«Όσα μας λένε τα όνειρα»

Του Αργύρη Αργυριάδη, Δικηγόρου

Η αλήθεια είναι ότι αν και «κάνω» – όπως κάθε άνθρωπος φαντάζομαι – δε «βλέπω», συχνά, όνειρα. Εκείνο το βράδυ, όμως, είδα. Διάβαζα – στο όνειρό μου – για μια χώρα στην υποσαχάρια Αφρική όπου τραγουδούσε τον ύμνο του «μπαλκανιζατέρ». Το πολιτικό σύστημα έτρεχε με σπασμένο κοντέρ. Καμιά δεκαριά κόμματα κινούνταν από ποσοστά 3% έως 13% και ένα κυρίαρχο είχε διπλάσια ποσοστά. Το «κυρίαρχο» ήταν και η κυβέρνηση για περισσότερο από έξι χρόνια.

Στο όνειρο, λοιπόν, μάθαινα για συστήματα διακυβέρνησης που στηρίζονται στην εθελοντική σκλαβοποίηση της κοινωνίας. Σε τούτη την υποσαχάρια αφρικανική χώρα, κυρίαρχη πολιτικά ομάδα ήταν οι κεντρώοι. Μια ειδικότερη κατηγορία αυτής (πρώην αριστεροί που μετατράπηκαν σε ρεβιζιονιστές) καλούνταν ως «ακροκεντρώοι».

Μολονότι, στη χώρα αυτή, η οικονομική ζωή μανιπιουλάρονταν από «τέλεια» ολιγοπώλια, όλοι δήλωναν ευχαριστημένοι. Εάν και, στο τέλος του μήνα, δεν τους έμεναν χρήματα στην τσέπη, δεν μπορούσαν να σχεδιάσουν για το μέλλον, η ακρίβεια έτρωγε τα εισοδήματά τους και μια νέα τάξη «νεόπλουτων» επιχειρηματιών μονοπωλούσε το δημόσιο βίο, οι «ιδεολόγοι του κέντρου» δεν έβρισκαν κάτι να καταμαρτυρήσουν στην κυβέρνηση του – αφρικανικού επαναλαμβάνω – κράτους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Άγριος ξυλοδαρμός 50χρονης πάνω στο πλοίο από τον σύζυγό της

Την ίδια ώρα, τα αφρικανικά social media κατέκλυζε με την παρουσία της μια «ομάδα αναλήθειας». Το Υπουργείο Προπαγάνδας του Όργουελ θα ωχριούσε μπροστά σε τούτη την ψηφιακή πατέντα. Στελεχωμένη με αξιόλογα πρόσωπα από το χώρο της επικοινωνίας είχε τριπλάσια απήχηση από τον αφρικανικό, κομματικό φορέα που υποστήριζε.

Χρηματοδοτούνταν από τους «Γαλάζιους αφρικανικούς ουρανούς ΑΕ», αλλά ουδείς μπορούσε να μάθει από που χρηματοδοτούνται οι τελευταίοι. Εάν και ζητήθηκε ουδέποτε έδωσαν στη δημοσιότητα ένα ισοζύγιο πελατών – προμηθευτών για να πληροφορηθούν οι Αφρικανοί, το εκλεκτό πελατολόγιο της συγκεκριμένης εταιρίας.

Σε μια ευρωπαϊκή χώρα ήδη θα διενεργούνταν προκαταρκτική εξέταση για παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας, ενώ σε μια αγγλοσαξωνική θα τους ξεμπρόστιαζαν για «astroturfing», αλλά στην Αφρική αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Χοντρά πακέτα, βέβαια, έπεφταν στις δημοσκοπήσεις. Τούτη η χώρα ξυπνούσε και κοιμόταν με δημοσκοπήσεις. Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων ήταν περισσότερες και από τις στοιχηματικές εταιρίες. Βέβαια ήταν «σιγουράτζες». Όλες έβγαζαν πάνω κάτω τα ίδια αποτελέσματα. Σπανίως, βέβαια, «έπεφταν μέσα» στις εκλογές. Αλλά ήταν στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου καθημερινά. Το μεγαλύτερο κόμμα επιβεβαίωνε την κυριαρχία του σε όλες τις δημοσκοπήσεις επί μακρόν. Η πρωτοκαθεδρία του εμφανίζονταν ωσάν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Όλως τυχαίως έβγαινε ένα δημοσίευμα ή μια ψιλοκοντρίτσα στη βουλή (ναι, είχε κοινοβούλιο η αφρικανική χώρα του ονείρου μου) την οποία ξεκινούσε ή συνέχιζε επιτηδευμένα το πρώτο κόμμα και αντίστοιχα μεγάλωνε η εκλογική επιρροή του «συνομιλητή» που επέλεγε. Πότε κοντράρονταν με το πέμπτο, πότε με το τρίτο, πότε με το δεύτερο κόμμα. Μαγικό αποτέλεσμα της κόντρας, η αλλαγή θέσης στην κατάταξη των κομμάτων. Αυτόν που επέλεγε η κυβέρνηση ως «αντίπαλο» αυτός – προσωρινά – ξεπερνούσε τους άλλους.

Και πάντοτε κάποιος από τους λοιπούς αντιπολιτευόμενους έβλεπε τα ποσοστά του να καταβαραθρώνονται. Κάτι σαν «μουσικές καρέκλες» που παίζαμε μικροί. Όλως τυχαίως την κοινοβουλευτική κοκορομαχία ακολουθούσαν και πύρινα δημοσιεύματα που εκθείαζαν τον αναβάτη του πολιτικού ανελκυστήρα ή του έριχναν τη λίθο του αναθέματος όταν έπαιρνε την κατιούσα.

Πόσο «στημένο» το παιχνίδι σκέφτηκα, στον ύπνο μου. Δεν παίρνουν πρέφα οι Αφρικανοί.

Το παρόν άρθρο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά (προϊόν του ονείρου μου) και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Ή μήπως όχι;…