Στέλλα Χαριτίδου: Η γιατρός του ΕΚΑΒ που δίνει καθημερινά μάχη σε κινητή μονάδα για να σώσει ζωές

«Και δέκα χρόνια πίσω να γυρνούσα, ξανά το ΕΚΑΒ θα διάλεγα»

Η κλήση στο ΕΚΑΒ αναφέρει ότι το περιστατικό είναι σοβαρό. Η γιατρός του ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης, Στέλλα Χαριτίδου, επιβιβάζεται στην κινητή μονάδα του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας μαζί με τους δύο διασώστες και κατευθύνονται προς το σημείο του περιστατικού. Στις σκέψεις της κυριαρχεί το πλάνο για την όσο το δυνατόν καλύτερη διαχείριση του συμβάντος και οι κινήσεις που θα ακολουθήσει κατά τη διάρκεια της περίθαλψης του ασθενή.

«Στα πρώτα χρόνια στο ΕΚΑΒ με διακατείχε ένα δημιουργικό άγχος μέχρι να φτάσω στο σημείο. Δέκα χρόνια μετά, αυτό που έχω στο νου μου είναι το πλάνο διαχείρισης ανάλογα με το τι περιστατικό είναι, ποια είναι τα βήματα που ακολουθήσω στο σημείο και στον ασθενή», αναφέρει στο Thestival η αναισθησιολόγος – επειγοντολόγος.

Σήμερα, έχοντας έχει συμπληρώσει δέκα χρόνια στο ΕΚΑΒ, δεν έχει μετανιώσει στιγμή για το επάγγελμα που επέλεξε να ακολουθήσει. «Και δέκα χρόνια πίσω να γυρνούσα, ξανά το ΕΚΑΒ θα διάλεγα», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Αυτό που με έχει σημαδέψει μέχρι σήμερα είναι ένα τροχαίο στα δυτικά της πόλης»

Όλα αυτά τα χρόνια έχει κληθεί να διαχειριστεί δύσκολα περιστατικά. Πολλά από αυτά δεν θα τα ξεχάσει ποτέ. Όπως ένα τροχαίο στα δυτικά της πόλης, όπου διασωληνώθηκαν τρία νέα παιδιά και μία τραυματίας δυστυχώς κατέληξε. «Αυτό που με έχει σημαδέψει μέχρι σήμερα είναι ένα σχετικά πρόσφατο τροχαίο σε προάστιο δυτικά της πόλης, όπου τέσσερα πολύ νέα παιδιά προσέκρουσαν με αυτοκίνητο σε κολώνα και υπήρξε κρανίου τόπος. Στο σημείο διασωληνώθηκαν τρία από τα τέσσερα παιδιά», σημειώνει. Αυτό που την συγκλόνισε είναι η οικογένεια της μίας τραυματία, η οποία υπέκυψε στα τραύματά της και κατέληξε.

Το πιο συγκινητικό για την ίδια είναι ότι με την μητέρα της κοπέλας που κατέληξε έχει αναπτύξει μια πολύ στενή σχέση.«Αυτό είναι ένα άλλο δύσκολο κομμάτι που έχουμε να διαχειριστούμε. Το συγγενικό περιβάλλον, το οποίο συνήθως παρίσταται στο σημείο ή στο νοσοκομείο», προσθέτει. Ανάμεσα στα περιστατικά που έχουν χαραχθεί στη μνήμη της είναι επίσης η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη με 57 νεκρούς και η εκκένωση του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, λόγω της μεγάλης πυρκαγιάς τον περασμένο Αύγουστο.

«Αντίβαρο η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και συζητήσεις με συναδέλφους»

Η Στέλλα Χαριτίδου έχει μηχανισμούς άμυνας για να μπορεί να ξεφεύγει από την δύσκολη καθημερινότητα. «Κατά την εφημερία στα δύσκολα περιστατικά πείθω τον εαυτό μου ότι πρόκειται για προσομοίωση, ότι είναι μια άσκηση και δεν συμβαίνει πραγματικά. Σκέφτομαι ότι θα κάνω την δουλειά μου και θα τελειώσει και αυτό κυρίως όταν αφορά πολύ μικρές ηλικίες ασθενών», επισημαίνει. Αντίβαρο στο απαιτητικό επάγγελμα που κάνει είναι η οικογένειά της, οι φίλοι της και πολλές φορές η συζήτηση των συμβάντων μεταξύ συναδέλφων.

«Στο ΕΚΑΒ είμαστε δέκα γιατροί που κάνουμε την ίδια δουλειά. Μπορούμε να καταλάβουμε πολύ εύκολα ο ένας τον άλλο συζητώντας περιστατικά που μας έχουν προβληματίσει. Σε βοηθάει να ακούσεις από ένα συνάδελφο μια κουβέντα παρηγοριάς», τονίζει.

«Μέρος της οικογένειάς μας οι ασθενείς που έχουμε σώσει»

Όταν ξεκίνησε το επάγγελμά της, η Στέλλα Χαριτίδου επιδίωκε να μαθαίνει για την πορεία των ασθενών που περιέθαλπε. Το γεγονός όμως ότι τα ποσοστά επιβίωσης ήταν πολύ μικρά λειτουργούσε αρνητικά πάνω της. «Ένιωσα πως ό,τι και να έκανα είναι μάταιο οπότε σταμάτησα να ψάχνω την πορεία των ασθενών μου και πλέον πολύ λίγα περιστατικά είναι αυτά για τα οποία θα πάρω να ρωτήσω στην εντατική. Συνήθως αφορούν παιδάκια ή νεαρούς από τροχαία», σημειώνει η ίδια.

Αρκετές φορές την αναζητούν ασθενείς, τους οποίους έχει καταφέρει να κρατήσει στη ζωή. Όπως λέει «αυτοί οι ασθενείς είναι μέρος της οικογένειάς μας», ενώ σε αρκετές περιπτώσεις διατηρεί επαφές μαζί τους. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η συγκίνησή της όταν την αναζητούν συγγενείς ανθρώπων που έχουν πεθάνει.