Σπύρος Κοκοτός: Ο αρχιτέκτονας που μετέτρεψε την Ελούντα σε παγκόσμιο προορισμό

Ιστορίες από το παρασκήνιο με τη συνάντηση Ανδρέα, Μιτεράν και Καντάφι, τη χήρα του Σάχη, την Πάμελα Αντερσον, τον Καρλ Φλικ της Mercedes, αλλά και έναν νεαρό σερβιτόρο που αποδείχτηκε ότι ήταν ο… Πάσσαρης, πριν ξεκινήσει την εγκληματική του δράση

Όταν τον Αύγουστο του 1981 μια πελάτισσα του «Elounda Beach» και φίλη του Σπύρου Κοκοτού πληροφορήθηκε ότι χτίζει νέο ξενοδοχείο, ζήτησε να δει τα πρώτα πέντε bungalows που είχαν κατασκευαστεί. Εντυπωσιασμένη από αυτό που αντίκρισε, είπε στον άνθρωπο που μεταμόρφωσε την ταπεινή Ελούντα σε προορισμό διασημοτήτων ότι αυτό το μέρος ήταν ιδανικό για να ξεκουραστεί ο φίλος της Καρλ Φλικ.

Ο Σπύρος Κοκοτός δεν τον ήξερε, τον έμαθε όμως όταν ο βασικός μέτοχος της Mercedes και ιδιοκτήτης της Leopard έστειλε στην Ελούντα τον διευθυντή διακοπών του -κύριο Χάνσεν- για να κανονίσει τις διακοπές της επόμενης χρονιάς! Το ξενοδοχείο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά ο Χάνσεν κλείνει πέντε bungalows και οχτώ δωμάτια για τον Γερμανό επιχειρηματία, ο οποίος απαιτεί να φέρει δικό του σεφ, ενώ απορρίπτει τη λίστα κρασιών που ζήτησε ο Κοκοτός από το διάσημο παρισινό εστιατόριο «Maxim’s».

O διευθυντής διακοπών του Φλικ προτείνει στον οραματιστή αρχιτέκτονα να φέρει το αφεντικό του δικά του κρασιά και να πληρώνει στο ξενοδοχείο ένα ποσοστό επί της αξίας τους. Η δική του αξία αναγνωρίστηκε εδώ και δεκαετίες όχι μόνο στον χώρο της αρχιτεκτονικής, αλλά κυρίως από τους ξενοδόχους ανταγωνιστές του, οι οποίοι πολλές φορές χαρακτήρισαν πρωτοπόρο τον άνθρωπο που λάτρεψε την Ελούντα.

Εκεί εψάλη η επιμνημόσυνη δέηση για τον θάνατό του σε ηλικία 92 ετών, έχοντας ζήσει μια συναρπαστική ζωή που τα εμπεριείχε όλα, από ταξίδια σε όλο τον κόσμο, δείπνα με jet setters, μια ευτυχισμένη οικογένεια και ξενοδοχεία που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν ιστορία.

Η αρχή ενός μύθου

Αυτή τη δική του ιστορία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελούντα, την κατέγραψε πριν από από δεκαπέντε περίπου χρόνια στο εν πολλοίς αυτοβιογραφικό του πόνημα «Ελούντα, το χρονικό ενός θρύλου» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φερενίκη.

Στις πρώτες γραμμές του αποδίδει τα εύσημα στον άνθρωπο που πήγε πρώτος σε αυτό τον ευλογημένο τόπο γράφοντας: «Τον Αγιο Νικόλαο και την Ελούντα ανακάλυψε πρώτος ως τουριστικό προορισμό ο Ηλίας Σωτήρχος, ο πατέρας της γυναίκας μου… Τη δεκαετία του ’50, διευθυντής ήδη των ξενοδοχείων Miramare, ήρθε, είδε και κόλλησε».

Το ίδιο κόλλημα έπαθε κι αυτός, ένας Κερκυραίος στην καταγωγή, με μάνα Κρητικιά, που γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1933, ενώ ο αδελφός του, Γιώργος, ήρθε στη ζωή στις 12 Οκτωβρίου του 1936.

Τα δύο αδέλφια μεγαλώνουν αρχικά στην Κρήτη, μετέπειτα στην Αθήνα και μετά πάλι πίσω, φοιτούν στο Γυμνάσιο «Αδαμάντιος Κοραής» και όπως επισημαίνει ο Σπύρος Κοκοτός, «σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τη χρυσή δεκαετία του 1950, όταν το Πολυτεχνείο των Αθηνών ήταν στα πρώτα 5 στον κόσμο. Στο ίδιο Πολυτεχνείο που ο αδελφός μου Γιώργος σπούδασε αργότερα τοπογράφος και πολιτικός μηχανικός».

Ανάμεσα στους καθηγητές του ξεχωρίζουν ο μεγάλος Δημήτρης Πικιώνης, ο Ανδρέας Μιχελής, ο Αναστάσιος Ορλάνδος και ο ζωγράφος Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, όλοι τους παθιασμένοι με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.

«Με αυτό το υπόβαθρο σπουδών και αυτή τη θεώρηση για την Αρχιτεκτονική, την Τέχνη και την Παράδοση είναι πολύ φυσικό ότι στα κεντρικά κτίρια των ξενοδοχείων μου οι όγκοι έσπασαν σε μικρότερους… Το χρώμα στην Ελούντα μπήκε με φειδώ αφού σπάνια χρησιμοποιείται στην Κρήτη», σημειώνει ο Κοκοτός στην αρχή του βιβλίου του.

Ο ίδιος άρχισε να δουλεύει πριν καν πάρει το πτυχίο του, όταν την άνοιξη του 1956 οι σεισμοί της Σαντορίνης ισοπέδωσαν σχεδόν τον οικισμό στο φρύδι της Καλντέρας, αφού η μεγάλη έλλειψη αρχιτεκτόνων υποχρεώνει το κράτος να προσλάβει φοιτητές. Ο πολεοδόμος Προκόπης Βασιλειάδης διακρίνει κάτι στον νεαρό και όταν τελειώνουν από τη Σαντορίνη τού ζητάει να πάει στο γραφείο του, ένα από τα τρία που έχουν αναλάβει το πρότζεκτ «Athens Hilton». Θα πάει, αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια για τον νεαρό αρχιτέκτονα και τη διαδρομή του, τα οποία ήταν άμεσα συνυφασμένα με ένα μικρό χωριουδάκι στην Κρήτη και έναν απάνεμο κόλπο.

Ο δασάρχης και ο Ζαν Πολ Σαρτρ

Ενα ανοιξιάτικο πρωινό του 1951, 18χρονος μαθητής ακόμη ο Σπύρος Κοκοτός, κάνει την κλασική εκδρομή των τελειόφοιτων στη Σητεία και την τελευταία ημέρα μαζί με φίλους του σε μια στάση στον Αγιο Νικόλαο κατά τη διάρκεια της επιστροφής, νοικιάζουν ένα καΐκι για βόλτα μιας ώρας. Οταν φτάνουν στον κόλπο της Ελούντας το βλέμμα του αιχμαλωτίζεται από τη μαγεία του τοπίου, στο οποίο δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπινης επέμβασης.

Θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι το 1967 να μπει μπροστά το πρώτο ξενοδοχείο, το μυθικό πλέον «Elounda Beach», από τον 34χρονο τότε αρχιτέκτονα, που δύο χρόνια πριν έχει γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του.

Είναι η Ελιάνα Σωτήρχου, κόρη του Ηλία Σωτήρχου, ο οποίος έχτισε πρώτος στον Αγιο Νικόλαο το εμβληματικό «Minos Beach», και που λίγα χρόνια μετά θα του χαρίσει τρία παιδιά, τον Φώτη, τον Ηλία και τη Μαρίνα.

Είναι η περίοδος που ο Κοκοτός αρχίζει να ψάχνεται για να εισέλθει στον χώρο του επιχειρείν, όπως έγραψε στο βιβλίο του: «Είχα ήδη χτίσει 25 ξενοδοχεία σε όλη την Ελλάδα και ήξερα τη δουλειά. Αρχισα να ψάχνω γη στην Κρήτη και τη Ρόδο. Οι τιμές ήταν ακόμη λογικές, έψαχνα όμως το ιδανικό».

Αγοράζει μικρές εκτάσεις γης που συνορεύουν μέχρι να μαζευτούν τα πρώτα ενενήντα στρέμματα που χρειάζονταν, παίρνει δάνειο, ανοίγει δρόμο, αγοράζει πηγάδι για να έχουν νερό και προχωράει με όλα τα διαδικαστικά. Τα απρόβλεπτα; Πολλά, όπως η δυσκολία στην επικοινωνία, αφού υπήρχε μόνο ένα μαγνητικό τηλέφωνο σε μια ταβέρνα, αλλά και η καταστροφή από λάθος του χειριστή μερικών σκίνων, η οποία δημιούργησε πρόβλημα. Κάποιος ειδοποιεί τον δασάρχη, που σταματάει τις εργασίες και ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μηνύσεις παρά τις παρακλήσεις του Κοκοτού.
Ο τελευταίος ενημερώνει τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΕΟΤ Μιχάλη Μπαλόπουλο και μετά από λίγη ώρα ένα περιπολικό με τη σειρήνα ανοιχτή εισέρχεται στο εργοτάξιο, οι αστυνομικοί βρίσκουν τον δασάρχη, τον παίρνουν και φεύγουν.

Από το καλοκαίρι του 1969 και παρόλο που το ξενοδοχείο δεν έχει ολοκληρωθεί, αρχίζει η επιδρομή των πελατών, όπως γράφει ο Κοκοτός: «Τα καλά νέα (όπως και τα κακά) τρέχουν γρήγορα στην αγορά. Τα bungalows τελειώνανε ένα-ένα και γεμίζανε αμέσως από πελάτες, Ευρωπαίους κυρίως και Αθηναίους».

Η ανώτερη αστική τάξη μιας άλλης εποχής (Παπαλεξόπουλοι, Κανελλόπουλοι, Φωτιάδηδες κ.λπ.) έκλειναν για 15-20 ημέρες το καλοκαίρι και μία εβδομάδα το Πάσχα.

O Γάλλος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ρουλιέ με την Ελληνίδα σύζυγό του Μαρία είναι από τους πρώτους ισχυρούς ξένους που «κολλάνε» με την Ελούντα, τόσο ώστε να ζητήσουν από τον Κοκοτό να τους βοηθήσει να βρουν γη εκεί για να χτίσουν δική τους κατοικία.

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ με τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ «ήρθαν κι έφυγαν χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, έπαιρναν lunch στο bungalow και δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ντυμένοι πολύ απλά».

Το χαβιάρι απ’ την Περσία

Το ξενοδοχείο γίνεται αφίσα του ΕΟΤ που κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο, βραβεύεται και η όρεξη του Κοκοτού ανοίγει, ενώ ο Μπαλόπουλος του ΕΟΤ τον προτρέπει να κατασκευάσει άλλα δύο ξενοδοχεία. Η γη είχε σχεδόν βρεθεί και ξεκινάει ο φρενήρης ρυθμός χτισίματος του «Elounda Bay», με τον ξενοδόχο να είναι παρών από το πρωί, μαζί με τα δύο του παιδιά, τον Φώτη και τον μικρότερο Ηλία που ήταν ακόμη μέσα στο καρότσι του.
Τα βαριά ονόματα από την Ευρώπη συνεχίζουν να έρχονται και οι Αρκο, από τις πιο ιστορικές οικογένειες της Αυστρίας, ερωτεύονται την Ελούντα, γνωρίζουν τον Κοκοτό και ζητάνε τη βοήθειά του για να χτίσουν ένα σπίτι. Ο επίμονος ξενοδόχος αρχίζει να αποκτά έναν ευρύ κύκλο γνωριμιών στο διεθνές jet set και να δέχεται προσκλήσεις σε διάφορες χώρες από πελάτες των ξενοδοχείων του.

Η Αυστρία, η Γαλλία, η Γερμανία και αργότερα η Αμερική θα του δώσουν την ευκαιρία όχι μόνο να δει μαγικά μέρη, αλλά και να εμπνευστεί από κάποια συγκλονιστικά ξενοδοχεία νέες ιδέες και καινοτομίες που τον έχρισαν πρωτοπόρο.To καλοκαίρι του 1976 θα υπερβάλει εαυτόν όταν τον ενημερώνουν ότι ο πρωθυπουργός της Περσίας Αμίρ Χονέιντα με την πρώην σύζυγό του Λέιλα και έναν Ελληνα επιχειρηματία θα καταλύσουν στην Ελούντα. Στο αίτημα για δύο ξεχωριστά bungalows, που να συνδέονται όμως, απαντάει θετικά, παρόλο που δεν τα έχει, και μαζί με τον αδελφό του Γιώργο και ένα συνεργείο ρίχνονται στη δουλειά. Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες τα καταφέρνουν, ενώ τρεις ώρες πριν από την άφιξη τα bungalows βάφονται και ένα συνεργείο στεγνώνει το χρώμα με σεσουάρ!

Ο τελευταίος πρωθυπουργός του Σάχη της Περσίας ενθουσιάζεται από τη φιλοξενία, το φαγητό και ειδικά τον μπακλαβά και το κανταΐφι που απολαμβάνει μετά από ένα δείπνο. Η Ελιάνα Κοκοτού το σημειώνει και όταν το ζεύγος αναχωρεί από την Ελούντα, δύο ταψιά με τα συγκεκριμένα γλυκά δίνονται ως δώρο στους υψηλούς προσκεκλημένους. Ο Χονέιντα από την πλευρά του δωρίζει στον Σπύρο Κοκοτό δύο κουτιά του κιλού από την πιο εκλεκτή ποικιλία χαβιαριού, το οποίο ήταν σε μέγεθος φακής και «το πρώτο κιλό καταναλώθηκε αμέσως μετά την αναχώρηση, φυσικά με μαύρο πιπέρι και άφθονη βότκα».

Η πρωτιά και ο Γερμανός με τη συνοδεία

Ενα ταξίδι στο Ακαπούλκο και η διαμονή στο 5άστερο «Les Breezes» τον αφήνει άφωνο, όταν βλέπει ότι το bungalow που θα έμενε με την Ελιάνα έχει δική του πισίνα. Ηταν η εποχή που ξεκίναγε να χτίζει το «Elounda Mare» σε έναν μικρό κόλπο δίπλα στο «Elounda Beach» και η πρώτη του δουλειά όταν μπήκε στο δωμάτιο ήταν να πάρει τηλέφωνο στην Κρήτη.

«Γιάννη, σταματήστε τα έργα, άλλαξαν τα σχέδια. Ερχόμαστε σε μια εβδομάδα», λέει στον εργοδηγό, ο οποίος τον ρωτάει: «Τι θα κάνουμε, κύριε Σπύρο;», για να εισπράξει την απάντηση: «Θα βάλουμε σε κάθε bungalow ατομική πισίνα!». Ηταν ο πρώτος που το έκανε στην Ελλάδα των 80s, η οποία ήταν ακόμη πίσω σε ό,τι αφορά τις ξενοδοχειακές παροχές υψηλού επιπέδου στον πελάτη, με εξαίρεση ελάχιστα ξενοδοχεία.
Τον Αύγουστο του 1981 τα πρώτα bungalows είναι έτοιμα και είναι εκείνη την περίοδο που ο ισχυρός άνδρας της Mercedes, Καρλ Φλικ, στέλνει τον διευθυντή διακοπών του να ελέγξει το νέο ξενοδοχείο. Ο Χάνσεν επιστρέφει ξανά τον Ιανουάριο και τον Απρίλιο πείθεται ότι όλα θα είναι έτοιμα στις 20 Ιουνίου, ημέρα άφιξης του αφεντικού του στην Ελούντα. Στις 18 του μήνα καταφτάνουν το κότερο του Γερμανού, ένα ταχύπλοο, δύο αυτοκίνητα Mercedes, ο γυμναστής του, ο δάσκαλος του σκι, ο προσωπικός του σεφ, η ασφάλειά του, ποδήλατα και ο μασέρ του. Εχει κλείσει πέντε bungalows και οχτώ δωμάτια και όλοι είναι σε επιφυλακή όταν προσγειώνεται to lear jet του Φλικ, που στις έξι και μισή περνάει την είσοδο του ξενοδοχείου. Βλέπει τη θάλασσα και τα βουνά της Σητείας στο βάθος «πυροκόκκινα από τον ήλιο που έδυε και εντυπωσιάζεται», ενώ ο άνθρωπος που τον συνοδεύει στο δωμάτιό του γυρίζει χοροπηδώντας και λέει μόνο μια λέξη: «Τρελάθηκε».

Το καθημερινό του πρόγραμμα δεν είχε εναλλαγές, εκτός από την τρίτη μέρα, όταν το ζεύγος Κοκοτού τον προσκάλεσε για δείπνο με φρέσκα ψάρια και αστακούς. Ο Φλικ φτάνει την ώρα που το φεγγάρι ξεπροβάλλει από τα βουνά της Σητείας και εκστασιασμένος ευχαριστεί τον οικοδεσπότη γιατί του έλυσε το μόνιμο πρόβλημα των διακοπών του.

«Εγώ τον ευχαρίστησα από μέσα μου», επισημαίνει με χιούμορ στο βιβλίο του, «γιατί τέτοιοι πελάτες συνήθως λύνουν το πρόβλημα αποπεράτωσης των υπό κατασκευή ξενοδοχείων».
Σπύρος Κοκοτός: Η ιστορία του αρχιτέκτονα που μετέτρεψε την ταπεινή Ελούντα σε θρύλο
Η Ελιάνα Κοκοτού με τη σύζυγο του Γάλλου πρόεδρου Ζισκάρ ντ’ Εστέν

Ο Ανδρέας, η τριμερής και η χήρα του Σάχη

Ο Καρλ Φλικ έφυγε μόνο για λίγες ημέρες όταν πληροφορήθηκε ότι θα ερχόταν στο «Elounda Mare» ο Σαουδάραβας σεΐχης, πρόεδρος τότε του ΟΠΕΚ, μετά από συνεννόηση του καπετάν Γιάννη Λάτση με τον Σπύρο Κοκοτό, αφού δεν ήθελε να νιώσει υποδεέστερος. Θα επιστρέφει κάθε καλοκαίρι μέχρι το 1987, όταν ο Κοκοτός ξέχασε να του ετοιμάσει μια επιφάνεια 10 επί 10 με γκαζόν για να εξασκείται στο γκολφ, την οποία του είχε τάξει.
«Αγόρασε όπως έμαθα ένα κτήμα με γήπεδο γκολφ μέσα στην Καλιφόρνια και εγκατέλειψε την Ελούντα, κι εγώ ορκίστηκα ότι στο επόμενο ξενοδοχείο θα έβαζα οπωσδήποτε γήπεδο γκολφ…».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου από την άλλη δεν έπαιζε γκολφ, αλλά είχε ερωτευτεί την Ελούντα και ήταν ανελλιπώς επισκέπτης στο «Elounda Bay Palace», το τρίτο ξενοδοχείο της οικογένειας Κοκοτού που το είχε αγοράσει ημιτελές.

Ηταν αυτός που οργάνωσε το 1985 στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο την τριμερή συνάντηση με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Μουαμάρ Καντάφι, ενώ ο Κοκοτός πληροφορείται ότι «η περιοχή έχει πλημμυρίσει από κοπέλες με στολή παραλλαγής και καλάζνικοφ», που ήταν η προσωπική φρουρά του Λίβυου ηγέτη. Η συνάντηση μπορεί να έληξε άδοξα, ανέβασε όμως διεθνώς το όνομα της Ελούντας, ενώ στο υψηλό της πελατολόγιο εισέρχεται το όνομα της Φαράχ Ντιμπά-Παχλαβί.
Σπύρος Κοκοτός: Η ιστορία του αρχιτέκτονα που μετέτρεψε την ταπεινή Ελούντα σε θρύλο
Η τριμερής συνάντηση Παπανδρέου – Μιτεράν – Καντάφι το 1985 στην Ελούντα αποδείχτηκε ιστορικής σημασίας

Η τελευταία αυτοκράτειρα της Περσίας, μετά από προτροπή της Ελλης Αντωνιάδη που είχε διατελέσει κυρία επί των τιμών της, κατέφτασε στην Ελούντα και λάτρεψε το μέρος. Δεν έμαθε ποτέ ότι λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά μια οικογένεια Γάλλων φιλοξενούσε την προκάτοχό της Σοράγια, η οποία ζήτησε από τους φίλους της να επισκεφθεί το ξενοδοχείο, κάτι που έγινε μετά την αναχώρηση της Φαράχ Ντιμπά.

Οι νέες ιδέες

Το successes story του ξενοδοχείου δίνει στο ζεύγος την ιδέα να το εντάξουν σε μια διεθνή γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων, την οποία θα βρουν σε ένα ταξίδι με φίλους στην Καραϊβική, όταν δειπνούν στο Cotton House που ανήκει στον όμιλο Relais & Chateaux.

Οταν γυρίζουν κάνουν την αίτηση, γίνεται επιθεώρηση του «Mare», η προσαρμογή στα νέα δεδομένα και δίνεται η έγκριση μαζί με την πρόσκληση στο συνέδριο του ομίλου στη Γερμανία.
Σπύρος Κοκοτός: Η ιστορία του αρχιτέκτονα που μετέτρεψε την ταπεινή Ελούντα σε θρύλο
Ο τελευταίος Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στο «Elounda Peninsula»

Ο Κοκοτός είναι διορατικός, δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και βάζει μπροστά το «Porto Elounda», με νέο στοιχείο μια σειρά από βίλες δύο, τριών και τεσσάρων υπνοδωματίων, πρώτη σειρά στη θάλασσα με μεγάλη αυλή και ατομική πισίνα, οι οποίες βγήκαν προς πώληση. Η άλλη ιδέα αφορούσε το γήπεδο γκολφ που είχε ορκιστεί να κάνει και πήρε τελικά σάρκα και οστά στο «Porto Elounda», μια πρωτοποριακή κίνηση που απέδειξε ότι ο Σπύρος Κοκοτός έβλεπε πάντα μπροστά.

Το επόμενο πρότζεκτ ήταν το «Elounda Peninsula», από το οποίο πέρασαν προσωπικότητες όπως οι Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο τενόρος Αντρέα Μποτσέλι και η Πάμελα Αντερσον, που έπαιζε με τα παιδιά της στην παραλία. Εκεί στήθηκε και το «Six Senses Spa» που τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας του βραβεύτηκε από το ταξιδιωτικό περιοδικό των «Sunday Times» ως το καλύτερο στον κόσμο. Συντελούσε σε αυτό και το προσωπικό που δούλευε στα ξενοδοχεία της οικογένειας, αφού ήταν άρτια εκπαιδευμένο και πάνω απ’ όλα άνθρωποι που τιμούσαν τη δουλειά τους, εκτός από μία περίπτωση την οποία ο Σπύρος Κοκοτός αναφέρει προς το τέλος του βιβλίου του.Το περιστατικό έλαβε χώρα λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο επιχειρηματίας ενημερώνεται ότι τα χρήματα από το παγκάρι στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στο «Elounda Mare» εξαφανίστηκαν.
Σπύρος Κοκοτός: Η ιστορία του αρχιτέκτονα που μετέτρεψε την ταπεινή Ελούντα σε θρύλο
Με τη χήρα του Σάχη του Ιράν, Φαράχ Παχλαβί

Σερβιτόρος ο Πάσσαρης

Ο διευθυντής του ξενοδοχείου αρχίζει να ψάχνει την υπόθεση και οι υποψίες πέφτουν σε έναν καινούριο βοηθό σερβιτόρου που είχε προσληφθεί μετά από παράκληση του πατέρα του. Στο παγκάρι μπαίνουν σημαδεμένα χαρτονομίσματα μικρής αξίας, κάθε μέρα πραγματοποιείται διπλός έλεγχος και τη δεύτερη μέρα τα λεφτά εξαφανίζονται πάλι. Ο διευθυντής παράγγειλε στον νεαρό σερβιτόρο που υποπτευόταν έναν καφέ και όταν του τον έφερε, ζήτησε επίτηδες να του χαλάσει ένα χαρτονόμισμα των 500 δραχμών. Θέλοντας να τον εξυπηρετήσει ο νεαρός, του το χάλασε δίνοντάς του τα σημαδεμένα χαρτονομίσματα από το παγκάρι, κάτι που ανάγκασε τον διευθυντή να τον αρπάξει από το χέρι.

«Σ’ έπιασα, νεαρέ», πρόλαβε να πει πριν ο σερβιτόρος του τινάξει το χέρι, ενώ αμέσως πήδηξε τη μάντρα και εξαφανίστηκε τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. «Δεν υπεβλήθη μήνυση γιατί θεωρήθηκε παιδική απερισκεψία», τόνισε στο βιβλίο του ο Σπύρος Κοκοτός, «αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός και το όνομα του νεαρού φιγουράριζε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, όπου και παρέμεινε για πολλά χρόνια. Σήμερα βρίσκεται σε μία από τις πιο σκληρές φυλακές της Ρουμανίας». Αυτός ο γητευτής της φιλοξενίας επέλεξε να μη γράψει το όνομα του νεαρού τότε σερβιτόρου, που κατέληξε σε έναν από τους πλέον καταζητούμενους κακοποιούς μέχρι να συλληφθεί. Ηταν ο Κώστας Πάσσαρης.

Πηγή: protothema.gr – Διονύσης Θανάσουλας