Γεράσιμος Μιχελής: «Η νόσος από την οποία πέθανε είναι ανίατη

«Αισθάνεσαι πως καταρρέει ο οργανισμός»

Για τη νόσο του κινητικού νευρώνα (ALS), από την οποία έχασε τη ζωή του ο ηθοποιός Γεράσιμος Μιχελής, μίλησε η Ματίνα Παγώνη, εξηγώντας πως αυτή η σπάνια νευρολογική πάθηση ξεκινά με μυική αδυναμία και οδηγεί σε κατάρρευση του οργανισμού.

Το πρόβλημα, εξήγησε, είναι όταν φτάσεις στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας, η οποία είναι ανίατη.

Υπενθυμίζεται πως ο ηθοποιός, που έγινε ευρέως γνωστός από τον ρόλο του στη σειρά «Στο Παρά Πέντε», πέθανε την Τρίτη, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο συνάδελφός του, Μιχάλης Οικονόμου, αποκάλυψε πως ο Γεράσιμος Μιχελής έπασχε από τη συγκεκριμένη νόσο.

Η Ματίνα Παγώνη μίλησε στην εκπομπή «Πρωινή Ζώνη» και αναφέρθηκε στη νόσο του κινητικού νευρώνα: «Είναι νευρολογική πάθηση, σπάνια. Αφορά, συνήθως, το περισσότερο ποσοστό σε γυναίκες και οι ηλικίες είναι από 55 και πάνω. Αρχίζει με μυϊκή αδυναμία η νόσος αυτή. Έτσι ξεκινάει. Δηλαδή αρχίζεις σιγά-σιγά και έχεις μία μυϊκή αδυναμία. Το πρόβλημα σε αυτή τη νόσο είναι όταν φτάσεις στο τελευταίο στάδιο. Μπαίνεις βέβαια σε θεραπείες και σε φυσικοθεραπείες. Είναι γενετικής αιτιολογίας, αλλά δεν υπάρχουν αίτια. Λένε ότι οι αθλητές, οι οποίοι είχαν πάρει αναβολικά, με έντονη δραστηριότητα, μπορεί να εμφανιστεί και σε αυτούς. Σημασία έχει όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο τελευταίο στάδιο.

Εκεί χρειάζονται βοήθεια τρίτων προσώπων, ανθρώπων που θα τους βοηθήσουν. Κάνουν συνέχεια φυσικοθεραπείες, συγκεκριμένες για το κάθε άτομο. Γιατί για το κάθε άτομο πρέπει να εστιάσει σε συγκεκριμένες ασκήσεις ο γιατρός και ο φυσικοθεραπευτής του. Βλέπεις τη σταδιοποίηση και την αδυναμία σε κάθε στάδιο και φτάνει σε σημείο που δεν μπορεί πλέον να κινηθεί».

Έπειτα, εξήγησε πως η νόσμος είναι ανίατη: «Είναι σπάνιες, αλλά, δυστυχώς, όλες οι ασθένειες αυτές, υπάρχουν. Αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά, με φυσικοθεραπείες, αλλά δεν υπάρχει ίαση. Τι κάνουμε; Προσπαθούμε με τη φαρμακευτική αγωγή και τη βοήθεια από τις φυσικοθεραπείες να βραδύνουμε τον χρόνο επιβίωσης. Όσο γίνεται περισσότερο να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι και με τις καλύτερες συνθήκες. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μην μπορείς να κινείσαι, να έχεις μία φοβερή αδυναμία σταδιακά».

«Το βλέπεις, το ζεις και είναι τραγικό αυτό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για αυτούς τους ασθενείς και για όλους τους ασθενείς σε τέτοιες νόσους, να ζουν το κάθε στάδιό τους. Δεν είναι ακριβώς πόνος, αρχίζεις και καταρρέεις. Αισθάνεσαι να καταρρέει ο ίδιος ο οργανισμός, έχοντας πλήρη συνείδηση».