Προσοχή, ο χώρος δεν ανήκει στον δήμο, στον οποίο συνήθως πέφτουν εύκολα τα αναθέματα

Δεκαετίες παχυδερμισμού, ακαλαισθησίας, τυφλότητας, χοντροκοπιάς, ανικανότητας, ασχετοσύνης. Μπα… όσο κι αν ψάχνεις οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν το “έπος” της ελληνικής διοίκησης στη δυτική πύλη της τουριστικής Αθήνας”. Στο σημείο όπου περνούν κάθε μέρα χιλιάδες Έλληνες και ξένοι, άνθρωποι της δουλειάς ή ταξιδιώτες, πάνω στην ιστορική διαδρομή της Ιεράς Οδού.

Αυτό είναι το παντοτινό χάλι της Εθνικής Οδού στον Σκαραμαγκά, μέσα στο αλσύλιο που περιβάλλει το λιμανάκι, επιφάνειας 10 στρεμμάτων.

Προσοχή, ο χώρος δεν ανήκει στον Δήμο, στον οποίο συνήθως πέφτουν εύκολα τα αναθέματα. Ανήκει στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου. Η αξία, λοιπόν, που δίνει το ελληνικό Δημόσιο στην περιουσία του, όπως και στην ποιότητα ζωής των πολιτών του είναι αυτή που βλέπετε στις φωτογραφίες. Ποιος ξέρει πώς βρέθηκαν εκεί (με ποιανού την άδεια, αν υπήρξε ποτέ άδεια). Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έφυγαν ποτέ.

Η ντροπιαστική είσοδος της Αθήνας είναι η αποκάλυψη της ανικανότητας και της αδιαφορίας του ελληνικού κράτους, ακόμη και σε περιόδους που κομπορρημονεί για επιτυχίες και νοικοκυροσύνη. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πουλήσουν για ψίχουλα τη γειτονική Προβλήτα 4 του Ναυπηγείου που διεκδικούσε ο Δήμος, με την υποτιμητική επισήμανση ότι η αυτοδιοίκηση είναι ανίκανη να συντηρήσει ένα δημόσιο χώρο. Να τα χάλια τους όμως, στην είσοδο της… τουριστικής Αθήνας.

Σκουριασμένα σίδερα από παμπάλαιες διαφημιστικές πινακίδες, ικριώματα, κολώνες, διαλυμένα πλαίσια, μισοξεραμένα δέντρα, παντελώς αφρόντιστος χώρος.

Αν δεν μπορεί το κράτος, ας βρεθεί τουλάχιστον κάποιος άλλος να συμμαζέψει το αίσχος. Για παράδειγμα, γιατί δεν πέρασε από το μυαλό των διαχειριστών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, να διαθέσουν λίγα χρήματα στο σημείο όπου ο αείμνηστος εφοπλιστής έφτιαξε το μεγάλο ναυπηγείο του;

Δεύτερο σύνολο παρατημένων πινακίδων στο ίδιο άλσος.