Αφωνία, αμηχανία και υποκρισία

Όταν οι σφαίρες στα Βορίζια συναντούν τη σιωπή

Ψάχνω, έως αυτή την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, να βρω δηλώσεις αποδοκιμασίας για το αιματοκύλισμα στα Βορίζια.

Αναδιατυπώνω:

Ψάχνω να βρώ δηλώσεις από πολιτικούς ταγούς αυτού του τόπου, από εκείνους που όφειλαν να σταθούν απέναντι σ’ ένα φαινόμενο που μας ντροπιάζει συλλογικά: την παράνομη οπλοχρησία και οπλοκατοχή στην Κρήτη.

Ένα «λυπάμαι», βρε αδερφέ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Πώς ξεκίνησε ο «πόλεμος» στα Βορίζια

Ένα «ντρέπομαι».

Μια καθαρή παραδοχή, μια διαπίστωση, μια ουτοπική έστω πρόταση για την αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που δεν είναι πια ούτε μεμονωμένη, ούτε σπάνια.

Και δεν βρίσκω!

Με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Ο Δήμαρχος Ηρακλείου, στην εβδομαδιαία του ανασκόπηση, τόλμησε να πει πως «πρέπει να γίνουμε πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και μεταξύ μας, με τον συλλογικό μας εαυτό».

Μια φράση που παραδέχομαι πως αγγίζει το πρόβλημα στη ρίζα του.

Την συλλογική συνενοχή και τη σιωπή.

Αλλά μετά; Τίποτα. Πως πάμε παρακάτω ;

Ο Περιφερειάρχης Κρήτης, Σταύρος Αρναουτάκης, εξέφρασε τη θλίψη του και κάλεσε «να μην στοχοποιηθεί το χωριό» και «να απομονωθεί η βία».

Άνευρη, κοινότυπη δήλωση, δίχως ίχνος ανάληψης ευθύνης, δίχως προτάσεις, δίχως την παραδοχή ότι το φαινόμενο αυτό είναι πλέον βαθιά κοινωνικό και όχι περιστασιακό.

Ο Δήμαρχος Φαιστού, Γρηγόρης Νικολιδάκης, μίλησε για «παλιά αντιπαλότητα» και «ενισχυμένες αστυνομικές δυνάμεις».

Περιγραφικό, ναι, μα χωρίς πολιτικό βάρος, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς όραμα για την επόμενη μέρα.

Όλοι οι υπόλοιποι; Σιωπή.

Μια σιωπή που δεν είναι απλώς αμηχανία — είναι συνενοχή.

Για σταθείτε, βρε παιδιά.

Χύσαμε τόσο μελάνι για μια παρατήρηση στην έκρηξη Βοριά στην παρέλαση της 28η; Οκτωβρίου και για μια παραίτηση.

Κι όταν, λίγες ώρες μετά, έπεσαν σφαίρες σε ανυποψίαστους πολίτες, δεν περίσσεψε ούτε μία λέξη;

Πού είναι όλοι αυτοί που μέχρι χθες φωτογραφίζονταν στα χωριά της ενδοχώρας, σε γάμους και βαφτίσεις; Πού είναι εκείνοι που γίνονται κουμπάροι σε σπίτια που σήμερα πενθούν; Δεν είναι αυτή η ώρα για να φανούν;

Δεν είναι αυτή η στιγμή για να πουν, έστω, ότι η Κρήτη βουλιάζει στη νοσηρή κανονικοποίηση της βίας;

Η Κρήτη έχει γεμίσει παράνομα όπλα.

Τα χαρίζουν σε γάμους μέσα σε θήκες με μεταξωτές κορδέλες.

Τα ανεβάζουν πάνω στην πίστα, να φωτογραφηθούν οι καλεσμένοι.

Γίνονται θέαμα, σύμβολο, παράσημο.

Αυτά δεν τα βλέπει κανείς;

Σε άλλο κόσμο ζουν όσοι κυβερνούν και όσοι μας εκπροσωπούν;

Οι αστυνομικοί που ζητούν ενίσχυση στην ενδοχώρα δεν περνούν από τα γραφεία των υπουργών σας; Γιατί τους πάτε εκεί — για τη φωτογραφία και τα social media;

Τα παιδιά που οδηγούν και πίνουν από δέκα χρονών δεν τα έχετε δει σε κανένα πανηγύρι, σε καμία σας περιοδεία;

Γιατί τέτοια αφωνία, βρε αδερφέ;

Τι φοβάστε; Ότι δεν θα ξαναεκλεγείτε; Ότι θα σας παραπονεθούν πως «τους βγάλατε στον ντάκο»;

Δεν μπορείτε να εξαιρείτε εαυτούς από κάθε δύσκολο.

Δεν μπορείτε να σιωπάτε κάθε φορά που πέφτει αίμα, να περιμένετε να περάσει η φουρτούνα και να επανέλθετε στην γνωστή σας ασφάλεια.

Η κοινωνία φαίνεται πως πια σάς ξεπερνάει.

Δεν σας καταλογίζει ευθύνη — και αυτό, αντί να σας ανακουφίζει, θα έπρεπε να σας τρομάζει.

Γιατί η απάθεια απέναντι στην πολιτική είναι ο πιο επικίνδυνος δείκτης παρακμής.

Όσοι μίλησαν, το έκαναν με φράσεις ήπιες, δημοσιοσχετίστικες.

Καμία λέξη που να κόβει βαθιά, καμία πρόταση που να δείχνει σχέδιο, καμία ανάληψη ευθύνης.

Λες και το φονικό είναι ένα ακόμη επεισόδιο, όχι μια πληγή που ανοίγει ξανά και ξανά.

Η αλήθεια είναι πως η παράνομη οπλοκατοχή στην Κρήτη δεν είναι τοπική ιδιαιτερότητα, αλλά κοινωνική παθογένεια.

Μια κουλτούρα που αναπαράγεται με τη συνενοχή των πολιτικών, την αδράνεια της αστυνομίας, την ανοχή και τη συγκάλυψη της κοινωνίας.

Αν θέλουν, ας τολμήσουν έστω μια φορά να πουν:

«Ντρέπομαι που δεν κάναμε τίποτα».

Ας πουν:

«Θα προτείνω νόμο, θα στηρίξω έλεγχο, θα απαιτήσω αλλαγή».

Όχι άλλα «λυπούμαστε».

Όχι άλλες «έρευνες σε εξέλιξη».

Όχι άλλη σιωπή.

Όσο οι σφαίρες θα πέφτουν και η σιωπή θα επικρατεί η δυστοπία γίνεται κανονικότητα