ΟΠΕΚΕΠΕ: Ο ψυχισμός των ελαιοδένδρων

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Δεν έχω καταλάβει αν τα 2.630 ελαιόδενδρα που είχε νοικιάσει το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας σε καλλιεργητή για να εισπράττει επιδοτήσεις ήσαν υπαρκτά. Ή αν ο αριθμός τους εντάσσεται στην αριθμητική του «περίπου» βάσει της οποίας υπολογίζονται τα μεγέθη στη χώρα μας.

Η υπόθεση αποκτά ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον από το γεγονός ότι αυτά βρίσκονταν στον χώρο της 112 Πτέρυγας Μάχης της Αεροπορίας. Και μου κάνει εντύπωση πώς οι καλλιεργητές δεν φρόντισαν να ζητήσουν, εκτός από επιδοτήσεις και αποζημιώσεις για την ψυχική κακοποίηση που υφίσταντο τα δέντρα από τις πτήσεις των αεροπλάνων.

Ολο και κάποιοι οικολόγοι θα βρίσκονταν να υποστηρίξουν ότι τα αεριωθούμενα επηρεάζουν την οξύτητα του λαδιού. Ενα επεισόδιο στην ιλαροτραγωδία όπου πρωταγωνιστούν αιγοπρόβατα, αντίστοιχο με την υπόθεση που περιγράφει ο Γκόγκολ στις «Νεκρές Ψυχές». Εκεί ο πρωταγωνιστής αγοράζει νεκρούς δουλοπάροικους, τους οποίους η διοίκηση δεν έχει προλάβει να καταγράψει ως νεκρούς ώς την επόμενη απογραφή του πληθυσμού.

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους εμπνευστές της δικής μας υπόθεσης είχε διαβάσει Γκόγκολ, πάντως τον αναφέρω για να μην υπερηφανευόμαστε για τον πολυμήχανο νου του λαού μας. Αναγνωρίζω την ικανότητά μας να προσαρμόζουμε την επιχειρηματικότητα στη δική μας πραγματικότητα, αυτήν που οι σοφοί αποκαλούν ιδιοπροσωπεία.

Η υπόθεση δεν προκαλεί έκπληξη. Τέτοιου τύπου επιχειρήσεις είναι κοινό μυστικό, είτε αφορούν αιγοπρόβατα είτε τραπεζοκαθίσματα. Διότι δεν εμπλέκονται σ’ αυτήν τίποτε καταχθόνιοι τύποι που οργανώνουν τις δραστηριότητές τους από τίποτε σκοτεινά υπόγεια. Εμπλέκονται αυτό που λέμε «κανονικοί άνθρωποι». Αγρότες απόφοιτοι της μέσης εκπαίδευσης, στελέχη της διοίκησης που έχουν βγει απ’ το πανεπιστήμιο, έως και πολιτικοί απ’ αυτούς που ψηφίζουμε για να φτιάξουν νόμους που οι ίδιοι δεν τηρούν. Ανθρωποι κανονικοί, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, και πάνω απ’ όλα δημοκράτες. Γι’ αυτό και η λέξη «σκάνδαλο», με όσο μεγάλα γράμματα κι αν την γράψεις, όσο κι αν τη φωνάξεις, δεν εντυπωσιάζει πια κανέναν. Είναι μέρος της κανονικότητάς μας.

Το παράδοξο είναι ότι για να τα οργανώσεις όλ’ αυτά απαιτείται πολλή δουλειά. Χρειάζονται δημόσιες σχέσεις, επαφές, ευρηματικότητα, συναλλαγές, υποθέτω δε και κάποιο αρχικό κεφάλαιο. Κοινώς απαιτείται κόπος και χρόνος. Ευλόγως θα μπορούσες να αναρωτηθείς πώς θα ήταν η χώρα εάν όλο αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο δεν σπαταλιόταν για να εισπράττεις ανύπαρκτη αξία αλλά το επένδυαν όλοι αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι για να παράγουν αξία, η οποία με τη σειρά της θα παρήγε υπεραξία. Τότε θα μπορούσες να μιλήσεις για ανάπτυξη, κάτι που προς το παρόν παραμένει μια φαντασίωση, την οποία τη μοιραζόμαστε όλοι μαζί καταναλώνοντας όλο και περισσότερα αντικαταθλιπτικά.

(πρώτη δημοσίευση kathimerini.gr)