Μαρία Καρυστιανού: Συγκλόνισε με την ομιλία της στο Ασκληπιείο

Απόσπασμα από τα λόγια της 

Στιγμές άπειρης συγκίνησης σημειώθηκαν στο αμφιθέατρο του Ασκληπιείου Βούλας, όπου -παρουσία συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη, όπως της Μαρίας Καρυστιανού και της Μαρίας Ντόλκα Παπαγγελή (εργαζόμενη στο Ασκληπιείο)- πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για το «έγκλημα των Τεμπών», όπως το χαρακτήρισε το σωματείο των εργαζομένων του νοσοκομείου.

Κατά την είσοδο των συγγενών, το πλήθος που είχε γεμίσει την αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ακολούθησε προσκλητήριο των νεκρών και ενός λεπτού σιγή.

Απόσπασμα από την ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού:

«Τα τελευταία δύο χρόνια και μετά τον άδικο χαμό της κόρης μου αναμετριέμαι καθημερινά με την ενοχή ότι δεν κατάφερα να βοηθήσω το δικό μου παιδί να ζήσει. Δεν κατάφερα να της παρέχω αρκετό οξυγόνο, δεν φρόντισα να αποφύγει την αδιανόητη διαφθορά που της στέρησε τη ζωή και που ακόμα τη βλέπω γύρω μου να απειλεί τη ζωή άλλων. Τόλμησαν να πουν πως θυσιάστηκε. Θυσίες πολιτών στον βωμό ποιου Θεού, ακριβώς; Δεν μας είπαν. Του δικού τους Θεού, του χρήματος που υπηρετούν.

Δυστυχώς, χωρίς να το επιλέξουμε εμείς και όλοι εσείς, αναλάβαμε να δρούμε για την αποκατάσταση της υγείας μιας ολόκληρης κοινωνίας και είμαστε η πιο αληθινή, δυνατή και ελπιδοφόρα ομάδα που θα μπορούσε να υπάρχει.

Παρ’ όλο που δεν καταφέραμε να είμαστε δίπλα στα αγαπημένα μας παιδιά όταν εκείνα μας χρειάστηκαν πιο πολύ από ποτέ και αυτό θα είναι μια ανοιχτή πληγή στην ψυχή μας μέχρι την αντάμωση μαζί τους.

Οι φερόμενοι ως αθώοι δειλιάζουν να αποχωριστούν την ασυλία τους, στην οποία απεγνωσμένα και άνανδρα έχουν γαντζωθεί. Οι φερόμενοι ως αθώοι δειλιάζουν να παρουσιαστούν στους φυσικούς δικαστές τους, όπως γίνεται με όλους εμάς τους έλληνες πολίτες. Οι φερόμενοι ως αθώοι παρακάμπτουν και καταστρατηγούν με μυστικό και ύπουλο τρόπο τα άρθρα του Συντάγματος που εξασφαλίζουν την ισότητα μεταξύ όλων. Οι φερόμενοι ως αθώοι βαστάνε εμμονικά τους τίτλους τους και αποποιούνται χωρίς επιχειρήματα την όποια ευθύνη. Αυτοπαρουσιάζονται ως άμεμπτοι και άμοιροι ευθυνών. Ντροπή!».