Τα Άγρια Χόρτα της ελληνικής γης

Τα είδη, η σωστή αξιοποίηση, οι θεραπευτικές ιδιότητες

Τα άγρια χόρτα της ελληνικής γης έθρεψαν πολλές γενιές προγόνων μας σε δύσκολες εποχές και σήμερα έρχονται να πάρουν μία σημαντική θέση και πάλι στο τραπέζι μας. Να προσφέρουν το ζωντανό φαρμακείο της φύσης μέσω της τροφής για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Την άνοιξη σίγουρα συναντάμε τα περισσότερα, ξεκινώντας από τα «καθιστά», δηλαδή τα πιο χαμηλά και γεμάτα πολύτιμα συστατικά. Αργότερα, έχουμε τα βλαστάρια, καθώς τα φυτά μεγαλώνουν, που τα συλλέγουμε και γίνονται ένα πεντανόστιμο έδεσμα. Ακόμη και στον κήπο, τα άγρια φυτά που βγαίνουν σαν ζιζάνια, μας λέει, είναι συνήθως βρώσιμα. Τονίζει τη γεύση και το άρωμα που προσδίδουν σε κάθε φαγητό.

Ένα σπουδαίο παράδειγμα είναι το πολύτιμο ταραξάκο ή πικραλίδα ή πολύριζο. Το συγκεκριμένο φυτό μας πηγαίνει πίσω στην εποχή των παγετώνων. Τα κίτρινα άνθη του χρησιμοποιούνται για να φτιάξουν κρασί πικραλίδας. Επιπλέον, κάποιοι τα αλευρώνουν και τα τηγανίζουν όπως τους κολοκυθοανθούς. Τα χόρτα του γίνονται βραστή σαλάτα και η ρίζα, που είναι ιδιαίτερα θεραπευτική και ευεργετική για το έντερο, έχει χρησιμοποιηθεί ως υποκατάστατο του καφέ, όταν ψήνεται και αλέθεται σε σκόνη.

Το ταραξάκο είναι ένα από τα κύρια βότανα, μας λένε σήμερα οι επιστήμονες, που βοηθούν πολύ στη λιπώδη διήθηση του ήπατος. Εκτός από το ήπαρ, τονώνει τις εκκρίσεις της χολής, βοηθά στη δυσκοιλιότητα και στα χαμηλά επίπεδα της χοληστερίνης. Σημαντική πληροφορία για το ταραξάκο είναι πως ενώ έχει διουρητικές ιδιότητες, δεν προκαλεί απώλεια καλίου όπως συμβαίνει συχνά.

Όσο το καταναλώνουμε, τόσο τροφοδοτούμε τον οργανισμό μας βοηθώντας τον, συγχρόνως, να αποτοξινωθεί. Περιέχει πολύτιμες ουσίες, ιχνοστοιχεία, βιταμίνη Α και πολύ περισσότερο σίδηρο από το σπανάκι. Για αυτόν τον λόγο όταν βράζουμε άγρια χόρτα, συνίσταται να κρατάμε το νερό προσθέτοντας λεμόνι, και ίσως αλάτι, χρησιμοποιώντας το εκχύλισμα των σημαντικών αυτών συστατικών τους.

Το καλοκαίρι μπορούμε να συλλέξουμε βλήτα, πικράδες, γουλιά, και φυσικά καλλιεργούμενο παντζάρι με τα μεγάλα φύλλα του που είναι βρώσιμα περιέχοντας εξαιρετικές ιδιότητες.

Ακόμη υπάρχει ο ζόχος, αλλιώς ζοχιά ή ζοχάρια. Έχει γαλακτώδη χυμό και μπορεί άγριος να φθάσει μέχρι το ένα μέτρο, εάν το έδαφος είναι πολύ θρεπτικό. Ακόμη και σε πετρώδη μέρη, που όπως τονίζει η Χαρίκλεια κάνει το φυτό πιο πλούσιο σε βιταμίνες και πιο νόστιμο. Η γεύση του είναι πιο γλυκιά σε σύγκριση με το πικρό ραδίκι. Αν φύεται σε σκιά γίνεται πιο ανοιχτόχρωμο, ενώ σε ήλιο πιο κόκκινο. Γι’ αυτό μπορεί να διαφέρει αρκετά σε εμφάνιση και να μπερδεύει τους επίδοξους συλλέκτες. Ο ζόχος είναι ένα από τα άγρια χόρτα που τρώγεται και τελείως ωμό.

Υπάρχουν επίσης και οι  βρούβες που είναι ένα πικάντικο προς το πικρό φυτό, συλλέγεται όταν είναι καθιστό και πριν ανθίσει παίρνουμε τα βλαστάρια, για βραστή σαλάτα.