Ουκρανία, ώρα μηδέν – Η εξίσωση μιας συμφωνίας

Τα λόγια και οι πράξεις δεν μας αφήνουν καμία αμφιβολία: Οι ΗΠΑ παίρνουν το μέρος της Ρωσίας στην στρατιωτική εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία πριν από 3 χρόνια

Νέα δεδομένα φέρνει για τους αναστοχαστές ιστορικούς η προπαγάνδα Τραμπ.

Παραδοσιακά από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ή και τον Ψυχρό, κάθε φορά το νέο πρόσωπο στο oβάλ γραφείο έφερνε και αλλαγές στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα. Ωστόσο, η δεύτερη θητεία του «εξελιγμένου» Τραμπ που ξεκίνησε πριν από λίγες εβδομάδες είναι ήδη καταιγιστική και προκαλεί πονοκέφαλο και αμηχανία ακόμα και στους πιο ρεαλιστές αναλυτές, πέρα από το γεγονός ότι η σαρωτική του επανεμφάνιση δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό στους συμμάχους των ΗΠΑ.

Κι ενώ ο διεθνής Τύπος αναρωτιέται αν η Αμερική εξακολουθεί να είναι σύμμαχος της Δύσης ή αν τείνει χείρα φιλίας στην απομονωμένη επί σχεδόν τέσσερα χρόνια Μόσχα, με στόχο την επιβράδυνση των ορμητικών ρυθμών επέκτασης της Κίνας, ο Μάρκο Ρούμπιο συναντήθηκε με τον Ρώσο ομόλογό του ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, στο Ριάντ, σηματοδοτώντας μια αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία και την Ουκρανία.

Βασικός λόγος αυτής της προσέγγισης είναι η στρατηγική του Τραμπ να αποδυναμώσει τη συμμαχία Ρωσίας – Κίνας, θεωρώντας την τελευταία ως τη μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική κυριαρχία. Έτσι, η Ουκρανία φαίνεται να αποτελεί για τον Τραμπ ένα ζήτημα που θέλει να κλείσει γρήγορα, παρά τις αντιδράσεις των Δημοκρατικών.

Συνεπώς η Ουάσιγκτον εμφανίζεται πρόθυμη να συνεργαστεί με τη Μόσχα, με προοπτικές οικονομικών και γεωπολιτικών συμφωνιών, αρκεί να βρεθεί λύση στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Παράλληλα, Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Μακρόν και ο Στάρμερ, προσπαθούν να πείσουν τον Τραμπ να διατηρήσει στρατιωτική παρουσία στην Ουκρανία, ενώ η Ρωσία αντιδρά σε κάθε ιδέα εγκατάστασης δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Αυτή είναι η νέα συνθήκη που προβληματίζει ακόμα και τους παλιούς Ρεπουμπλικανός που έζησαν τον Ψυχρό Πόλεμο και την προπαγάνδα των δύο πλευρών. Ουδείς τότε «έβλεπε» την ημέρα που ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα γινόταν ο πιο «φανατικός» και αποτελεσματικός «Ρώσος» προπαγανδιστής στον κόσμο.

Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη την περασμένη εβδομάδα, όταν ο  Τραμπ εξαπέλησε διπλωματικά πυρά εναντίον της Ουκρανίας, της Δημοκρατίας της και προσωπικά κατά του προέδρου της Ζελένσκι. Για πρώτη φορά τίθενται δημόσια ή επιμελώς γνωστοποιούνται υπόκωφες «συμφωνίες« για μονομερείς παραχωρήσεις εκ μέρους της Ουκρανίας σε Ρωσία και ΗΠΑ αντίστοιχα, συμπεριλαμβανομένης της άρσης της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά και της αναγνώρισης των εδαφικών διεκδικήσεων της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Και με όχημα το «America’s firt» ο πρόεδρος Τραμπ έρχεται σύμφωνα με τους ειδικούς όχι για να βελτιώσει, αλλά είτε για να ακυρώσει είτε για να καταργήσει όλες τις σημαντικές πολιτικές πράξεις της προηγούμενης Προεδρίας των Δημοκρατικών.

Ποιο άλλο συμπέρασμα μπορεί να εξάγει κανείς όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατηγορεί την Ουκρανία για την έναρξη της σύγκρουσης και αποκαλεί τον Ζελένσκι «δικτάτορα»; Τα λόγια και οι πράξεις δεν μας αφήνουν καμία αμφιβολία: Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίρνουν το μέρος της Ρωσίας στην στρατιωτική εισβολή της τελευταίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022 στην Ουκρανία.

Ποιο άλλο συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε όταν ο Μάρκο Ρούμπιο, ο υπουργός Εξωτερικών, ξεκινά ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, χωρίς την Ουκρανία ή οποιονδήποτε από τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ στο τραπέζι, προσφέροντας «ιστορικές οικονομικές και επενδυτικές ευκαιρίες», για τη Ρωσία αν τερματιστεί η σύγκρουση;

Τι άλλο συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε όταν ο Τραμπ απαιτεί καταστροφικές οικονομικές παραχωρήσεις από την Ουκρανία (π.χ. σπάνιες γαίες) για να αποζημιώσει την Αμερική για την προηγούμενη βοήθειά της; Όταν δε απαιτεί από την Ουκρανία  αξία σε γη πενταπλάσια από την οικονομική βοήθεια που παρείχε, βοήθεια η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είχε την μορφή στρατιωτικού εξοπλισμού και όχι του δολαρίου. Σε ποιο συμπέρασμα να οδηγηθούμε όταν η Ουάσινγκτον ζητά υψηλότερο μερίδιο του ΑΕΠ από την Ουκρανία απ’ ό,τι απαίτησαν οι Σύμμαχοι από τη Γερμανία μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο!

Όπως είπε πρόσφατα και ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας του Στάνφορντ, Φράνσις Φουκουγιάμα, «Οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ δεν στρέφονται στις ΗΠΑ για την ”αυτοσυντήρηση’ ‘ και την ”απομόνωση”, μπαίνουν δυναμικά σε ένα αυταρχικό στρατόπεδο, υποστηρίζοντας δεξιούς αυταρχικούς σε όλο τον κόσμο, από τον Πούτιν μέχρι τον Όρμπαν και από τον Μπουκέλε μέχρι τον Μόντι»! Συνεπώς, δικαίως οι επαΐοντες ανησυχούν πολύ περισσότερο για τον «εσωτερικό εχθρό» των ΗΠΑ, παρά για τις ”εχθρικές” ξένες δυνάμεις.

Κι ένα λανθασμένο μοτίβο που βλέπουμε αρκετά συχνά και στη δύση, επαναλαμβάνεται και εντός των ΗΠΑ. Οι εχθροί του Τραμπ είναι τώρα οι εχθροί της αμερικανικής κυβέρνησης. δηλαδή, κάποιοι είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους και σε αυτό το μοτίβο δίδονται και οι… χάρες. Όπως στις ομάδες που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021. Μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι που κάποιοι αξιωματούχοι του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ υποστηρίζουν δημόσια ότι οι «χάρες» του Τραμπ καλύπτουν ακόμα και άσχετα εγκλήματα -συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων με όπλα- που αποκαλύφθηκαν στο πλαίσιο των ερευνών της 6ης Ιανουαρίου…

«Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων είναι άγνωστη για τους περισσότερους Αμερικανούς. Αλλά ο Πούτιν την αναγνωρίζει. Το ίδιο και ο Σι ΤζιΤραμπ πίνγκ. Αμφότεροι μπορούν ξεκάθαρα να δουν στον Τραμπ μια εκδοχή του εαυτού τους. Κάνει τη δουλειά τους γι’ αυτούς. Βλάπτει την αμερικανική δημοκρατία, μειώνει την αμερικανική ισχύ και καταστρέφει τις αμερικανικές συμμαχίες με μια ενέργεια και μια αποτελεσματικότητα που πρέπει να ξεπερνάει τα πιο τρελά τους όνειρα», αναφέρει διπλωματική πηγή που ζήτησε ανωνυμία.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον των σχέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας παραμένει αβέβαιο, καθώς προηγούμενες απόπειρες επαναπροσέγγισης (Ομπάμα, Μακρόν και Μέρκελ) έπεσαν στο κενό. «Ο καιρός γαρ εγγύς».