Τέμπη: Ο μύθος των 640.000 αρχείων

Ας υποθέσουμε ότι ο Εφέτης Ανακριτής αποφάσιζε να κάνει ακριβώς αυτό που ζητά: να εξετάσει ένα προς ένα αυτά τα 640.000 αρχεία για τα Τέμπη

Τα 640.000 αρχεία για τα Τέμπη. Ένα νούμερο τόσο τεράστιο, που από μόνο του προκαλεί δυσπιστία. Σύμφωνα με την κυρία Καρυστιανού, αυτά τα αρχεία υποτίθεται ότι έπρεπε να βρίσκονται στη δικογραφία, αλλά παραλείφθηκαν, αφήνοντας την υπόθεση – σύμφωνα με τη δική της οπτική – ανολοκλήρωτη. Ας σταθούμε λίγο σε αυτό.

Ας υποθέσουμε ότι ο εφέτης ανακριτής αποφάσιζε να κάνει ακριβώς αυτό που ζητά: να εξετάσει ένα προς ένα αυτά τα 640.000 αρχεία.

Αν του έπαιρνε μόλις 5 λεπτά για κάθε αρχείο, θα χρειαζόταν 20 χρόνια, δουλεύοντας 8 ώρες την ημέρα, 300 ημέρες τον χρόνο.

Και αυτό μόνο για να αποφασίσει αν θα τα εντάξει ή όχι στη δικογραφία. Μετά, θα έπρεπε να τα δουν οι δικηγόροι των οικογενειών, των κατηγορουμένων, οι εισαγγελείς, να παρουσιαστούν στο δικαστήριο, να αναλυθούν, να απαντηθούν.

Θα μιλούσαμε για μια διαδικασία δίχως τέλος.

Αλλά ίσως αυτό είναι το ζητούμενο για κάποιους. Να μη φτάσουμε ποτέ στο τέλος. Να μη φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Να μη δοθεί ποτέ δικαιοσύνη. Γιατί όσο η υπόθεση μένει ανοιχτή, όσο αιωρείται στην κοινωνία μια αίσθηση «υπάρχουν κι άλλα, κάτι κρύβουν», κάποιοι μπορούν να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τον πόνο και την οργή, να συντηρούν ένα κλίμα σύγχυσης και να τροφοδοτούν σενάρια δίχως αντίκρισμα. Δεν μιλάμε εδώ για την αποκάλυψη στοιχείων που μπορούν να ρίξουν φως στην υπόθεση. Μιλάμε για έναν βομβαρδισμό δεδομένων, μια στρατηγική που στην πραγματικότητα δεν επιταχύνει, αλλά καθυστερεί τη Δικαιοσύνη.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η άκριτη απαίτηση για ένταξη ενός τέτοιου όγκου δεδομένων στη δικογραφία δεν έχει νομικό αλλά περισσότερο επικοινωνιακό χαρακτήρα, επιχειρώντας να υποδηλώσει ελλείψεις ή σκοπιμότητες στη διαδικασία. Η ελληνική ποινική δικονομία, όπως και κάθε σύγχρονο δικαιικό σύστημα, δεν λειτουργεί βάσει της αρχής της ποσοτικής εξάντλησης κάθε δυνατού αποδεικτικού μέσου, αλλά στηρίζεται στην επιλογή των κρίσιμων στοιχείων που μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ένας δικαστικός λειτουργός δεν είναι υποχρεωμένος να εξετάσει κάθε πιθανό έγγραφο ή στοιχείο αν αυτά δεν πληρούν κάποιο κριτήριο ουσιαστικής συνάφειας με την υπόθεση.

Η αλήθεια, όμως, δεν βρίσκεται στα εκατομμύρια αρχεία. Βρίσκεται στα στοιχεία που όντως έχουν σημασία. Και η απόδοση δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει έρμαιο όσων δεν θέλουν το τέλος, αλλά τη διαιώνιση. Αυτοί που πραγματικά πονάνε, που θέλουν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να υπάρξει Δικαιοσύνη, δεν έχουν ανάγκη από 640.000 αρχεία. Έχουν ανάγκη από μια καθαρή, δίκαιη, αποτελεσματική διαδικασία που θα καταλήξει σε απόφαση. Όχι σε ατέρμονες λίστες και θολά παιχνίδια εντυπώσεων.

ΑΚ