Κρήτη: Τι εξομολογείται η κόρη του Νίκου Ξυλούρη

«Στα δύσκολα βρίσκω πάντα ένα τραγούδι που μου δίνει λύση»

Η κόρη του Νίκου Ξυλούρη, Ρηνιώ Ξυλούρη, μιλάει στο Στούντιο 4 για τον πατέρα της και το πλούσιο έργο και την κληρονομιά του. Η ζωή του Αρχάγγελου της Κρήτης ανεβαίνει στο θέατρο ΗΒΗ στις 3 Δεκεμβρίου.

Πώς ήταν όμως ο εμβληματικός καλλιτέχνης σαν πατέρας; Η Ρηνιώ Ξυλούρη μέσα στο σπίτι έβλεπε πάντα έναν τρυφερό άνθρωπο. «Το να είσαι κόρη του Νίκου Ξυλούρη έχει πολύ φως και πολλή αγάπη. Αλλά ξέρετε μετά πέφτει σκιά κι ένα βαρύ πένθος. Όταν έφυγε ήμουν στα δεκατρία. Πονά και το παιδί και ο έφηβος. Έζησα όλη την πορεία του. Ήμουν πέντε ετών όταν ήρθαμε στην Αθήνα. Είχε ένα χαρακτηριστικό ο μπαμπάς μου. Ότι και να συνέβαινε στη δουλειά, στο «ανέβασμα», στις υποχρεώσεις… Όταν έβαζε το κλειδί στην πόρτα κι έμπαινε στο σπίτι ήταν ο μπαμπάς.

Ήταν πολύ γλυκός, έδινε πολύ χάδι, ήταν όλο στο κανάκεμα. Πέρασε σαν παιδί μέσα από τη φωτιά του πολέμου. Ήταν ουσιαστικά πρόσφυγας. Κάψανε το χωριό του δύο φορές. Τη δεύτερη την έζησε, ήταν πολύ σκληρά χρόνια. Δεν μίλαγε γι’αυτά. Από τις αφηγήσεις της αδερφής του έμαθα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ: Καταθέτει στην Εξεταστική ο «Χασάπης» – «Μου έχετε διαλύσει το σπίτι»

Έχει μια ιδιαιτερότητα η περίπτωση του πατέρα μου. Απαλαίνει ο πόνος, δεν τελειώνει το πένθος. Απαλαίνει από την αγάπη του κόσμου που ακούει το όνομά σου και λέει «τι τον είχες;». Αμέσως ή βάζουν τα κλάματα ή λένε «να σου πω μια ιστορία, εγώ νανούριζα το παιδί μου με τα τραγούδια του πατέρα σου», είπε.

Η παρουσία του Νίκου Ξυλούρη δεν έλειψε ποτέ στις ανθρώπινες συνειδήσεις

Όπως αναφέρει η Ρηνιώ Ξυλούρη: «Και λες «κοίταξε ο κόσμος σήμερα το 2025 τον αντιμετωπίζει με τόση αγάπη». Και πιστεύει τώρα που ζούμε σε άγριες εποχές, σκοτεινές εποχές που τα παιδιά μας μεγαλώνουν ασπιδωμένα με σκληρότητα πολλή… Βλέπεις ότι αυτός ο άνθρωπος έχει μείνει στις καρδιές των ανθρώπων για να τους θυμίζει ότι ζήσαμε και με αγάπη, τρυφερότητα και κατανόηση και με συμπόνια.

Επειδή έζησε τον πόλεμο, και την φτώχεια και την πείνα, σε όλη του τη ζωή ήθελε να δώσει και να στηρίξει. Να μην πει όχι, να μη βρεθεί κανένας σε απόγνωση.

Στην Αθήνα προσπαθούσε μετά να ισορροπήση ανάμεσα στην αυστηρότητα και τις δυσκολίες. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από αυτόν τον τοίχο υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν μπορούσε ένας τόσο αγνός κι αθώος άνθρωπος να συμβιβαστεί έτσι. Να πιστέψει ότι υπάρχει δολοπλοκία, ψέμα, συμφέρον.

Την απουσία του πήρε πάρα πολλά χρόνια να τη συνηθίσω. Εγώ έχω ένα αβαντάζ σε σχέση με άλλους που έχασαν τον πατέρα τους. Μπορώ να ακούω τη φωνή του όσες ώρες θέλω. Να ακούω τα λόγια του κι έχω και τη μνήμη. Στα πιο δύσκολά μου βρίσκω πάντα ένα τραγούδι του που μου δίνει λύση», είπε στο Στούντιο 4.