Τι γιορτάζουμε το Σάββατο του Λαζάρου;

Από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι το Σάββατο του Λαζάρου

Η ανάσταση του Λαζάρου θεωρείται η «πρώτη Λαμπρή» αφού η εκ νεκρών έγερση του αγαπημένου φίλου του Χριστού θεωρείται προικονομία της δικής του Ανάστασης.

Τι γιορτάζουμε το Σάββατο του Λαζάρου

Στις Ορθόδοξες εκκλησίες το Σάββατο του Λαζάρου γιορτάζεται η ανάστασή του από τον Χριστό.

Ο Λάζαρος ζούσε στη Βηθανία και στο σπίτι του είχε φιλοξενήσει πολλές φορές τον Χριστό. Οι αδερφές του Λαζάρου ήταν η Μάρθα και η Μαρία (η τελευταία είχε αλείψει με μύρο τα πόδια του Ιησού).

Σύμφωνα με πηγές της Καινής Διαθήκης, ο Λάζαρος μια μέρα αρρώστησε πολύ βαριά. Για να θεραπευτεί οι αδερφές του ζήτησαν βοήθεια από τον Χριστό. Μέχρι όμως ο Χριστός να πλησιάσει στο μέρος που βρισκόταν ο Λάζαρος, αυτός πέθανε. (Κατά την άφιξη του Χριστού είχαν ήδη περάσει 4 ημέρες όπου ο Λάζαρος είχε πεθάνει)

Οι αδερφές του Λαζάρου «παραπονέθηκαν» στον Χριστό ότι αν είχε φτάσει εγκαίρως τότε θα μπορούσε να τον θεραπεύσει. Τότε ο Χριστός με μεγάλη συγκίνηση αναφώνησε «Λάζαρε δεύρο έξω». Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έγινε ένα θαύμα. Ο Λάζαρος αναστήθηκε.

Εκείνη τη χρονική περίοδο ο Λάζαρος ήταν περίπου 30 χρονών και όπως λέγεται έζησε άλλα τόσα χρόνια. Πήγε στην Κύπρο και έγινε επίσκοπος Κιτίου μέχρι να πεθάνει. Πολλά χρόνια αργότερα (το 890 μ.Χ.) τα λείψανα του Λαζάρου μεταφέρθηκαν από την Κύπρο στην Κωνσταντινούπολη. Τοποθετήθηκαν σε μία αργυρή θήκη και χτίστηκε ένας ναός προς τιμήν του.

Τι σημαίνει το όνομα «Λάζαρος»

Το όνομα Λάζαρος είναι εξελληνισμένο και προέρχεται από το εβραϊκό όνομα Ελεάζαρ που σημαίνει «Ο Θεός έχει βοηθήσει».

Άλλη πιο ελεύθερη απόδοση του ονόματος θα μπορούσε να του προσδώσει την ερμηνεία «Ο Θεός είναι η σωτηρία μου».

Τα έθιμα του Σαββάτου του Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής. Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδειά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους. O Λάζαρος είναι μια μορφή που εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό. Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.

Για παράδειγμα τα κάλαντα για το Σάββατο του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες.

Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν «Λαζαρίνες».

Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες φορώντας ειδική στολή.

Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.

Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής ποιητικής δημιουργίας.

Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα. Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.

Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λαζάρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.

Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την «πρώτη Λαμπρή», τα παιδιά, κρατώντας το «Λάζαρο», έκαναν τους αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα «λαζαρικά», για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα.

Τα κάλαντα το Σάββατο του Λαζάρου
Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ’ ερωτάτε πλέον.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.