Κατερίνα Σπυριδάκη: Το μήνυμα της για την Επέτειο του Πολυτεχνείου: «Το Πολυτεχνείο δεν είναι μνήμη. Είναι πυξίδα»

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν και παραμένει η αιώνια μάχη του φωτός με το σκοτάδι»

Το μήνυμα της βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Κατερίνας Σπυριδάκη με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου:

«Υπάρχουν επέτειοι που δεν είναι απλώς σταθμοί της ιστορίας. Είναι ευκαιρίες ανασκόπησης. Είναι οι καθρέφτες. Μας αναγκάζουν να σταθούμε απέναντι στα λάθη του παρελθόντος, να κοιτάξουμε χωρίς ωραιοποίηση την παρούσα πραγματικότητα, να συγκρίνουμε, να κρίνουμε, να αντλήσουμε δύναμη και να συνεχίσουμε. Η 17η Νοεμβρίου είναι μία από αυτές.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν — και παραμένει — η αιώνια μάχη του φωτός με το σκοτάδι. Μια στιγμή όπου νέοι άνθρωποι, σχεδόν παιδιά, ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στον φόβο, την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό. Μια στιγμή που οι μάχες του ’73 έγιναν σύμβολα αντοχής· οι φοιτητές του Πολυτεχνείου στάθηκαν στη γραμμή του πόνου για να σταθούμε εμείς σήμερα στη γραμμή της ευθύνης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ελαιόλαδο: Σε ανοδική τροχιά οι τιμές του παγκοσμίως – «Βουτιά» άνω του 50% στην Ελλάδα

Γιατί το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν είναι νοσταλγία. Είναι διαχρονικότητα.

Και κάθε γενιά καλείται να δώσει τη δική της μάχη. Να αποδείξει εμπράκτως ότι η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Ότι θέλει φροντίδα, θάρρος, συμμετοχή. Θέλει ανθρώπους που δεν φοβούνται να μιλήσουν, να συγκρουστούν με το άδικο, να υπερασπιστούν θεσμούς, δικαιώματα και αξιοπρέπεια.

Ως παράταξη, κουβαλάμε ένα ιστορικό χρέος απέναντι στη Δημοκρατία.

Δεν σταθήκαμε ποτέ παρατηρητές της Ιστορίας· υπήρξαμε κομμάτι της. Από τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα μέχρι τις μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τη χώρα, η δημοκρατική παράδοση του ΠΑΣΟΚ είναι ρίζα και πυξίδα. Και αυτή την κληρονομιά δεν την επικαλούμαστε για να κοιτάξουμε πίσω, αλλά για να ξέρουμε πού πρέπει να πάμε μπροστά.
Σήμερα, όμως, υπάρχουν κίνδυνοι.

Κίνδυνοι που δεν παίρνουν πάντα τη μορφή τανκς, αλλά συχνά φορούν τον μανδύα της αδιαφάνειας, της θεσμικής χαλάρωσης, της απαξίωσης της συμμετοχής, της διάχυτης αίσθησης ότι «τίποτα δεν αλλάζει». Κίνδυνοι που υπονομεύουν σιωπηλά ό,τι κερδήθηκε με θυσίες.

Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ο ρόλος όλων των πολιτών.

Ως θεματοφύλακες των δημοκρατικών αρχών.

Ως φωνές μιας γενιάς που δεν συμβιβάζεται με την ιδέα ότι η Δημοκρατία είναι μια παλιά ιστορία.

Ως άνθρωποι που οφείλουμε να προστατεύουμε το φως, ακόμη κι όταν γύρω του πυκνώνει το σκοτάδι.

Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, δεν είναι απλώς μνήμη.

Είναι πυξίδα.

Είναι ευθύνη.

Είναι υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον δρόμο που άνοιξαν εκείνοι που τόλμησαν να πουν «Μη φοβάστε».

Και αυτή την υπόσχεση, οφείλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή.»