Η περιπέτεια γυναίκας υπαξιωματικού στα σύνορα

Μια προσωπική περιπέτεια βιώνει Ελληνίδα υπαξιωματικός του Στρατού Ξηράς στα σύνορα.

Στον Βόρειο Έβρο, μια διαζευγμένη υπαξιωματικός του Στρατού Ξηράς προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά της, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν όχι από επιλογή, αλλά από μια αδιάλλακτη υπηρεσία που εδώ και δύο χρόνια αρνείται πεισματικά να ακούσει.

Η ίδια έχει ήδη υπηρετήσει ξανά στα σύνορα, αλλά τώρα η άδικη κατάσταση την πνίγει. «Δεν ζήτησα να έρθω. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να απομακρυνθώ από τον τόπο συμφερόντων μου. Εκεί είναι ο πατέρας των παιδιών μου, εκεί η μητέρα μου, εκεί το μόνο μου στήριγμα. Δεν με άκουσαν. Δεν με ρώτησαν. Με έστειλαν».

Μετάθεση και διαβίωση χωρίς στήριξη. Δύο ανήλικα παιδιά (8 και 10 ετών) μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον χωρίς βασικές υποδομές: ένα σχολείο δημοτικό που λειτουργεί οριακά, χωρίς δομές δημιουργικής απασχόλησης, χωρίς ΚΔΑΠ, χωρίς καν εύκολη πρόσβαση σε νοσοκομείο – απαιτούνται 45 λεπτά διαδρομής για μια επίσκεψη σε εφημερεύον νοσοκομείο.

Η οικογενειακή και οικονομική κατάρρευση

Η υπαξιωματικός αγωνίζεται μόνη. Ο πρώην σύζυγος δεν καταβάλλει διατροφή. Η ίδια συντηρεί ένα σπίτι στον Έβρο και άλλο ένα στον τόπο συμφερόντων της – το οποίο συνεχίζει να αποπληρώνει από δάνειο που έλαβε όσο ήταν παντρεμένη.

Στην εξίσωση προστέθηκαν και τα χρέη του πατέρα της, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Συνολικά: 170.000 ευρώ. Το κράτος την έχει κατατάξει στους «ευάλωτους οφειλέτες». Η υπηρεσία της, όμως, εξακολουθεί να την αγνοεί.

«Έχω στείλει δύο αναφορές για κατ’ εξαίρεση μετάθεση. Ζήτησα ακρόαση από τον Διευθυντή Πεζικού. Μου υποσχέθηκαν πως θα το δουν. Δεν έγινε τίποτα. Ζήτησα ακρόαση από τον Αρχηγό του ΓΕΣ. Δεν εγκρίθηκε. Τίποτα. Σιωπή. Πλήρης αδιαφορία.»

Ζήτησε ακόμα και βοήθημα από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού, για να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες. Απορρίφθηκε. «Το Ταμείο, λέει, δεν καλύπτει τέτοια αιτήματα, μόνο για λόγους υγείας. Δεν τους αρκεί ότι δεν μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου;»

Η σιωπή είναι πολιτική επιλογή

Το πιο συγκλονιστικό δεν είναι η γραφειοκρατική αναλγησία. Είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε απάντησης. Κανείς δεν της είπε «όχι». Κανείς δεν της είπε «ναι». Απλώς δεν της είπαν τίποτα. Η υπηρεσία τη βύθισε σε ένα κενό – διοικητικό, ανθρώπινο και θεσμικό.

«Δεν αρνούμαι τις μεταθέσεις. Ζητώ να ζω εκεί που μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου. Δεν ζητώ χάρη, ζητώ ανάσα. Και δεν παίρνω ούτε απάντηση.»

Τα παιδιά της έχουν να δουν τον πατέρα τους σχεδόν δυόμιση χρόνια. «Τα θεωρούν όλα δική μου ευθύνη. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι “υπηρεσιακή απόφαση”. Με ρωτούν γιατί ζούμε απομονωμένοι, γιατί δεν έχουν ούτε παππού ούτε γιαγιά, γιατί δεν βλέπουν τον πατέρα τους. Και δεν έχω απάντηση να τους δώσω.»

Η ίδια, όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά της, παίρνει άδεια και μένει σπίτι. Δεν έχει κάποιον να βοηθήσει. Δεν έχει πουθενά να τα αφήσει όταν σχολάνε. Δεν έχει δίκτυο στήριξης. Δεν έχει προστασία. Και το πιο οδυνηρό: δεν έχει φωνή.

Ένα σύστημα που αρνείται να δει τον άνθρωπο

Η υπόθεσή της δεν είναι μοναδική. Είναι, όμως, ενδεικτική. Ένα σύστημα μεταθέσεων που λειτουργεί με ψυχρά μόρια και στεγνά φύλλα πορείας, αδιαφορώντας για τις οικογένειες, τις ανάγκες, τις ισορροπίες που καταρρέουν. Ένα σύστημα που μιλά για «μέριμνα υπέρ του προσωπικού» μόνο όταν γράφει λόγους, αλλά όχι όταν παίρνει αποφάσεις.

Η υπαξιωματικός δεν ζητά προνόμια. Ζητά δικαιοσύνη. Ζητά να ακουστεί. Ζητά να της πουν – έστω – «όχι». «Δεν με ενδιαφέρει αν με αρνηθούν. Με ενδιαφέρει ότι δεν με βλέπουν καθόλου. Σαν να μην υπάρχω. Ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου.»

Πηγή: armyvoice.gr