Γιατί αναζητά πάντα μία κρίση;

Ο πρόεδρος Τραμπ έχει επανειλημμένα κατασκευάσει «κρίσεις» ως όχημα για την άσκηση της εξουσίας, χρησιμοποιώντας τις έκτακτες διαδικασίες που προβλέπει η προεδρία για προσωπική κυρίως επικράτηση

«Η εξουσία διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Η ρήση του Λόρδου Ακτον δυστυχώς χαρακτηρίζει απόλυτα τις σημερινές ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τραμπ συχνά δημιουργεί «κρίσεις» για να ασκήσει εξουσία, χρησιμοποιώντας τις έκτακτες προεδρικές διαδικασίες για την προσωπική και πολιτική  του επικράτηση.

Στην Ουάσιγκτον, επικαλέστηκε «δημόσια κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να αναπτύξει την Εθνοφρουρά και να ελέγξει τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις, ισχυριζόμενος, προφανώς χωρίς στοιχεία ότι στην πρωτεύουσα επικρατεί η βία και η εγκληματικότητα, παρά το γεγονός ότι τα επίσημα στοιχεία δείχνουν πως η εγκληματικότητα βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 30 ετών.

Το μοτίβο επαναλαμβάνεται: Από το 2020 έως σήμερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει επικαλεστεί επανειλημμένα έκτακτους νόμους και «ασύμετρες απειλές» για να παρέμβει με οικονομικές κυρώσεις και πολιτικά μέτρα, συχνά χωρίς να υφίσταται πραγματικός λόγος. Ενέργειες που αναμφισβήτητα συνδέονται άρρηκτα με την ανάγκη του για πλήρη έλεγχο, υπακοή και κυριαρχία, απομακρυσμένος από τα συνταγματικά όρια και τις θεσμικές εγγυήσεις. Ενέργειες που άλλως θα ήταν παράνομες.

Σήμερα (26/8), στο πρώτο του θέμα, το The Atlantic αποκαλύπτει τα τεχνάσματα με τα οποία οι πλουσιότεροι Αμερικανοί μειώνουν την πραγματική φορολόγησή τους. Οι 400 πλουσιότεροι πολίτες, ανάμεσά τους Έλον Μασκ, Τζεφ Μπέζος και ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, πλήρωσαν κατά μέσο όρο μόλις 24% φόρους — πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο που πλήρωναν τα αμερικανικά νοικοκυριά και από τον επίσημο συντελεστή 34% που τους αποδίδει η Κοινή Επιτροπή Φορολογίας. «Οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Τραμπ, όπως το Tax Cuts and Jobs Act και ο πρόσφατος νόμος One Big Beautiful Bill Act, ενίσχυσαν αυτή την τάση, προστατεύοντας τα μεγάλα κεφάλαια και επιβαρύνοντας οικονομικά τη μεσαία τάξη και τους φτωχότερους Αμερικανούς», υπογραμμίζει το Μέσο.

Φωτ. EUROKINISSI

Χθες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ προέβη σε μια πρωτοφανή ενέργεια, απολύοντας τη Λίζα Κουκ, την πρώτη Αφροαμερικανίδα που υπηρέτησε ως διοικήτρια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Fed), λόγω ισχυρισμών για παρατυπία στη λήψη προσωπικών στεγαστικών δανείων. «Δεν έχω καμία πρόθεση να εκφοβιστώ για να παραιτηθώ από τη θέση μου λόγω ορισμένων ερωτημάτων που τέθηκαν σε ένα tweet» απάντησε η Κουκ (προτάθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Fed από τον πρώην πρόεδρο Τζο Μπάιντεν το 2022).

Θέλει να είναι πάντα στο επίκεντρο της επικαιρότητας, με όχημα μια κρίση; Ο Λευκός Οίκος πρόσφατα πήρε τη μορφή ενός από τα εξιχικά του, με χρυσές ταπετσαρίες και πορτρέτα του παντού, ενώ οι προκάτοχοί του «απολαμβάνουν» τους τοίχους των υπογείων. 

Η ιστορία δείχνει ότι η προσωποκεντρική και αρχηγοκεντρική άσκηση της εξουσίας, με υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων χωρίς έλεγχο, οδηγεί σε κατάχρηση και απειλή για τις ελευθερίες. Στην περίπτωση Τραμπ, η προστασία της δημοκρατίας απαιτεί την εγρήγορση των θεσμών και των πολιτών. Στην περίπτωση του Τραμπ, η επιδίωξή του για ολοκληρωτική κυριαρχία καθιστά ζωτικής σημασίας τη διατήρηση θεσμικών και κοινωνικών ελέγχων. 

Τα όρια ανάμεσα στον σεβασμό των θεσμών και στον αυταρχισμό είναι πλέον δυσδιάκριτα κι ενδεχομένως να αλλάξουν τον τρόπο άσκησης εξουσίας σε όλη τη δύση. Αν του βγει και επανεκλεγεί, ανοίγεται ο δρόμος για μιμητές του, παντού!