Συγκλονίζει ο Νίκος Πλακιάς: «Έχω πολύ μίσος, δεν μπορώ να διανοηθώ τον τρόπο με τον οποίον χάσαμε τρία παιδιά» (βίντεο)

«Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα»

Δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, ο Νίκος Πλακιάς ανοίγει την καρδιά του και μιλά για το ανείπωτο κενό και τη διαρκή μάχη για δικαίωση, μετά την απώλεια των δίδυμων κοριτσιών του, Χρύσας και Θώμης, και της ανιψιάς του Αναστασίας.

Σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» του MEGA, ο ίδιος περιγράφει τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει η οικογένειά του, ζώντας με τη διαρκή απουσία των παιδιών τους και την ανάγκη να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη τους μέσα από τον αγώνα για δικαιοσύνη.

Ανατρέχοντας στις πρώτες στιγμές μετά το δυστύχημα, εξηγεί πώς βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα «απόλυτο κενό» και την αδυναμία να αντιληφθούν αμέσως το μέγεθος της απώλειας, περιγράφοντας την αίσθηση της αδυναμίας να σηκωθούν από τα κρεβάτια και τη βασανιστική ανάγκη να καταλάβει αν οι κόρες του είχαν φωνάξει «μπαμπά» ή «μαμά» χωρίς εκείνον να είναι εκεί για να τις βοηθήσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Μυτιλήνη: Χειροπέδες σε 28χρονο άνδρα για απάτη σε βάρος ηλικιωμένων – Εμπλέκεται και σε απάτη στην Κρήτη

«Η διαχείριση ήταν δύσκολη. Δεν είχαμε καταλάβει τι είχε συμβεί. Σιγά σιγά όταν καταλάβαμε, βιώσαμε το απόλυτο κενό. Δεν είχαμε το κουράγιο να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας. Έψαχνα να δω αν τα παιδιά μας χρειάζονταν, αν φώναξαν ‘μπαμπά’, ‘μαμά’ και δεν ήμουν εκεί να τα βοηθήσω. Αυτό με έτρωγε».

Ο πόνος του μεταφέρεται και στην εκδοχή που δίνει για την ευθύνη της τραγωδίας: «Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα. Τα παιδιά μας μας άφησαν στοιχεία για να δικάσουμε. Ο αριθμός τρία στην οικογένειά μας ακόμα με τρομάζει. Δεν σκέφτομαι τρία, σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά ήταν ένα. Μαζί ήρθαν στη ζωή, αγκαλιά έφυγαν».

Η οργή του για τους υπευθύνους είναι εμφανής, ζητώντας να αντιμετωπιστούν οι πράξεις ως κακούργημα και καλώντας ακόμη και τον πρωθυπουργό να δώσει εξηγήσεις για το τι ήξερε εκείνο το βράδυ. «Νιώθω μίσος για όλους τους υπεύθυνους. Έχω πολύ μίσος, δεν μπορώ να διανοηθώ τον τρόπο με τον οποίον χάσαμε τρία παιδιά. Η λέξη πλημμέλημα δεν πρέπει να υπάρχει στην υπόθεση των Τεμπών, αλλά κακούργημα. Και από τον Καραμανλή, τον Τριαντόπουλο μέχρι τον σταθμάρχη. Και ο Πρωθυπουργός πρέπει να λογοδοτήσει. Εδώ και 1,5 χρόνο κάνω ένα ερώτημα: εκείνο το βράδυ ο πρωθυπουργός ενημερωνόταν, ναι ή όχι; Γιατί δεν απαντάει;».

Είδα έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ταρακουνήσει το σύστημα

Σχολιάζοντας την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, αναγνωρίζει την πολιτική επίδραση της κίνησης, αλλά εξηγεί γιατί ο ίδιος δεν επισκέφθηκε τον απεργό: «Δεν πήγα στον Πάνο Ρούτσι, γιατί φοβόμουν ότι θα κάνω κακό αντί για καλό. Ήταν μία απόφαση του Πάνου, δεν μπορεί να την καπηλευτεί κανένας άλλος. Δυστυχώς, την καπήλευσαν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Είδα έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ταρακουνήσει το σύστημα».

Ταυτόχρονα εκφράζει σεβασμό και αλληλεγγύη προς άλλους γονείς που έχασαν παιδιά, όπως αναφέρθηκε στη συνομιλία του για τη Μαρία Καρυστιανού: «Πάντα θα κάνω μία αγκαλιά στη Μαρία Καρυστιανού. Είναι η μάνα που έχασε το παιδί της. Δεν μπορώ να ακυρώσω τη Μαρία, όταν ήταν η πρώτη που πήγε στο σημείο μηδέν και έδειξε με το δάχτυλο και ρώτησε ποιος το έκανε».

Ο ίδιος καταγγέλλει ότι η υπόθεση των Τεμπών έχει εργαλειοποιηθεί πολιτικά, ενώ τόνισε: «Είχα δώσει μία υπόσχεση στα κορίτσια, ότι δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα. Δεν την κράτησα. Από μικρά τα αγκάλιαζα και έλεγα ‘δεν θα πάθετε τίποτα’. Δεν την κράτησα την υπόσχεση. Μου έφυγαν μέσα από τα χέρια, αυτό δεν θα το συγχωρήσω».

Με έντονη την απαίτηση δικαιοσύνης, προειδοποιεί για την ακραία αντίδρασή του σε περίπτωση που στο δικαστήριο τα αδικήματα αντιμετωπιστούν ως πλημμέλημα: «Εάν ακούσω στο δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος και για πλημμέλημα, θα βάλω τα οστά των παιδιών μου στην έδρα και θα πω “ορίστε, θα σας δικάσουν τα παιδιά μου” και θα φύγω».

Ο κ. Πλακιάς περιγράφει επίσης την καθημερινή, αβάσταχτη επαφή με το κενό που άφησαν πίσω τους τα παιδιά: «Πώς να συνηθιστεί το άδειο δωμάτιο; Όταν μπαίνω στο σπίτι μέσα κοιτάω τα κρεβάτια τα άδεια. Πως να συνηθίσω αυτή την εικόνα; Τα παιδιά μου είναι κάπου μακριά, θα τα δω, ο χρόνος περνάει. Μία μέρα πιο κοντά σε αυτές. Να τις δω, να τις σφίξω 5-10 λεπτά στην αγκαλιά μου. Δεν πρόλαβα να τους πω πόσο τις αγαπούσαμε».