Περιγράφει την προσωπική και πολιτική διαδρομή του από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα

Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο το οποίο ρίχνει φως σε κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών είναι αυτό του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Με τον τίτλο: «Στον ίδιο δρόμο», το βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη περιγράφει την προσωπική και πολιτική διαδρομή του από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, και ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει τα παιδικά του χρόνια όταν, μαζί με τον πατέρα του, πήγαιναν στον ποταμό Αλιάκμονα, φόρτωναν χαλίκι και έστρωναν τους δρόμους που ήταν χωμάτινοι και λασπώδεις.

«Θυμάμαι», γράφει, «πως όταν ήμουν δεκατριών ετών και είχε αρρωστήσει ο πατέρας μου από δισκοκήλη, εγώ ανέλαβα τη θέση του. Έπαιρνα κάθε μέρα το τρακτέρ και τη μεγάλη πλατφόρμα, φόρτωνα κάπου πενήντα ανθρώπους και τους πήγαινα στα χωράφια για να μαζέψουν το βαμβάκι, κι έπειτα γύριζα στο χωριό για να πάρω το λεωφορείο και να πάω στο σχολείο».

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θυμάται τη φιλία του και τη συνεργασία του με τον συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο, καθώς και τη μάχη κατά της τρομοκρατίας, όταν ως υπουργός Δημόσιας Τάξης εξάρθρωσε τη 17Ν.

Διηγείται ένα περιστατικό όταν, μετά την έκρηξη στον Πειραιά, ο Κουφοντίνας πήρε τα χρήματα που υπήρχαν στο διαμέρισμα, γέμισε την μπανιέρα με νερό και χλωρίνη, και βύθισε τον οπλισμό, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξαφάνιζε τα αποτυπώματα.

Μιλά και για τον θάνατο του υπασπιστή του, Γιώργου Βασιλάκη, από την έκρηξη μέσα στο υπουργείο. «Δεν γνώριζα αν μας είχε χτυπήσει ρουκέτα απ’ έξω ή έσκασε βόμβα δίπλα μας. Η σκηνή που αντίκρισα ήταν εφιαλτική. Ο υπασπιστής μου κειτόταν στο πάτωμα, το σώμα του διαμελισμένο. Η βόμβα είχε εκραγεί στα χέρια του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του νεκρού υπασπιστή μου».

«Ο θάνατος του Γιώργου Βασιλάκη ήταν για μένα ένα αβάσταχτο φορτίο ενοχών. Δεν μπορούσα να συνέλθω. Μήνες ολόκληρους δεν κοιμόμουν. Σήμερα, κουβαλάω ακόμη αυτό το βάρος. Ένας αθώος άνθρωπος σκοτώθηκε στη θέση μου. Αυτή η τραγωδία θα μείνει για πάντα μια μαύρη κηλίδα στην ψυχή μου».