Χάρης Παυλίδης : Όλοι η διαδρομή μέχρι το τέλος

Τα λόγια του για τον θρίαμβο της εθνικής υδατοσφαίρισης γυναικών

Το ΑΠΕ ΜΠΕ αναφέρει: Την ώρα που πλησιάσαμε τον Χάρη Παυλίδη στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου “Ελ. Βενιζέλος”, προκειμένου να μιλήσουμε μαζί του για το θρίαμβο της εθνικής υδατοσφαίρισης γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης, εκείνος δεχόταν τα συγχαρητήρια της Μαρίνας Κοτσιώνη.

Η τερματοφύλακας της Βουλιαγμένης, μέλος της ομάδας που κατέκτησε το World Cup τον περασμένο Απρίλιο στην Κίνα, ήταν μία από τις παίκτριες που “κόπηκαν” μετά την προετοιμασία.

Βρέθηκε όμως, ξημερώματα 25ης Ιουλίου, στο αεροδρόμιο, για να χαιρετήσει και να συγχαρεί τις συναθλήτριές της. Κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για την ομάδα που σκαρφάλωσε στην κορυφή του κόσμου.

Με αφορμή αυτή τη σκηνή, η πρώτη ερώτηση που έθεσε στον ομοσπονδιακό τεχνικό είχε να κάνει με το κλίμα στην ομάδα.

“Στις γυναίκες είναι λίγο… πολύπλοκο. Μπορεί τη μία ημέρα να είναι αγαπημένες και την άλλη να πλακώνονται” απάντησε ο Χάρης Παυλίδης, που έχει αφιερώσει περίπου δύο δεκαετίες από τη ζωή του στο γυναικείο πόλο, με θαυμαστά αποτελέσματα.

“Είναι πολύ λίγος ο χρόνος που είμαστε μαζί, αλλά είμαι ικανοποιημένος με το επίπεδο συμπεριφοράς και επικοινωνίας που έχουν οι αθλήτριες μεταξύ τους και μαζί μου και ιδιαίτερα με τον Αντώνη (σ.σ. Βλοντάκη, τον συνεργάτη του).

Οπότε, αυτό δεν μας δημιουργεί προβλήματα όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι” πρόσθεσε ο “αρχιτέκτονας” του ελληνικού θριάμβου στη Σιγκαπούρη.

Ο Παυλίδης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της εθνικής στα τέλη του 2024 και προφανώς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι, στους πρώτους μήνες της θητείας του, θα κατακτούσε δύο διεθνή τρόπαια.

“Το ονειρευόμουν, αλλά το να πιστεύω ότι θα πάρουμε δύο τίτλους, θα ήταν τρέλα” παραδέχεται.

“Δεν μπορεί κάποιος να πει, αναλαμβάνω τον Δεκέμβριο, τον Απρίλιο θα πάρω το χρυσό στην Κίνα και το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο.

Δεν είμαι τρελός, έχω μια λογική σε όλα.

Το ονειρευόμουν, το ήθελα, αλλά παίξανε πάρα πολλοί παράγοντες ρόλο για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.

Ακόμη και η ήττα από την Ουγγαρία την 1η αγωνιστική, άλλαξε όλη τη διακλάδωση του τουρνουά. Χάσαμε, πήραμε το δύσκολο μονοπάτι, νικήσαμε την Αυστραλία και τις ΗΠΑ και μετά ξαναβρήκαμε την Ουγγαρία“.

Μετά το νοκ-άουτ παιχνίδι με τη Γαλλία, όπου η εθνική είχε ένα πολύ κακό πρώτο ημίχρονο, ο Χάρης Παυλίδης έκανε λόγο για “παιδικές ασθένειες”. Η ομάδα του συνέχισε με τρεις μεγάλες νίκες, ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, αλλά για τον ίδιο “η ομάδα ακόμη είναι στην παιδική ηλικία.

Δεν γίναμε ξαφνικά οι Ηνωμένες Πολιτείες που κέρδισαν τόσα Παγκόσμια σερί, μην τρελαθούμε κιόλας!

Το μεγάλο πρόβλημα στην εθνική ομάδα είναι οι εγκαταστάσεις και η μικρή δεξαμενή παικτριών.

Όταν η Αμερική έχει μόνο στην Καλιφόρνια 26.000 αθλήτριες και εσύ έχεις 700 σε όλη την Ελλάδα, πόσα ταλέντα να βγάλεις;” εκφράζει τον προβληματισμό του ο ομοσπονδιακός προπονητής, ο οποίος πάντως είναι σίγουρος ότι το συγκεκριμένο γκρουπ πολιστριών μπορεί να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τον πήχη στο μέλλον.

Κάθε αλλαγή προπονητή, πολύ περισσότερο σε μία εθνική ομάδα (όπου οι αθλήτριες δεν βρίσκονται καθημερινά μαζί), απαιτεί ένα διάστημα προσαρμογής στη φιλοσοφία του νέου τεχνικού.

Σε αυτόν τον τομέα, βέβαια, ο Παυλίδης είχε ένα πλεονέκτημα:

“Τη φιλοσοφία μου την έχω περάσει στην ομάδα σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, με βοήθησε ότι αρκετές κοπέλες ήταν και στον Ολυμπιακό και με ξέρουν. Στις καινούριες, κάποια πράγματα στην αρχή φαίνονταν ξένα, αλλά τώρα τους φαίνονται εντελώς φυσιολογικά.

Δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν τώρα όπως δούλευαν πριν.

Και μιλάω κυρίως για το πώς είναι η ομάδα έξω από την πισίνα. Δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα κι όταν υπάρξει λύνεται εν τη γενέσει του.

Δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις, υπάρχει συνεργασία με την αρχηγό, που είναι πολύ βασικό, και όλα πάνε καλά”.

Στην επισήμανση ότι τα συστήματά του, ειδικά στην άμυνα, απαιτούν από τις αθλήτριες συντονισμό και κινήσεις… μπαλέτου, ο Παυλίδης γελάει:

“Είναι έτσι ακριβώς. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω καλύτερα”.

Και σπεύδει να συμπληρώσει:

“Κοίτα, όταν ο (σ.σ. Βαλερί) Λομπανόφσκι είχε την εθνική της Σοβιετικής Ενωσης, τους πήγαινε και έκαναν μπαλέτο για να συγχρονιστούν!”.

Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός είχε να διαχειριστεί το πρόβλημα ηττοπάθειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης της ομάδας, το οποίο όμως, όπως λέει, “… υπήρχε στην αρχή.

Όσο το παιχνίδι πήγαινε καλύτερα, παίρνανε σιγά σιγά τα πάνω τους, με αποκορύφωμα τον τελικό, που ήταν φανταστικό παιχνίδι”.

Όσο για τη σημαντικότερη στιγμή του τουρνουά, ο Χάρης Παυλίδης δεν χρειάστηκε να σκεφτεί, όπως και καμία από τις παίκτριες, στις οποίες το ΑΠΕ-ΜΠΕ έθεσε την ίδια ερώτηση.

Η απάντηση ήταν ομόφωνη:

“Το γκολ της Μυριοκεφαλιτάκη, στην εκπνοή του προημιτελικού με την Αυστραλία, γιατί χωρίς αυτό δεν θα γινόταν τίποτα”.