιγράφει αθλητές που είναι «μάλλον κλειστοί», με «τους Αμερικανούς που μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους» και αθλητές που είναι πιο ομιλητικοί κατά την διάρκεια των προκριματικών, ρίχνοντας μια ματιά στην σειρά που μεταδίδεται σε μια οθόνη όταν η Ολλανδή, Φέμκε Μπολ συγκεντρώνεται πριν τον αγώνα.

Από αυτά τα βλέμματα έντονης συγκέντρωσης, αυτούς τους θορύβους από τις αιχμές και αυτά τα χτυπήματα στους μύες για να ζεσταθούν, οι εθελοντές αντιλαμβάνονται λιγοστά.

Πρέπει όμως να είναι διαθέσιμοι στους αθλητές, να βεβαιωθούν ότι κανένα καρότσι δεν εμποδίζει τον διάδρομο εάν ένας αθλητής επιταχύνει για να ζεσταθεί, αλλά και ότι η διαδρομή προς τις τουαλέτες είναι καθαρή. Επίσης, πρέπει να κρατούν τους αριθμούς κλήσης για όσους, με την σειρά τους, μπορούν να συνοδεύσουν τους αθλητές στο γήπεδο.

Άλλοι εθελοντές απολαμβάνουν αυτές τις σπάνιες στιγμές στην καρδιά του σταδίου, όπως ο Γκρεγκουάρ Ντιπί, προπονητής στο Ιρβί και ομοσπονδιακός κριτής σε μη Ολυμπιακά αθλήματα.

Μέλος της ομάδας των εθελοντών και ντυμένος στα πράσινα, ο Ιρβί πρέπει να καλωσορίσει, να καθοδηγήσει και να ενημερώσει τους τεχνικούς υπαλλήλους και τα μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας.

Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του, ήταν όταν μπόρεσε να παρακολουθήσει συζητήσεις μεταξύ των μελών της World Athletics, μετά τον προκριματικό του άλματος επί κοντώ και το καινοφανές γεγονός ότι δόθηκε το «εισιτήριο» σε 20 (!) άλτριες, αντί των αναμενόμενων 12.

«Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να τους ακούω να μιλούν για όλα αυτά τα πράγματα που δεν θα σκεφτόμουν ποτέ, παρ’ όλο που ήμουν στον κόσμο του στίβου για πολύ καιρό», λέει.

Κάποιοι άλλοι… καταβροχθίζουν το γεύμα τους σε δέκα λεπτά για να παρακολουθήσουν, όρθιοι στις εξέδρες, λίγες στιγμές αγωνιστικής δράσης.

Και ο Ντιπί, ο οποίος υπήρξε… αυτόπτης μάρτυρας του παγκόσμιου ρεκόρ του Αρμάντ Ντουπλάντις στο άλμα επί κοντώ, είχε την ευκαιρία «να δει από τόσο κοντά μια πολύ καλή φίλη, την Ντελφίν Ενκανσά, να τρέχει στον ημιτελικό των 100 μέτρων»…