Η Μάχη της Κρήτης θεωρείται η πρώτη μεγάλη αεραποβατική επιχείρηση

Για τη Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου 1941– 1 Ιουνίου 1941) έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία και άρθρα.

Ακόμα, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της που επιβίωσαν από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αφηγήθηκαν τις προσωπικές τους εμπειρίες ή τις παρουσίασαν μέσα από βιβλία τους.

Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι αναμφίβολα ότι η Μάχη της Κρήτης θεωρείται η πρώτη μεγάλη αεραποβατική επιχείρηση και ότι η Μεγαλόνησος κατελήφθη εξ ολοκλήρου από αέρος. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός, ότι οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι κατά τον Χίτλερ αποτελούσαν το «άνθος» του Τρίτου Ράιχ, είχαν τόσο μεγάλες απώλειες που μετά από εντολή του Φίρερ δεν χρησιμοποιήθηκαν πάλι σε εναέριες επιχειρήσεις κατά τον Β’ ΠΠ, αλλά μόνο σαν απλοί πεζικάριοι…

Οι αλεξιπτωτιστές πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι πρώτοι που πήραν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις πέφτοντας με αλεξίπτωτο, ήταν Ιταλοί Arditi (εφεδρικές δυνάμεις) που ρίχτηκαν πίσω από τις αυστροουγγρικές γραμμές σε μια αποστολή αναγνώρισης και δολιοφθοράς, τη νύχτα της 8ης προς 9η Αυγούστου 1918, λίγο πριν το τέλος του Α’ ΠΠ.

Η πτώση με αλεξίπτωτο εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Σοβιετικούς στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ανάμεσα στους παρατηρητές των Σοβιετικών αλεξιπτωτιστών και τον ελιγμών τους ήταν και ο Χέρμαν Γκέρινγκ. Οι Ναζί έπειτα υιοθέτησαν αυτό τον υπερσύγχρονο τρόπο πολέμου.

Λόγω των περιορισμών από τη Συνθήκη των Βερσαλιών, οι Γερμανοί είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν στρατεύματα από πολύ χαμηλή βάση. Υιοθέτησαν νέα τεχνολογία και νέα δόγματα για να αποκτήσουν ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων, πολυπληθών στρατών.

Η σημασία της Κρήτης και η απόφαση για τη χρησιμοποίηση αλεξιπτωτιστών

Αν και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να επισημάνει την τεράστια στρατηγική σημασία της Κρήτης, ήδη από τις 25 Οκτωβρίου 1940, ο Φραντς Χάλντερ, Στρατηγός της Ανώτατης Διοίκησης Στρατού από το 1938 ως το 1942 είχε επισημάνει ότι η «κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο εξαρτάται από την κατάληψη της Κρήτης και ότι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο αυτό μπορεί να επιτευχθεί είναι με εισβολή από αέρος».

Αντίθετα, ο Άλφρεντ Γιοντλ, αρχηγός του επιτελείου επιχειρήσεων της Ανώτατης Διοίκησης Ενόπλων δυνάμεων, είχε προτείνει την κατάληψή της από τους Ιταλούς για να μην πέσει στα χέρια των Βρετανών. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, ημέρα της ιταλικής εισβολής στην Ελλάδα, Χίτλερ και Μουσολίνι συναντήθηκαν στη Φλωρεντία.

Εκεί ο Φίρερ πρότεινε στον Μουσολίνι να διαθέσει η Γερμανία μια αερομεταφερόμενη μεραρχία και μία Μεραρχία Αλεξιπτωτιστών στην Ιταλία, αν επιθυμούσε να εισβάλει στην Κρήτη. Καθώς όμως οι Ιταλοί έφτασαν μόνο μέχρι το Καλπάκι Ιωαννίνων, η πρόταση του Χίτλερ δεν υλοποιήθηκε ποτέ…

Ήταν ωστόσο πάρα πολύ σαφές, ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να γίνει επιχείρηση στην Κρήτη. Ο Ταξίαρχος Tidbury, που είχε διοριστεί στις 3 Νοεμβρίου 1940 διοικητής των βρετανικών στρατευμάτων στην Κρήτη, είχε προβλέψει 6,5 μήνες πριν την επίθεση, όχι μόνο ότι θα γινόταν με αξιοποίηση τον αλεξιπτωτιστών, αλλά και τις τέσσερις ζώνες στις οποίες θα γινόταν η ρίψη τους.

Kurt Student: Ο αρχιτέκτονας της Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών

Ο άνθρωπος που δημιούργησε τη Μεραρχία Αλεξιπτωτιστών και ήταν διοικητής του ΧΙ Αεροπορικού Σώματος, ήταν ο Πτέραρχος Kurt Student (1890-1978). Αυτός εισηγήθηκε στον Γκέρινγκ την πρόταση για εισβολή από αέρος στην Κρήτη. Ο Student προερχόταν από μια ξεπεσμένη οικογένεια κτηματιών του Βραδεμβούργου, της πρωσικής κάστας των «βαρόνων του πολέμου».

Kurt Student

Μετατέθηκε από ένα Σύνταγμα Ελαφρού Πεζικού και ανέλαβε καθήκοντα ιπτάμενου κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν τη μάχη του Τάνενμπεργκ (26-30 Αυγούστου 1914), στην οποία οι Ρώσοι υπέστησαν πανωλεθρία από τα γερμανικά στρατεύματα, ο Στούντεντ είχε πιλοτάρει ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος πάνω από τους Ρώσους.

Ήταν από τους λίγους ιπτάμενους της γερμανικής αεροπορίας που επέζησαν από τον πόλεμο. Αργότερα, έγινε μέλος της μυστικής ομάδας αξιωματικών στην Κεντρική Αεροπορική Υπηρεσία, η οποία έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία της Luftwaffe κατά παράβαση της Συνθήκης των Βερσαλιών.

Είχε ιδιότυπο χιούμορ, ειρωνικό ύφος και ήταν «ακούραστος εργάτης», δεν ανήκε δηλαδή στους αξιωματικούς των γραφείων ή εκείνων που εντάσσονταν στο χιτλερικό κόμμα για να ανελιχθούν. Ο παλιός βοηθός του, Πτέραρχος Hans Jesehoneck που είχε γίνει Επιτελάρχης της Luftwaffe υποστήριξε την ιδέα του Student για τη δημιουργία συνταγμάτων αλεξιπτωτιστών και τον βοήθησε να αναπτύξει τις πιο πρωτοποριακές ιδέες του, όπως τη χρήση ανεμοπτέρων.

Ο Student σκεφτόταν αρχικά τη συγκρότηση ομάδων δολιοφθορών που θα ρίχνονταν από αεροπλάνα της Luftwaffe. Τελικά επιμένοντας στη δημιουργία ενός νέου στρατηγικού όπλου, αυτό των αλεξιπτωτιστών, έπεισε και τον Χίτλερ. Μάλιστα, ο Φίρερ επέλεξε το 1ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών του Συνταγματάρχη Bruno Bräner να ηγηθεί της παρέλασης για τα πεντηκοστά γενέθλιά του το 1939.

Ένα χρόνο μετά, οι επικρίσεις σταμάτησαν, όταν τα ανεμοπλάνα του Λοχαγού Witzig προσγειώθηκαν μέσα στην περίμετρο του Εμπέν Εμαέλ και οι αλεξιπτωτιστές του Student παρέλυσαν τον Ολλανδικό Στρατό. Η επιχείρηση στο Ρότερνταμ λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή του Student, καθώς μία σφαίρα από το όπλο ελεύθερου σκοπευτή διαπέρασε τη μία πλευρά του εγκεφάλου του.

Ωστόσο, ένας Ολλανδός χειρουργός όχι μόνο του έσωσε τη ζωή, αλλά τον γλίτωσε κι από παράλυση. Βέβαια, νοσηλεύτηκε για αρκετούς μήνες. Είχε συνέλθει πλήρως όμως, όταν ο Γκέρινγκ τον πήγε να επισκεφθεί τον Χίτλερ στο Στρατηγείο του στο Moenichkirchen, νότια της Βιέννης, στις 21 Απριλίου 1941.

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές επιβιβάζονται στο αεροσκάφος για την Κρήτη

Τις μέρες εκείνες στην Ελλάδα ο Τσολάκογλου υπέγραφε ΤΗ συνθήκη παράδοσης -συνθηκολόγησης με τους Γερμανούς. Ο Student είπε στον Χίτλερ για το σχέδιό του. Να χρησιμοποιηθούν η Κρήτη και η Κύπρος ως εφαλτήρια στη Μεσόγειο για την επίθεση αλεξιπτωτιστών στη διώρυγα του Σουέζ, ενώ ο Ρόμελ θα έφτανε στα περίχωρα της Αλεξάνδρειας. Ο Φίρερ ρώτησε τον Student μήπως πρέπει να επικεντρωθούν στην κατάληψη της Μάλτας.

Ο Student χρησιμοποίησε τα ίδια επιχειρήματα με τα οποία είχε πείσει τον Keitel, ανώτατο διοικητή της Βέρμαχτ και τον Jedl (πραγματικό επώνυμο Baumgärter), αρχηγό του επιτελείου επιχειρήσεων της Βέρμαχτ. Ότι δηλαδή στη Μάλτα, λόγω σχήματος και μεγέθους, η φρουρά μπορούσε να αναπτυχθεί ταχύτατα και να αντεπιτεθεί στις ζώνες ρίψεως.

Αντίθετα, η Κρήτη, είχε μακρύ και λεπτό σχήμα, με κακές επικοινωνίες. Ο Χίτλερ πείστηκε δυσκολότερα από τους στρατηγούς του και προέβλεψε βαριές απώλειες, κάτι που τελικά έγινε. Ο Φίρερ, όταν δεν είχε εμμονή με κάποιο σχέδιο και χρησιμοποιούσε τη στρατιωτική και ψυχολογική του διαίσθηση, σχεδόν πάντα, δικαιωνόταν.

Η επιχείρηση MERKUR (ΕΡΜΗΣ) για την κατάληψη της Κρήτης

Τελικά ο Χίτλερ με καθυστέρηση ενέδωσε στις επανειλημμένες αιτήσεις του Γκέρινγκ για έγκριση της επιχείρησης που θα ονομαζόταν MERKUR ή ΕΡΜΗΣ. Δεν ενδιαφερόταν τόσο για την κατάληψη της Κρήτης, όσο για τα ρουμανικά πετρέλαια, ενώ ταυτόχρονα φοβόταν εισβολή από τα νοτιοανατολικά.

Η οδηγία του Φίρερ, υπ’ αριθ. 28 της 25ης Απριλίου του 1941 άρχιζε ως εξής: «Η κατάληψη της Νήσου Κρήτης (Επιχείρηση ΕΡΜΗΣ) θα πρέπει να προετοιμαστεί με τον σκοπό να αποκτήσουμε μια βάση για τη διεξαγωγή του από αέρος πολέμου κατά της Αγγλίας στην Ανατολική Μεσόγειο». Υπήρχε όμως μια διευκρίνιση: «Η διαδικασία μεταφοράς δεν θα πρέπει επ’ ουδενί λόγο να προκαλέσει καθυστέρηση στη συγκέντρωση στρατευμάτων και υλικού για την Επιχείρηση ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ (εναντίον της ΕΣΣΔ)».

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές προσγειώνονται στην Κρήτη

Ο Student επέστρεψε αεροπορικώς στο Αρχηγείο των Αερομεταφερομένων Δυνάμεων στο Berlin – Tempelhof για να αρχίσει η μεταφορά στην Ελλάδα της 7ης Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών από έντεκα διαφορετικά στρατόπεδα στην Πρωσία. Βασικό πρόβλημα του Επιτελάρχη της Μεραρχίας, Ταγματάρχη Κόμη von Uxküll ήταν η διατήρηση της μυστικότητας για τον αντικειμενικό σκοπό της επιχείρησης, κάτι που δεν έγινε. Η σημαία της Μεραρχίας απεικόνιζε έναν αετό που εφορμούσε κατακόρυφα κρατώντας στα νύχια του τη σβάστικα.

Ο Σμηναγός Freiherr von der Heydte είχε πει στους αλεξιπτωτιστές: «Πρέπει εμείς να δημιουργήσουμε την ίδια την παράδοσή μας με τις μελλοντικές μας ενέργειες. Από εμάς εξαρτάται αν το σύμβολο του αετού που εφορμά, έμβλημα το οποίο μας ενώνει, θα μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο στρατιωτικής τιμής και ανδρείας».

Προσγείωση Γερμανού αλεξιπτωτιστή στην Κρήτη

Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές και η εκπαίδευσή τους

Όλοι οι αλεξιπτωτιστές ήταν εθελοντές. Κάποιοι ήταν μόλις 17 ετών. Είχαν διαβάσει τα διθυραμβικά άρθρα σε περιοδικά για τα Συντάγματα των Fallschirmjäger (γερμανική ονομασία των αλεξιπτωτιστών) και ήθελαν να ενταχθούν σε αυτούς. Ο Heydte είχε πει ότι οι άνδρες του είχαν ενταχθεί στο Σώμα από «ιδεαλισμό, φιλοδοξία ή πνεύμα περιπέτειας».

Η εκπαίδευση των αλεξιπτωτιστών ήταν σκληρή.

Ο Αρχιλοχίας Hauptfeld webel Zierach «κυριαρχούσε απόλυτα με το πολυσέλιδο ποινολόγιό του φυλαγμένο στο στήθος, στο ύψος του δεύτερου και του τρίτου κομβίου του χιτωνίου του». Η αποφοίτηση και επιτυχία της πρώτης πτώσεως γιορταζόταν με λουκάνικα, μπίρες και συνομιλίες με κοπέλες που είχαν εντυπωσιαστεί με τη στολή των αλεξιπτωτιστών και τη φήμη τους.

Πάντως, η αντίληψη ότι η Μεραρχία Αλεξιπτωτιστών αντιπροσώπευε το άνθος της ναζιστικής νεολαίας δεν ήταν σωστή. Υπήρχαν για παράδειγμα οι Κόμητες Wolfgang, Leberecht και Hans Joachim von Blücher. Ο πρώτος ήταν 24 ετών και Υπολοχαγός. Λόγω της δράσης του στην Ολλανδία μάλιστα είχε τιμηθεί με τον Σταυρό των Ιπποτών.

Ο Leberecht ήταν 19 ετών, Λοχίας και ο Hans Joachim 17 ετών, απλός στρατιώτης. Και οι τρεις πολέμησαν στην Κρήτη, όλοι όμως σκοτώθηκαν σε μάχες γύρω από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου…

Όσο για τους αξιωματικούς, υπήρχαν κάποιοι όπως ο Ταγματάρχης Κόμης von Uxküll, που καταγόταν από οικογένεια γαιοκτημόνων της Βαλτικής και άλλοι, όπως ο Συνταγματάρχης Herman Ramcke που είχε αρχίσει την «καριέρα» του ως μούτσος σε καράβι, αλλά διακρίθηκε ιδιαίτερα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά την ανακωχή κατατάχθηκε σε ένα από τα σκληρότερα Freikorps (εθελοντικά σώματα), τη Σιδηρά Μεραρχία του Στρατηγού von der Goltz που τρομοκρατούσε τα κράτη της Βαλτικής το 1919, την εποχή του ρωσικού εμφυλίου. Πάντως, στα μάτια των απλών στρατιωτών η καταγωγή των αξιωματικών δεν είχε καμία αξία. Για παράδειγμα, ο Λοχαγός Gericke, ο οποίος ήταν Διοικητής Τάγματος, θεωρούνταν «πραγματικός θεός του πολέμου», λόγω των κατορθωμάτων του στην Ολλανδία.

Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Ελλάδα

Το 2ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών και το Επιτελείο του με επικεφαλής τον Στρατηγό Sussmann αναχώρησε για τη Βουλγαρία στις 26 Μαρτίου 1941. Αρχικά είχε σχεδιαστεί οι αλεξιπτωτιστές να επιτεθούν στη Λήμνο, κάτι που δεν έγινε. Κλήθηκαν όμως, και κατάφεραν, να καταλάβουν τη διώρυγα της Κορίνθου, στις 26 Απριλίου 1941, καθώς οι Βρετανοί σκόπευαν να την ανατινάξουν.

Στις 2 Μαΐου ακολούθησαν και οι υπόλοιποι αλεξιπτωτιστές.

Διασχίζοντας μια απόσταση 1.000 μιλίων και κάνοντας ταξίδι διαρκείας 13 ημερών με τρένο από τη Βόρεια Γερμανία, μέσω Αυστρίας, Ουγγαρίας και Ρουμανίας έφτασαν στα βουλγαρικά σύνορα, έπειτα στη Θεσσαλονίκη και τελικά, με φορτηγά στα παράλια του Αιγαίου. Ένιωθαν ότι πήγαιναν «διακοπές, παρά σε πόλεμο».

Τα φορτηγά τους πήγαν σε καταυλισμούς κοντά σε αεροδρόμια, στην Αττική, την Αμφίκλεια, την Ελευσίνα, τα Μέγαρα, την Τανάγρα, την Κόρινθο και τα Τοπόλια (Ελαιώνα) Φωκίδας. Στρατηγείο του Student ήταν το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Η επιχείρηση ΕΡΜΗΣ, τέθηκε υπό τις διαταγές του 4ου Αεροπορικού Στόλου, του Πτέραρχου Löhr και όχι υπό το Στρατηγείο της XII Στρατιάς του Στρατάρχη List.

Στις 14 Μαΐου πάνω από 500 Junger 52 συγκεντρώθηκαν σε επτά αεροδρόμια της Αττικής και της Βοιωτίας για να μεταφέρουν τους αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη. Ο Student που είχε σχεδιάσει όλη την επιχείρηση, την ανέλυσε στους συναδέλφους του. Πολλοί από αυτούς την αντιμετώπισαν με καχυποψία.

Απεικόνιση Γερμανού αλεξιπτωτιστή με όλο τον εξοπλισμό του

Η επιχείρηση ΕΡΜΗΣ είχε προγραμματιστεί να γίνει στις 17 Μαΐου, τελικά ξεκίνησε την Τρίτη 20 Μαΐου 1941, καθώς έπρεπε να καταπλεύσει το πετρελαιοφόρο Roudine, με 5.000 τόνους κηροζίνης, μέσω της Αδριατικής. Το βράδυ της 19ης Μαΐου μοιράστηκαν στους νεαρούς αλεξιπτωτιστές μπίρες και μπράντι.

Αυτοί κατάλαβαν ότι είχε έρθει η μεγάλη ώρα. Οι αστεϊσμοί και οι κομπορρημοσύνες έδωσαν τη θέση τους στην περίσκεψη. Τελική φροντίδα των αλεξιπτωτιστών ήταν να τοποθετήσουν τα προσωπικά τους είδη σε μικρά κιβώτια και να συμπληρώσουν τα σχετικά έντυπα, ώστε σε περίπτωση θανάτου τους να αποσταλούν στους πλησιέστερους συγγενείς τους.

Η επιχείρηση ΕΡΜΗΣ και το τέλος των αλεξιπτωτιστών στην Κρήτη

Τα ξημερώματα της 20ης Μαΐου 1941 άρχισε η επιχείρηση ΕΡΜΗΣ. Στους αλεξιπτωτιστές, πριν ανεβούν στα αεροπλάνα, δινόταν ένα χαπάκι (πιθανότητα μεθαμφεταμίνης).

Οι πτήσεις των αεροπλάνων ξεκίνησαν με το λυκαυγές. Τα ξημερώματα εκείνης της μέρας οι Γερμανοί έμαθαν ότι οι υπερασπιστές της Κρήτης (Έλληνες, Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί κ.ά.), δεν ήταν 12.000 όπως νόμιζαν, αλλά 48.000! Ήταν όμως πολύ αργά για να κάνουν πίσω. Στην επιχείρηση ΕΡΜΗΣ μετείχαν 14.000 αλεξιπτωτιστές και 8.000 αλπινιστές.

Διατέθηκαν 10 μεταφορικά σμήνη από 53 ανεμόπτερα, 328 βομβαρδιστικά, 205 Junkers – 87 και 233 καταδιωκτικά και μαχητικά. Η επιχείρηση δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Το αεροσκάφος που μετέφερε τον Στρατηγό Sussmann συνετρίβη έξω από την Αίγινα. Ο Sussmann και οι επιτελείς του που επέβαιναν σε αυτό σκοτώθηκαν.

Τελικά, μετά από δεκαήμερες σκληρές μάχες, όπως είναι γνωστό, η Μεγαλόνησος έπεσε στα χέρια των Ναζί.

Χάρτης της Κρήτης με τα σημεία επίθεσης των Γερμανών

Καθοριστικής σημασίας ήταν η εγκατάλειψη του Λόφου (Υψώματος) 107 που δεσπόζει πάνω από το αεροδρόμιο του Μάλεμε, τη νύχτα της 20ης προς 21η Μαΐου.

Ο Αντισυνταγματάρχης Άντριου, Νεοζηλανδός, έχει επικριθεί σφοδρά γι’ αυτή την ενέργεια. Οι Γερμανοί κατέλαβαν αμαχητί το Μάλεμε και 500 αεροσκάφη τους προσγειώθηκαν σ’ αυτό. Δημιουργήθηκε έτσι μια ισχυρή γερμανική βάση για την κατάληψη και άλλων σημείων.

Στην ιστορία έμεινε η αντίσταση των Κρητικών, κάθε ηλικίας, με αυτοσχέδια όπλα, ακόμα και με γεωργικά εργαλεία. Πολλοί αλεξιπτωτιστές που έπεσαν πάνω σε δέντρα αποτέλεσαν εύκολη λεία, ακόμα και για τους ηλικιωμένους, αλλά θαρραλέους Κρητικούς.

Το τίμημα για τον «ανθό» της ναζιστικής νεολαίας ήταν βαρύτατο. Στην Κρήτη έχασαν τη ζωή του χιλιάδες Γερμανοί αλεξιπτωτιστές. Από 2.818 έως 3.352 κυμαίνεται ο αριθμός των νεκρών τους, ανάλογα με την πηγή. Στη Βρετανική Επίσημη Ιστορία, γίνεται αναφορά για 3.022 νεκρούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Κάποιοι δεν βρέθηκαν ποτέ, όπως ο μικρότερος (ο 17χρονος) από τους αδελφούς von Blücher.

Συνολικά, γύρω στους 7.000 Γερμανούς στρατιώτες σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή ήταν αγνοούμενοι. Παράλληλα 220 αεροσκάφη καταστράφηκαν τελείως και περισσότερα από 150 υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 426 Έλληνες σκοτώθηκαν στην Κρήτη.

Τη Μεγαλόνησο υπεράσπιζαν Ευέλπιδες, Χωροφύλακες, ένοπλοι Κρητικοί αντάρτες. Ελάχιστοι ήταν οι στρατιώτες, που λόγω των συνθηκών, υπεράσπιζαν τη Μεγαλόνησο.

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές αναπαύονται μετά από μάχη στην Κρήτη το 1941

Ο επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων στην Κρήτη, Νεοζηλανδός Στρατηγός Bernard Freyberg μετά την κατάληψη του νησιού πήγε στη Βόρεια Αφρική. Εκεί σημείωσε κάποιες επιτυχίες εναντίον δυνάμεων του Άξονα και επανήλθε στην Ευρώπη, όπου και πάλι έδειξε ότι μόνο χάρη στην ιδιαίτερη συμπάθεια που έτρεφε γι’ αυτόν ο Τσόρτσιλ είχε καταφέρει να φτάσει τόσο ψηλά.

Και οι Σύμμαχοι όμως είχαν βαριές απώλειες στην Κρήτη: 3.570 νεκρούς, 1.737 τραυματίες και 11.835 αιχμαλώτους. Άλλοι 800 υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν κατά τις επιχειρήσεις εκκένωσης του νησιού. Ο Student έγινε δεκτός αργότερα από τον Χίτλερ, που του είπε ότι οι αλεξιπτωτιστές του δεν θα χρησιμοποιηθούν ξανά σε αεροαποβατικές επιχειρήσεις, αλλά μόνο ως πεζικάριοι…

Το σύμβολο των Γερμανών αλεξιπτωτιστών

Kurt Student: Ο εγκληματίας πολέμου που έμεινε για ένα μόνο χρόνο στη φυλακή!

Ο Kurt Student (1890-1978) βαρύνεται με φοβερά εγκλήματα πολέμου, καθώς ήταν υπεύθυνος για τη σφαγές στην Κάνδανο, το Κοντομάρι, τον Αλικιανό, τον Φουρνέ, τον Σκινέ και αλλού.

Θέλοντας οι Γερμανοί να δικαιολογήσουν τις τεράστιες απώλειες των αλεξιπτωτιστών στην Κρήτη επινόησαν ψευδέστατες ιστορίες, όπως π.χ. με γριές Κρητικές να κόβουν με κουζινομάχαιρα τα λαρύγγια Γερμανών αλεξιπτωτιστών που είχαν πιαστεί σε δέντρα ή περιπλανώμενες ομάδες πολιτών να βασανίζουν πληγωμένους Γερμανούς στρατιώτες, ενώ αυτοί βρίσκονταν αβοήθητοι στα πεδία των μαχών.

Η έρευνα του δικαστή Rudel έδειξε ότι έγιναν μόνο 12 ακρωτηριασμοί Γερμανών και σχεδόν όλοι, μετά τον θάνατό τους! Ο Student όμως πρόλαβε και εξέδωσε διαταγή για αντίποινα στις 31 Μαΐου. Επρόκειτο για έναν εγκληματία πολέμου, ο οποίος όμως, αν και δικάστηκε, δεν τιμωρήθηκε όπως έπρεπε: με καταδίκη σε θάνατο. Συνελήφθη το 1945 και δικάστηκε το 1947 στο Λίνεμπουργκ.

Στις κατηγορίες δεν περιλαμβάνονταν τα εγκλήματα που έγιναν στο Κοντομάρι και την Κάνδανο με δική του εντολή. Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών. Προφασιζόμενος λόγους υγείας κατάφερε να αφεθεί ελεύθερος μετά από παραμονή στη φυλακή μόλις για έναν χρόνο. Πέθανε το 1978 σε ηλικία 88 ετών…

Γερμανός αλεξιπτωτιστής νεκρός μετά την πτώση του σε δέντρο