Η υπερβολική κατανάλωση σακχάρων μειώνει την επιθυμία για γλυκό, αλλά ταυτόχρονα αυξάνει την πρόσληψη λίπους και το αντίστροφο

Σε μια εκπληκτική διαπίστωση κατέληξε μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Umeå, σύμφωνα με τη σχετική έρευνα που δημοσιεύεται στο Cell Reports: Η κατανάλωση σακχάρων αυξάνει την επιθυμία για πρόσληψη λίπους και το αντίστροφο. Ειδικότερα, η ομάδα μελέτης με επικεφαλής τον Mattias Alenius ανακάλυψε, διεξάγοντας μια μελέτη σε μύγες, ότι η υπερκατανάλωση σακχάρων προκαλεί έντονη επιθυμία για πρόσληψη λιπαρών και το αντίθετο.

Παράλληλα η έρευνα έδωσε και μια εξήγηση για το λόγο που μετά από αλμυρό θέλουμε γλυκό ή και το αντίστροφο, καθώς και για το τέλειο αρμυρό γλύκισμα που γαργαλάει τον ουρανίσκο και ανοίγει την όρεξη. Ας δούμε όμως πρώτα τι διαπίστωσαν οι ερευνητές.

Σύμφωνα με το ygeiamou.gr, οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι η υψηλή πρόσληψη σακχάρων δεν επηρεάζει απλώς το μεταβολισμό, αλλά αλλάζει επιπλέον την αντίληψη της γεύσης και επισημαίνουν ότι, παρά το γεγονός ότι η μελέτη χρησιμοποίησε μύγες για να καταλήξει σε συμπεράσματα, εντούτοις, εκτιμάται ότι παρόμοιοι μηχανισμοί πιθανώς υπάρχουν και στους ανθρώπους.

«Η υπερβολική κατανάλωση σακχάρων μειώνει την επιθυμία για γλυκό, αλλά ταυτόχρονα αυξάνει την πρόσληψη λίπους και το αντίστροφο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μύγες να προσλαμβάνουν υπερβολικές ποσότητες και από τα δύο», εξηγεί ο Mattias Alenius, Καθηγητής στο Τμήμα Μοριακής Βιολογίας.

Προγενέστερα, η ερευνητική ομάδα είχε διαπιστώσει ότι ακόμη και μια μικρή αύξηση της κατανάλωσης σακχάρων ωθεί το έντερο να απελευθερώσει στην κυκλοφορία μια ορμόνη που ονομάζεται Hedgehog και μειώνει την απόκριση του σακχάρου στα γευστικά κύτταρα, με αποτέλεσμα οι μύγες να επιλέγουν μη γλυκές τροφές. Η νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η ορμόνη Hedgehog όχι μόνο μειώνει την επιθυμία για σάκχαρα, αλλά ενισχύει επίσης την επιθυμία για λιπαρά.

Παρακολουθώντας το σήμα που πυροδοτεί την επιθυμία για περισσότερο λίπος, οι ερευνητές οδηγήθηκαν σε έναν κεντρικό ρυθμιστή λίπους -που εντοπίζεται τόσο σε μύγες, όσο και σε ποντίκια- τη λεπτίνη, γνωστή και ως Upd2. Καθώς αυξάνεται ο λιπώδης ιστός στις μύγες, το Upd2 απελευθερώνεται, καταστέλλοντας την αντίληψη της γεύσης του λίπους και εντείνοντας τη λαχτάρα για γλυκό. Έτσι, η αλληλεπίδραση μεταξύ της πρόσληψης λίπους και σακχάρων ρυθμίζεται αμοιβαία από τα σήματα της ορμόνης Hedgehog και του ρυθμιστή Upd2.

Η μαγεία του cheesecake

«Λειτουργεί ως μια διελκυστίνδα μεταξύ σακχάρων και λιπαρών. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι φέρουν πιθανώς παρόμοιους μηχανισμούς αντιστάθμισης με αυτούς της μύγας, η έρευνα δείχνει ότι όσο πιο πολλά σάκχαρα καταναλώνουν, τόσο υψηλότερη είναι και η πρόσληψή τους σε λιπαρά. Λέγεται ότι ο καλύτερος τρόπος να διεγείρουμε την όρεξη για φαγητό είναι η κατανάλωση ενός cheesecake», λέει ο δρ. Alenius και προσθέτει: «Εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε το λίπος ως γεύση. Μένει να διαπιστώσουμε εάν τα ευρήματα αυτής της μελέτης ισχύουν και για τους ανθρώπους».