Φωτεινή Γάλλου: Επέστρεψε στο χωριό της και εκδίδει εφημερίδα

Αυτή είναι η εκδότρια, αυτή και η συντάκτρια, αυτή φροντίζει για τη διόρθωση και στο τελευταίο κόμμα

Όταν η Φωτεινή Γάλλου ήταν μικρή, οι γονείς της πήραν μια απόφαση που πολλοί σκέφτονται, μα λίγοι υλοποιούν: να φύγουν από τη Θεσσαλονίκη και να επιστρέψουν οικογενειακώς στον τόπο καταγωγής τους, την Πρώτη Σερρών.

Στη Θεσσαλονίκη η Φωτεινή Γάλλου επέστρεψε πλέον ως φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Δούλεψε παράλληλα λίγο στον τομέα του μάρκετινγκ, ξεκίνησε έπειτα και ένα μεταπτυχιακό στο κομμάτι της δημοσιογραφίας και τότε πήρε και η ίδια μια απόφαση: πως ήθελε να γυρίσει στον τόπο της και να κάνει κάτι δικό της (αφού πρώτα έπαιρνε ένα διάλειμμα και ταξίδευε εκτός).

Αυτό το κάτι δικό της ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα: αποφάσισε να εκδώσει μια εφημερίδα  στον τόπο της, καθώς γνωρίζει καλά τα προβλήματά του και την ανάγκη που έχει για εξωστρέφεια, όπως λέει. Και έτσι δημιουργήθηκαν «Τα Χωριάτικα». 

Μια εφημερίδα τοπικού ενδιαφέροντος, που ξεκίνησε από τον Δήμο Αμφίπολης και στην πορεία επεκτάθηκε και στον Δήμο Νέας Ζίχνης. Με μια ιδιαιτερότητα: τα πάντα περνούν από το χέρι της Φωτεινής Γάλλου.

Αυτή είναι η εκδότρια, αυτή και η συντάκτρια, αυτή φροντίζει για τη διόρθωση και στο τελευταίο κόμμα, αλλά και για να φτάσουν «Τα Χωριάτικα» και στην τελευταία πόρτα του πιο μικρού χωριού.

Το εγχείρημα έως τώρα έχει αποδώσει: τα 8 φύλλα των πρώτων εκδόσεων έχουν φτάσει τα 24 και το τιράζ τα 1.000 αντίτυπα. Το τηλεφώνημά μας την πετυχαίνει λίγο πριν κλείσει το 24ο φύλλο της εφημερίδας – και έτσι «Τα Χωριάτικα» θα γίνουν 2 ετών, καθώς η εφημερίδα είναι μηνιαία. Αλλά και λίγες ημέρες πριν η 28χρονη δημοσιογράφος/εκδότρια ανοίξει και ένα σάιτ που σκοπό έχει να φέρει όλα τα χωριά κοντά.

Η άλλη πλευρά του χωριού

Η Φωτεινή Γάλλου μοιάζει να τα έκανε όλα κόντρα στη νόρμα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι νέοι της ελληνικής υπαίθρου περιμένουν τις σπουδές για να κυνηγήσουν ευκαιρίες σε έναν μεγαλύτερο τόπο. «Ολα τα παιδιά που έχουμε μεγαλώσει στην επαρχία περνάμε ένα διάστημα που δεν θέλουμε να ακούμε για το χωριό. Υπάρχει έντονα αυτό το συναίσθημα», παραδέχεται. Αλλά η ίδια έχει καταλήξει στο εξής: «Αυτό το συναίσθημα δεν έχει να κάνει με το χωριό, αλλά με τη λάθος νοοτροπία κάποιων μεμονωμένων ανθρώπων σε αυτό που συχνά αφήνουμε να επηρεάζει τη συνολική μας εικόνα. Και αυτό που θέλω να κάνω είναι να δώσω φωνή και προβολή στην άλλη πλευρά του χωριού, αυτήν που όλοι αγαπάμε», εξηγεί για την απόφασή της.

Δεν κρύβει πως όταν αποφάσισε να εκδώσει μια εφημερίδα είχε τρομοκρατηθεί για την «κακή» πλευρά της επαρχίας, «γιατί τα χωριά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά και χωρίς λόγο». Τελικά, όπως λέει, οι ντόπιοι δέχτηκαν «Τα Χωριάτικα» ζεστά, γιατί, όπως φαίνεται, είχαν ανάγκη για κάτι τέτοιο. Οπως παρατήρησε και η ίδια, «ακόμα και σε δήμους σαν τον Δήμο Αμφίπολης, που είναι από τους μικρότερους στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται απαραίτητα μεταξύ τους».

Και, από την άλλη, το διάβημα ενός νέου εντύπου είναι αρκετά «τρελό» από μόνο του σήμερα, και δη σε έναν μικρό τόπο. Η Φωτεινή Γάλλου λέει πως η αρχή ήταν εύκολη, γιατί ήταν κάτι που μπορούσε να ξεκινήσει με σχεδόν μηδενικό κεφάλαιο, μα σίγουρα η συνέχεια έφερε προκλήσεις, μια και πρόκειται, στο τέλος της ημέρας, για μια επιχείρηση. «Επρεπε να διαχειριστώ τον ρόλο του επιχειρείν, της εκδότριας, της σύνταξης, της διανομής. Ακόμη ψάχνω την ισορροπία σε όλα αυτά», λέει.

«Τα Χωριάτικα» δουλεύουν πάντως με το μοντέλο της συνδρομής (και διαφημιζόμενους), που σημαίνει πως η εκδότρια είτε αποστέλλει την εφημερίδα ταχυδρομικά, είτε, σε κάποιες περιπτώσεις, την πηγαίνει η ίδια πόρτα πόρτα στα χωριά. Και επειδή θέλει, πρώτα από όλα, «Τα Χωριάτικα» να διαβάζονται από αυτούς που τους αφορούν, φροντίζει να αφήνει κάποια αντίτυπα σε κεντρικά σημεία των χωριών.

Μια εφημερίδα για κάθε ιστορία που αξίζει να ειπωθεί

Αλήθεια, πώς γεμίζει κανείς τις σελίδες μιας τοπικής εφημερίδας; Φροντίζοντας κάθε χωριό να έχει έστω και μια μικρή αναφορά σε κάθε φύλλο. Αυτό προσπαθεί να κάνει κάθε μήνα η ιδρύτρια των «Χωριάτικων» και με αυτόν τον τρόπο και η ίδια μαθαίνει καλύτερα τον τόπο που επέλεξε να αναδείξει: «Υπάρχουν τόσες ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί ή έχουν ειπωθεί επιφανειακά, υπάρχει πολύ υλικό». Παραδέχεται και η ίδια πως μέσα από αυτό το «σκάψιμο» μαθαίνει τον τόπο της καλύτερα: «Εχω γνωρίσει φανταστικούς ανθρώπους που δεν το πίστευα ότι είναι δίπλα μου».

Βέβαια το «κάθε χωριό και μια ιστορία» έχει και τις δυσκολίες του. Οχι τόσο γιατί δεν υπάρχει κάτι για να γραφτεί, αλλά γιατί «δεν έχει γίνει καλά αντιληπτό από την κοινότητα το μοίρασμα της είδησης ή της ιστορίας. Μπορεί αυτοί να θέλουν να δώσουν μια πληροφορία, εγώ να ψάχνω αυτή την πληροφορία και οι δρόμοι μας να μη διασταυρώνονται ποτέ».

Πέρα από τα τοπικά νέα και δρώμενα, στα «Χωριάτικα» χωράει οτιδήποτε μπορεί να προσεγγιστεί υπό το πρίσμα του χωριού, για αυτό και η Φωτεινή Γάλλου θέλει σταδιακά να λειτουργήσουν ως κοινός τόπος των χωριών, κάτι στο οποίο θα τη βοηθήσει και το επερχόμενο σάιτ: «Οι κοινές εμπειρίες και προβλήματα πρέπει να φωτιστούν και να πάρουν την αξία που τους αρμόζει. Δεν είναι ένας άλλος κόσμος, γραφικός και παλιός. Είναι άδικο να το βλέπουμε έτσι, ειδικά για τα παιδιά που μεγαλώνουν στα χωριά. Υπάρχουν άνθρωποι που καινοτομούν στα χωριά, νέοι που προσπαθούν», υπογραμμίζει η εκδότρια, που έχει στήσει και μια φυσική βάση για «Τα Χωριάτικα» στο κέντρο της Πρώτης Σερρών. Ανοίγει τον χώρο κυρίως το καλοκαίρι και έτσι προωθεί και τα μπλουζάκια που έχει βγάλει, που δείχνουν περήφανα την αγάπη της για το χωριό.

Ακόμα και αν η «μαμά» των «Χωριάτικων» δυσκολεύεται να βρει συνεργάτες που θα τη βοηθήσουν στο εγχείρημα, δεν πτοείται (έχει μόνο κάποιους περιστασιακούς συντάκτες). Εχει άλλωστε τη στήριξη των γονιών και του συντρόφου της, αμφότερα απαραίτητα για να κάνει αυτό που κάνει. Και μπορεί πάντα να γυρίσει ανυποψίαστα κάπου το βλέμμα της και να δει κάποιον να ανοίγει την εφημερίδα της, «μια συγκινητική στιγμή που λειτουργεί σαν ένα μείγμα επιβράβευσης και αίσθησης της ευθύνης που φέρεις».

Ισως τίποτα από αυτά βέβαια να μην είχε συμβεί σε αυτόν τον μικρό τόπο, αν η Φωτεινή Γάλλου δεν είχε δει άλλους, μεγαλύτερους: «Το ότι ταξίδεψα και είδα διαφορετικά πράγματα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το χωριό δεν χρειάζεται να είναι απλά ρίζες. Μπορεί να είναι μια βάση για να σου δίνει φτερά. Ενα ορμητήριο ,κι όχι κάτι που σε κρατάει έξω από τον κόσμο. Είναι απλώς η μικρογραφία της ευρύτερης κοινωνίας».