Θέσεις έμειναν ακάλυπτες, βάσεις χαμηλές

Μεγάλες εκπλήξεις αναφορικά με τις στρατιωτικές σχολές, τι συμβαίνει με αυτές.

Το φετινό «Βατερλό» στις στρατιωτικές σχολές δεν ήταν ούτε έκπληξη, ούτε ατύχημα. Ήταν πολιτική απόφαση. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: θέσεις που μένουν ακάλυπτες, βάσεις που κατρακυλούν κάτω από το 10, Σχολές Υπαξιωματικών με ποσοστά αποτυχίας που θα ζήλευε και η δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση.

Αυτό που σοκάρει δεν είναι το αποτέλεσμα —είναι η υποκρισία. Γιατί πίσω από τις εύκολες δικαιολογίες για τη «νέα γενιά που δεν αγαπά τη στολή», κρύβεται μια συνειδητή στροφή του υπουργείου άμυνας: όχι προς τη γνώση, αλλά προς τον έλεγχο. Όχι προς την αριστεία, αλλά προς την υπακοή.

Μπείτε στις Σχολές με βαθμό 8,5. Δεν χρειάζεται να ξέρετε φυσική, ούτε να περάσετε όλα τα μαθήματα. Αρκεί να αντέχετε τη σιωπή και να μην αντιδράτε. Όσο λιγότερες επιλογές έχεις, τόσο πιο εύκολα σκύβεις το κεφάλι. Αυτό είναι το νέο στρατιωτικό προσωπικό που σχεδιάζεται στο εργαστήριο της λεγόμενης «Ατζέντας 2030» του Νίκου Δένδια.

Εκεί εντάσσεται η δημιουργία του «Σώματος Υπαξιωματικών», οι μειώσεις στις προοπτικές εξέλιξης, η κατάργηση της επαγγελματικής αξιοπρέπειας. Όχι για να εξορθολογιστεί ο στρατός, αλλά για να χειραγωγηθεί. Να κατασκευαστεί ένα προσωπικό που δεν σκέφτεται, δεν διεκδικεί, δεν ενοχλεί.

Ο Μισέλ Φουκώ, στο «Επιτήρηση και Τιμωρία», εξηγεί πώς η εξουσία χρειάζεται πλέον όχι βασανιστές, αλλά μηχανισμούς πειθάρχησης. Στρατώνες, σχολεία και φυλακές ως τόποι παραγωγής υπάκουων σωμάτων. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ανθρωπολόγος Κώστας Γιαννακόπουλος, σε δημοσίευσή του στο επιστημονικό περιοδικό Σύγχρονα Θέματα, (τεύχος 88, Μάρτιος 2005) αναλύει πώς η ελληνική στρατιωτική εμπειρία δεν είναι μόνο ένα επαγγελματικό μονοπάτι αλλά ένας μηχανισμός αναπαραγωγής ταξικών και έμφυλων ιεραρχιών, βασισμένος στον φόβο, την υποταγή και την καταστολή.

Με άλλα λόγια, δεν επιλέγεται ο ικανότερος. Επιλέγεται αυτός που δεν θα ταράξει τα νερά. Αυτόν χρειάζεται το νέο στρατιωτικό δόγμα: φθηνό, υπάκουο, αναλώσιμο προσωπικό. Και όσο πιο κάτω πέφτει η βάση, τόσο ανεβαίνει η πειθαρχία.

Αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι υπερβολές, αναλογιστείτε: Πώς θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και σεβασμό ένας νέος υπαξιωματικός της ΣΜΥ που μπήκε με 8.940 μόρια και θα αναλάβει, σε λίγα χρόνια, να χειριστεί σύγχρονα οπλικά συστήματα, να συντονίσει ασκήσεις και να σταθεί δίπλα σε στρατεύσιμους με ανώτερες επιδόσεις, γνώσεις και προσδοκίες; Η απονομιμοποίηση ξεκινά από την είσοδο. Και ο ευτελισμός των στρατιωτικών σχολών προετοιμάζει το έδαφος για έναν στρατό χωρίς κύρος, χωρίς κίνητρο, χωρίς μέλλον.

Η καταρράκωση των στρατιωτικών σχολών είναι καθρέφτης της πολιτικής που ακολουθείται. Όταν η αριστεία περισσεύει, μπαίνει στο περιθώριο. Και μαζί της, το μέλλον της Εθνικής Άμυνας.

Κείμενο της Ιωάννα Ηλιάδη στην ιστοσελίδα documentonews.gr

Σύνοψη άρθρου

Οι στρατιωτικές σχολές αντιμετωπίζουν κενά θέσεων και χαμηλές βάσεις εισαγωγής λόγω πολιτικής στρατηγικής.
Η νέα πολιτική προωθεί την υπακοή αντί της γνώσης και της αριστείας, μειώνοντας τις προοπτικές εξέλιξης.
Η στρατιωτική εκπαίδευση χρησιμοποιείται ως μηχανισμός αναπαραγωγής ιεραρχιών και καταστολής.
Η υποβάθμιση των σχολών οδηγεί σε ένα στρατό χωρίς κύρος και μέλλον, καθώς η αριστεία περιθωριοποιείται.