Ο τρόπος ζωής που καθυστερεί δύο συχνές νευροεκφυλιστικές παθήσεις

Το μοτίβο διαβίωσης που προσφέρει προστασία από νευροεκφυλιστικές ασθένειες

Η συγκεκριμένη μελέτη βασίστηκε σε περισσότερο από μιάμιση δεκαετία παρακολούθησης του κινδύνου εμφάνισης ασθενειών σε σχεδόν 62 εκατομμύρια Αμερικανούς ηλικίας 65 ετών και άνω.

«Προηγούμενες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η συχνή επαφή με το φυσικό περιβάλλον, όπως τα δάση, τα πάρκα αλλά και με το υγρό στοιχείο όπως ποτάμια και λίμνες, μπορούν να ρυθμίσουν το άγχος και να βοηθήσουν στη συγκέντρωση» σημείωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Jochem Klompmaker, μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας T.H. Chan του Χάρβαρντ στη Βοστώνη. «Επιπλέον, η διαβίωση σε ένα τέτοιο περιβάλλον προστατεύει από την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ηχορύπανση και ενισχύουν τη ρουτίνα της άσκησης» συμπληρώνει.

Εστιάζοντας στις εισαγωγές στα νοσοκομεία ως στοιχείο, οι ερευνητές δεν επικεντρώθηκαν στην αξιολόγηση του αρχικού κινδύνου εμφάνισης των δύο νόσων, αλλά θέλησαν να διερευνήσουν αν η αυξημένη έκθεση στη φύση μείωνε τις πιθανότητες να εξελιχθεί γρήγορα κάποια από τις δύο ασθένειες.

Κατά τη διάρκεια των 16 ετών της μελέτης, σχεδόν 7,7 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν για τη νόσο Αλτσχάιμερ ή άλλες μορφές άνοιας και σχεδόν 1,2 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν με τη νόσο Πάρκινσον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Θλίψη στο Ηράκλειο για την απώλεια του Σπύρου Καλλέργη

Καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές συνέκριναν τον ταχυδρομικό κώδικα κάθε ασθενούς με διάφορα είδη δεδομένων, τα οποία συνολικά κατέγραφαν τους συνολικούς χώρους πρασίνου μιας περιοχής. Στα στοιχεία αυτά συμπεριλαμβάνονταν η ποσότητα της βλάστησης, καθώς και το ποσοστό της γης που ήταν αφιερωμένη σε πάρκα και ποτάμια.

Τα στοιχεία απέδωσαν ανάμεικτα αποτελέσματα. Από τη μία, δε διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς που ζουν σε περιοχές με περισσότερα πάρκα και ποτάμια ή λίμνες είχαν χαμηλότερο κίνδυνο να νοσηλευτούν με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Από την άλλη, όμως, ο κίνδυνος νοσηλείας από επιπλοκές της νόσου μειώθηκε μεταξύ εκείνων που ζούσαν σε περιοχές με περισσότερη βλάστηση συνολικά.

Τα αποτελέσματα ήταν ακόμη πιο θετικά όσον αφορά τη νόσο Πάρκινσον, καθώς σύμφωνα με όλες τις παραμέτρους που μελετήθηκαν, η διαβίωση σε ένα πιο πράσινο περιβάλλον σήμαινε χαμηλότερο κίνδυνο νοσηλείας.

Πιο συγκεκριμένα, για κάθε αύξηση κατά 16% στην κάλυψη από πράσινο, ο κίνδυνος νοσηλείας λόγω της νόσου Πάρκινσον μειωνόταν κατά 3%.

Πώς εξηγούνται όμως ακόμα και αυτές οι μικρές θετικές επιδράσεις; Σύμφωνα με το Δρ. Jochem Klompmaker, η μελέτη δεν αναζήτησε έναν συγκεκριμένο λόγο για να ερμηνεύσει αυτή τη μείωση του νευρολογικού κινδύνου. Εικάζεται όμως ότι οφείλεται στη συνολική συνεισφορά της διαβίωσης δίπλα στη φύση στην υγεία.