Δείτε το βίντεο

Πλήθος κόσμου βρέθηκε το βράδυ της Τετάρτης, 18 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου διοργανώθηκε συναυλία στήριξης στην Παλαιστίνη.

Μεταξύ άλλων οι Κωστής Μαραβέγιας, Νατάσα Μποφίλιου, Χάρις Αλεξίου, Ματούλα Ζαμάνη, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Ηρώ, Πάνος Βλάχος, Αναστασία Μουτσάτσου, Φίλιππος Πλιάτσικας, Μαρίζα Ρίζου, Μανώλης Φάμελος και Γιώτα Νέγκα, τραγούδησαν υπέρ του λαού στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία δέχεται τα πυρά του Ισραήλ και παραμένει αποκλεισμένη από οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια.

Σε δηλώσεις της λίγο πριν από τη συναυλία στον Αθήνα 9,84 και την εκπομπή «Δεν είναι αυτές ειδήσεις», η Γιώτα Νέγκα τόνισε τη σημασία του κινήτρου πίσω από τη συναυλία, που δεν ήταν άλλο από τη στήριξη στον παλαιστιανικό λαό, και σημείωσε πως πολλοί ακόμη καλλιτέχνες που δεν κατάφεραν να λάβουν μέρος, έστελναν μηνύματα στήριξης και επιδοκιμασίας για τη συναυλία.

Η είσοδος ήταν ελεύθερη και έτσι χιλιάδες κόσμου που ήθελε να στηρίξει την πρωτοβουλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και του «Πανελλήνιου Σωματείου Ελλήνων Τραγουδιστών» και τη στήριξη του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού της Αθήνας και του Δήμου Αθηναίων δεν κατάφερε να μπει στον χώρο της συναυλίας, αλλά έδειξε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη του στους ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή τους, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα της χώρας μας.

View this post on Instagram

A post shared by Technopolis City of Athens (@technopolis_athens)

Η Χαρούλα Αλεξίου προκάλεσε ανατριχίλα στη σκηνή

Η αγαπημένη ερμηνεύτρια, Χαρούλα Αλεξίου, τα τελευταία χρόνια απέχει από συναυλίες και μουσικές εμφανίσεις, αλλά ανέβηκε στη σκηνή και διάβασε ένα ποίημα του ποιητή Ζαχαρία Μοχάμεντ. Όπως είπε πριν από την αφήγηση: «Μιας και δεν τραγουδάω, θα τραγουδήσω αλλιώς. Θα σας διαβάσω ένα ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή. Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή» και συνέχισε: «Έκλαιγε, γι αυτό κι εγω του κρατούσα το χέρι. Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει. Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα. Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με την λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.

Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι. Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι αυτό, γι αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν».