Περάμπελα Μεραμπέλου: Ένα…μετόχι μυστηρίου και κατάνυξης όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει «παγώσει»!(φωτο)

Οδοιπορικό του cretaone.gr σε έναν ξεχωριστό,  μυστηριακό χώρο στο Επάνω Μεραμπέλο 

Ένας μικρός , πέτρινος πύργος, πυργόσπιτο για την ακρίβεια  που ορθώνεται πίσω από το περίκλειστο χώρο του ερειπωμένου μοναστηριού. Χορταριασμένοι τοίχοι. Πέτρινα σοκάκια. Λιθοδομές και κτίσματα αλλοτινής εποχής με οντάδες και καμάρες. Και παντού τριγύρω μια απέραντη ησυχία που σε υποβάλλει ευθύς αμέσως σε μια ατμόσφαιρα μαγευτική και συνάμα κατανυκτική…

Το cretaone.gr βρέθηκε στα Περάμπελα Μεραμπέλου, σε έναν μυστηριακό πραγματικά χώρο όπου ο χρόνος, πάνω από τα παλιά κτίσματα, το ερειπωμένο μοναστήρι και την όμορφη εκκλησία της Παναγίας μοιάζει πραγματικά  να έχει «παγώσει»!

Ξεκινήσαμε από τη Νεάπολη Λασιθίου. Ανηφορίζοντας προς το Επάνω Μεραμπέλο, και αφού περάσαμε τα σφαγεία, το εργοτάξιο των νέων φυλακών και τις Κουρούνες, σε μια απόσταση περίπου 12 χιλιομέτρων, συναντήσαμε τα Περάμπελα.

Πατώντας το πόδι σου στα Περάμπελα, διαπιστώνεις  ότι δεν επισκέπτεσαι απλώς ένα ακόμα μετόχι του Μεραμπέλου. Όχι! Εδώ το μέρος αποπνέει κάτι βαθύτερο. Εδώ κρύβεται μια ιδιαίτερη μαγεία. Το μέρος μοιάζει ξεχασμένο στη λήθη του χρόνου. Δυο-τρία τα σπίτια που κατοικούνται, ανάμεσα τους μάλιστα, προς έκπληξη μας, και ένα ανακαινισμένο σπίτι airbnb . Ίσα-ίσα για να μην θεωρείται τελείως ερημικό το άλλοτε κραταιό μετόχι , στο οποίο πριν από αρκετές δεκαετίες κατοικούσαν κοντά στις 20 οικογένειες.

Στο ερημικό σχεδόν σήμερα μετόχι, θα συναντήσει ένα παλιό,  ερειπωμένο μοναστήρι. Περνώντας το κατώφλι της εξωτερικής καμάρας-πύλης, νιώθεις σαν να μπήκες αίφνης σε μια χρονοκάψουλα. Ο νους, η ψυχή σου ταξιδεύει αυτομάτως πίσω στον χρόνο.

Αμέσως στα δεξιά σου θα βρεις ένα κτηριακό συγκρότημα παλιό . Χτισμένο πριν από 200 περίπου χρόνια, με χαμηλά και ψηλά κτίσματα, που στην πίσω πλευρά δεσπόζουν σαν ένας μικρός πύργος, το παλιό αυτό σπιτικό στέκει ακόμα αγέρωχο ανάμεσα στα χαλάσματα και στα μισογκρεμισμένα τείχη του άλλοτε σπουδαίου μοναστηριού.

Σε αυτό το κτηριακό συγκρότημα μέσα στον χώρο του παλιού μοναστηριού, κατοικούσε η οικογένεια Mπουρλάκη για πολλά χρόνια…Μέχρι που έφυγε από τη ζωή, πριν από μερικά χρόνια, η Μαρία Μπουρλάκη, η τελευταία κάτοικος και άγρυπνη… φύλακας του μοναστηριού και του ναού της Παναγίας.

Tο σπίτι της ήταν  πάντοτε ανοιχτό για να υποδεχθεί και καλοδεχθεί κάθε επισκέπτη. Είτε σε μια τυχαία μέρα, είτε στις ημέρες γιορτής όπου τελούνταν θεία λειτουργία ή κάποια βάφτιση.

Κι αν η Μαρία Μπουρλάκη, δεν είναι πια εκεί για να υποδεχθεί τους επισκέπτες και τους ανοίξει την εκκλησία για να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα κερί στη χάρη της Παναγίας, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα επισκεφθούν και σήμερα, στις μέρες μας, τον χώρο. Βλέπετε, «μαγνητίζει» η εκκλησία αλλά και το ερειπωμένο μοναστήρι που μετρά πολλούς αιώνες στην «πλάτη».

Tο μοναστήρι χρονολογείται από το 15ο αιώνα, ενώ οι πρώτες επίσημες καταγραφές για αυτό συναντώνται στην ενετική περίοδο, σύμφωνα με τα αρχεία της Δημογεροντίας Λασιθίου.
Aποτελούσε μια πλούσια μονή με μεγάλη ακίνητη περιουσία, έχοντας στην ιδιοκτησία της τρία μετόχια. H αρχιτεκτονική του μαρτυρά την ύπαρξη γνήσιου μοναστηριακού ρυθμού με τα κτίρια τετραγωνισμένα γύρω από την εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο τού όλου οικοδομήματος, ενώ η κατασκευή του είναι φρουριακού τύπου, καταδεικνύοντας τον πλούτο που πριν μερικούς αιώνες διέθετε η μονή. Σε όλη τη μακραίωνη ιστορία του υπήρξε ένα αγροτικό μοναστήρι κατοικούμενο από μη λόγιους μοναχούς, ενώ δεχόταν συχνά τις επιθέσεις των Tούρκων.

Ο θρύλος για τους Τούρκους και το Μυρωμένο Κατσοπρίνι 

Σύμφωνα, με τον τοπικό θρύλο, οι Tούρκοι στρατιώτες είχαν κρεμάσει ένα δόκιμο μοναχό σε ένα πρίνο που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τη μονή, όπου και τον άφησαν για μια ολόκληρη εβδομάδα. Σε όλο αυτό το διάστημα το σώμα τού μοναχού ανάβλυζε μυρωδιά μύρου, με το σημείο να παίρνει έκτοτε την ονομασία “Mυρωμένο κατσοπρίνι”.
Ένας άλλος θρύλος περιγράφει το πώς οι Tούρκοι εισέβαλαν μέσα στην εκκλησία και πυροβόλησαν με σκοπό να σκοτώσουν έναν μοναχό. H σφαίρα καρφώθηκε στο τέμπλο της εκκλησίας, ανοίγοντας τρύπα, την οποία ο επισκέπτης μπορεί να δει ακόμα και σήμερα. Tο μοναστήρι έπαψε να λειτουργεί το 1903, καθώς δεν περιελάμβανε πια ικανό αριθμό μοναχών όπως προβλεπόταν και σταδιακά ερήμωσε κι εγκαταλείφθηκε…