Πώς προκύπτει η «απόβαση» του στρατάρχη στην Κρήτη;

Όπως με τον Έβρο και την Τουρκία, στα παράλια της Λιβύης περιμένουν δεκάδες χιλιάδες «στρατιώτες» όπως αποκαλούνται να αποβιβαστούν στην Κρήτη

Η γλυκόπικρη γεύση που άφησε στο Μαξίμου ο στρατάρχης Χάφταρ μετά από την πρωτοφανή αποπομπή αντιπροσωπείας της Ε.Ε. αποτελούμενης από έναν επίτροπο της Κομισιόν και τους αρμόδιους υπουργούς Ελλάδας, Ιταλίας και Μάλτας, οι οποίοι κλήθηκαν να διαχειριστούν την κατηγορία της… «παράνομης εισόδου» και χαρακτηρίστηκαν ανεπιθύμητα πρόσωπα, είναι ενδεικτική της αδυναμίας της ΕΕ να επιβάλλει ουσιαστική επιρροή στη λιβυκή κρίση και συνιστά ένα ισχυρό μήνυμα για τον τρόπο με τον οποίο αναθεωρούνται οι ισορροπίες στη Μεσόγειο.

Το γεγονός δε ότι ο ισχυρός άνδρας της Λιβύης, στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ, ο οποίος δεν ηγείται αναγνωρισμένης κυβέρνησης και δεν ελέγχει το σύνολο της χώρας, δείχνει το μέγεθος του ειδικούς βάρους των 27 σε μία συνθήκη που οριοθετείται από έναν συνδυασμό στρατιωτικής ισχύος, περιφερειακής υποστήριξης, γεωπολιτικών μετατοπίσεων και της μειωμένης επιρροής της ίδιας της Ένωσης στη Λιβύη.

Ενδεχομένως ο Χάφταρ να «πιάστηκε» από τη συνάντηση που προηγήθηκε μεταξύ των Ευρωπαίων και της «ανταγωνιστικής», πλην όμως αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Τρίπολης. Μήπως όμως ο ίδιος προσδοκά σε μεγαλύτερα οικονομικά ανταλλάγματα, βλέποντας πως οι συσχετισμοί τον ευνοούν;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Πένθος στο Ηράκλειο: Έφυγε από τη ζωή η Άννα Μαστρογαμβράκη

Για την ελληνική πλευρά, η εξέλιξη έχει ιδιαίτερο αρνητικό συμβολισμό, καθώς ο σκοπός της κοινοτικής αποστολής, με σταθμούς την Τρίπολη και τη Βεγγάζη, ήταν η διαχείριση των αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα την Κρήτη.

Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της περιφερειακής αντιπαλότητας και κάθε μορφής αποσχιστικής βίας που έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Από τον άξονα Τουρκίας–Κατάρ, που υποστηρίζει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και των δυνάμεων που αντιτάσσονται σε αυτή (με προεξάρχοντα τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο), έως και τον υφέρπων  ανταγωνισμό Γαλλίας και Ιταλίας για επιρροή στη Μεσόγειο. Ωστόσο, τα δεδομένα έχουν αλλάξει έκτοτε.

Πλέον, ο Χάφταρ έχει ενισχυθεί από την αναβάθμιση των σχέσεών του με τη Ρωσία – με ανοιχτή στρατιωτική υποστήριξη και παροχή προηγμένων οπλικών συστημάτων. Παράλληλα, έχει καλλιεργήσει διαύλους επικοινωνίας και με την Τουρκία, η οποία πλέον διατηρεί σχέσεις με όλες τις πλευρές της λιβυκής κρίσης. Όπως με τον Έβρο και την Τουρκία, στα παράλια της Λιβύης περιμένουν δεκάδες χιλιάδες «στρατιώτες» όπως αποκαλούνται, νέοι 25-35 ετών, για να αποβιβαστούν στην Κρήτη.

Λίγα μίλια πιο βόρεια, η Αθήνα αποφάσισε να στρατιωτικοποιήσει τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης, ακολουθώντας το παράδειγμα του Έβρου το 2020, με την αποστολή φρεγατών στην περιοχή μεταξύ Κρήτης και Λιβύης.

Λύση ικανή να ανατρέψει τα υφιστάμενα δεδομένα; Κι αυτό τη στιγμή που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται ανίκανη να εξασφαλίσει την παρουσία των απεσταλμένων της ακόμη και στη Βεγγάζη, υπογραμμίζοντας την περιορισμένη επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή; Οψόμεθα.