Ηρακλειώτες χορευτές στη «Στέγη»: Γιώργος Κοτσιφάκης & Σωτηρία Κουτσοπέτρου στο «My Fierce Ignorant Step» του Παπαδόπουλου

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του χορογραφία και έναν χρόνο μετά τη σκηνοθεσία της ομηρικής «Νέκυιας» με τον Γιάννη Αγγελάκα στη Στέγη, η οποία παρουσιάστηκε επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Φεβρουάριο του 2025, και έχοντας μόλις λάβει το νέο μεγάλο διεθνές βραβείο χορού Rose International Dance Prize, το οποίο θέσπισε το καταξιωμένο κέντρο χορού της Αγγλίας, Sadler’s Wells, ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταθέτει το πιο προσωπικό έργο του και, για πρώτη φορά, συνδέει την υλικότητα του ήχου με τη μουσικότητα των σωμάτων.

Στο νέο του έργο, ένα πληθυντικό σώμα πάλλεται επί σκηνής, πορεύεται με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τα εμπρός. Η ανάσα του γίνεται φωνή που οδηγεί τα βήματα: πότε μεγάλα, πότε μικρά, πάντα σταθερά και αποφασιστικά, σχεδόν ξένοιαστα. Τα σώματα των χορευτών ανασαίνουν, οι ανάσες τους γίνονται ήχοι, που μετατρέπονται σε φωνές και κινήσεις, ένας καλπασμός που διαρκώς φουσκώνει.

Στο “My Fierce Ignorant Step”, o Παπαδόπουλος θέλει να επεξεργαστεί συνειδητά την επιρροή που έχει ασκήσει πάνω του το μνημειώδες μουσικό έργο «Άξιον εστί» του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, σαν μια συλλογική μνήμη που ενεργοποιείται μέσα από ακούσματα. Δεν είναι η μουσική καθαυτή το θέμα, αλλά ο κοινός τόπος της. Ένα τοπίο που ζει μέσα μας, μεταφέρεται παντού και μας βοηθά να ξαναπάμε ακαριαία σε μια στιγμή του παρελθόντος που δεν έχει παρέλθει. Όλα είναι ακόμα εδώ. Ή έστω αυτό εξετάζει το συγκεκριμένο έργο. Την αλήθεια της νεότητας, της ορμής και της τόλμης που, αν τη θεωρήσουμε περαστική, γραφική και χαριτωμένη, θα χαθεί – όχι μόνο αυτή, αλλά και το νόημα του κόσμου μας.

Για τον χορογράφο, η πρώτη παρόρμηση για τη δημιουργία του “My Fierce Ignorant Step” θεμελιώνεται σε ακουστικές μνήμες της παιδικής και νεανικής του ηλικίας, που ο ίδιος μοιράζεται με πολλούς άλλους Έλληνες: μνήμες συλλογικές και συνδεδεμένες με τη μοίρα του τόπου μας, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό. Το έργο αντιστέκεται στην συμμόρφωση με έναν καταιγισμό μορφών, με μια επιθυμία για το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν αχόρταγη, με μια επιθυμία για ζωή τολμηρή, κοπιώδη, τελείως ανθρώπινη, φτιαγμένη από την εύθραυστη, ασήμαντη σάρκα μας.

Το έργο αυτό φέρνει μπροστά ποιότητες που υπήρχαν πάντα στο έργο του Χρήστου Παπαδόπουλου αλλά εδώ αλλάζει ριζικά η έμφαση. Υπάρχουν θέματα και υλικά που τον απασχολούν από την αρχή αλλά τώρα διακρίνονται καθαρά και μέσα σ’ αυτά είναι η έννοια του «μαζί», το απλό πρώτο σημείο στο οποίο μοιάζουν να εμφανίζονται τόσο η πολιτική όσο και η αγάπη. Γι’ αυτό, στο έργο οι ερμηνευτές χορεύουν μαζί.

«Ο συγχρονισμός της πολλαπλασιασμένης κίνησης συμβαίνει αλλά δεν είναι ο σκοπός· δεν χορεύουμε μαζί γιατί είμαστε συγχρονισμένοι αλλά συγχρονιζόμαστε γιατί είμαστε μαζί. Δεν είναι προτεραιότητα το σύστημα που δημιουργείται ούτε η ομορφιά. Όλα αυτά μοιάζουν σαν τεχνάσματα για να βρεθούμε, να υπάρξουμε, να συναντηθούμε, να απορήσουμε με την ενέργεια που γεννιέται, που αβγατίζει και σκορπίζεται και δίνεται. Υπάρχει μια αξία που συνδέει τα πράγματα εδώ. Δεν είναι η πίστη σε κάποιο σύστημα, σε κάποια μηχανή ή σε κάποιο κόλπο αλλά η τολμηρή ευπιστία στο αγαθό», σημειώνει ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την παράσταση