31 χρόνια χωρίς τη σπουδαία ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου

Άφησε την τελευταία της πνοή στις 3 Οκτωβρίου 1993, μέσα στο ασθενοφόρο που τη μετέφερε στο «Ιπποκράτειο» της Αθήνας

Σαν σήμερα, το 1993, έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου, μια ψυχή «από αιώνες λυπημένη», η οποία θα είναι πάντα παρούσα μέσα από τους οργισμένους στίχους της.

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1940, και ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία, αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Το υποκριτικό της ταλέντο φάνηκε από πολύ νωρίς, γι’ αυτό και από 5 χρονών παιδί συμμετείχε σε παιδικούς θιάσους.

Πριν κλείσει τα 12 της χρόνια, έπαιξε στον κινηματογράφο, στο έργο του Αλέκου Σακελλάριου «Ο Άλλος». Στη συνέχεια, σπούδασε στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1961 με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, για να ακολουθήσουν συνεργασίες της και με άλλους θιάσους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Συνελήφθη 23χρονη με «μακρύ χέρι» για κλοπή ρούχων στο Ηράκλειο

Το 1958 έπαιξε στην ταινία «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» και από τότε είχε δεύτερους αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους σε 14 ελληνικές ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου – εκ των οποίων οι 8 της Φίνος Φιλμ -, με τελευταία την ταινία «Τι έκανες στον Πόλεμο Θανάση» του Ντίνου Κατσουρίδη.

Επίσης, πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες διαφορετικού είδους, οι οποίες ταίριαζαν περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία της. Οι δύο από αυτές ήταν του συζύγου της Παύλου Τάσιου: «Βαρύ Πεπόνι» το 1977, για το ρόλο της οποίας κατέκτησε το βραβείο ερμηνείας Α΄ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς και η πολυβραβευμένη «Παραγγελιά» το 1980, κατά την οποία ο Κυριάκος Σφέτσας μελοποίησε στίχους της που ερμήνευε η ίδια.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, πρωταγωνίστησε στην ταινία «Όστρια» σε σενάριο δικό της και του σκηνοθέτη της ταινίας Α. Θωμόπουλου, για το οποίο και μοιράστηκαν το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στη συνέχεια αφιερώθηκε αποκλειστικά στην ποίησή της, μια ποίηση – κραυγή προς κάθε κοινωνική αδικία, ενώ ακολούθησε μια δύσκολη ζωή γεμάτη εξαρτήσεις και απογοητεύσεις.

Το 1977 τιμήθηκε με βραβείο α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στο «Βαρύ Πεπόνι» και το 1984 με βραβείο β’ γυναικείου ρόλου στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Όστρια ή το τέλος του παιγνιδιού», όπου είχε συνυπογράψει το σενάριο.

Τα ποιήματά της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό χαρακτήρα και τις αναρχικές τους ιδέες. Αγαπούσε τη ζωή, μα ταυτόχρονα δεν την άντεχε. Μέσα από τους στίχους της πρόβαλε έντονα τη διαμαρτυρία και την αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη ζωή, και καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της.

Στρέφοντας την πλάτη στη ζωή και το σύστημα, εξουθενωμένη από ένα βαθύ αίσθημα ματαιότητας, αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ, το 1993, σε ηλικία 53 ετών.

Άφησε την τελευταία της πνοή στις 3 Οκτωβρίου 1993, μέσα στο ασθενοφόρο που τη μετέφερε στο «Ιπποκράτειο» της Αθήνας. Βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση, εξαιτίας υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, ενώ αντιμετώπιζε πρόβλημα και με τα ναρκωτικά. Πέρασαν, όμως, δύο ημέρες έως την αναγνώριση του πτώματός της, επειδή ένας φίλος της που τη συνόδευε στις Πρώτες Βοήθειες εξαφανίστηκε αμέσως μετά τον θάνατό της.

Πηγή: naftemporiki.gr