Η συγκλονιστική περιγραφή του για το πώς βίωσε έναν πραγματικό εφιάλτη

Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τις τρεις ημέρες που βρέθηκε παγιδευμένος στην Ερυθρά Θάλασσα μετά από επίθεση των Χούθι, περιέγραψε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και την εκπομπή «Αυτοψία» ο Βαγγέλης Σταρίδας.

Πρόκειται για τον Έλληνα ένοπλο φρουρό, ο οποίος βίωσε τον εφιάλτη από τις 7 έως τις 10 Ιουλίου, όταν το πλοίο Eternity C όπου εργαζόταν δέχθηκε καταιγισμό πυραύλων, αναγκάζοντάς τον να περάσει 48 ώρες στη θάλασσα, παλεύοντας για τη ζωή του.

Στην ανατριχιαστική του αφήγηση, ο Σταρίδας περιγράφει, μιλώντας στον Alpha, πως το πλοίο έγινε στόχος 15 πυραύλων, πως το πλήρωμα αναγκάστηκε να πέσει στη θάλασσα για να σωθεί και ότι ο ίδιος κατάφερε να επιβιώσει σε ακραίες συνθήκες. Συγκλονίζει η φράση του ότι άντεξε «γιατί είχα δώσει υπόσχεση στην κόρη μου ότι πάντα θα επιστρέφω».

Ο ίδιος θυμάται ότι η επίθεση σημειώθηκε στις 7 Ιουλίου, ενώ το Eternity C είχε προορισμό την Άκαμπα, έχοντας προηγουμένως ξεφορτώσει σόγια από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Σομαλία. «Ξεκουραζόμουν πριν τη βάρδια μου στις 8 το πρωί, όταν με ειδοποίησαν να ανέβω στη γέφυρα γιατί κάτι είχαν εντοπίσει στο ραντάρ. Πριν προλάβω να βγω από την καμπίνα, δεχτήκαμε το πρώτο χτύπημα. Το πλοίο τραντάχτηκε ολόκληρο, ο ήχος ήταν εκκωφαντικός και κατάλαβα αμέσως πως δεχόμασταν επίθεση», περιγράφει.

Η πρώτη βολή χτύπησε το πλοίο στη δεξιά πίσω πλευρά, στην περιοχή του μηχανοστασίου, προκαλώντας τεράστιες ζημιές. «Ήταν βολή τακτικής, για να μας ακινητοποιήσουν», λέει. Κατεβαίνοντας στο μηχανοστάσιο, αντίκρισε σκηνές απόλυτης καταστροφής και τρεις νεκρούς συναδέλφους του. Από τις 7 το απόγευμα έως τις 10 το πρωί της επόμενης ημέρας, οι Χούθι συνέχισαν να τους βομβαρδίζουν. «Μέτρησα συνολικά 15 πυραύλους», θυμάται, περιγράφοντας τον τρόμο της νύχτας: «Άκουγες μόνο ένα μπαμ, μια λάμψη και μετά ένα τράνταγμα που σου έκοβε την ανάσα».

Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του πληρώματος, ο Σταρίδας ενθάρρυνε τους συναδέλφους του και τον καπετάνιο να παραμείνουν ήρεμοι. «Η γέφυρα κατέρρεε, οι οροφές έπεφταν, αλλά έπρεπε να κρατήσω τους πάντες συγκεντρωμένους. Μετά το δεύτερο χτύπημα ζήτησα να ανοίξουν όλα τα συστήματα επικοινωνίας για να εκπέμψουμε σήμα κινδύνου», είπε.

Ο ίδιος τραυματίστηκε στα πόδια από τα ωστικά κύματα και τα θραύσματα. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να προστατεύει το πλήρωμα. Όταν οι επιθέσεις δεν σταματούσαν, πήραν τη δραματική απόφαση να πέσουν στη θάλασσα. «Ήταν θέμα χρόνου να σκοτωθούμε αν μέναμε πάνω στο πλοίο. Αν μπαίναμε στις βάρκες, θα γινόμασταν εύκολοι στόχοι», εξηγεί.

Τη στιγμή της φυγής, μια ισχυρή έκρηξη τραυμάτισε σοβαρά το πόδι του. «Έτρεχε αίμα ασταμάτητα, φοβόμουν ότι θα το χάσω. Είπα στον καπετάνιο πως δεν υπήρχε άλλη λύση: ή μέναμε να μας σκοτώσουν ή πέφταμε στη θάλασσα. Και έτσι έγινε».

Οι 18 ναυτικοί βούτηξαν στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας και άρχισαν να απομακρύνονται κολυμπώντας, ελπίζοντας να σωθούν. Όπως αφηγείται, μετά από περίπου δύο ώρες είδαν το πλοίο να δέχεται νέες επιθέσεις. «Χρησιμοποιούσαμε την αντανάκλαση του ήλιου για κάλυψη. Κάποιοι έμειναν πίσω και τους εντόπισαν οι Χούθι. 10 ή 11 από αυτούς είναι ακόμα αιχμάλωτοι», τονίζει.

Η ομάδα του μειώθηκε σε πέντε άτομα. Για δύο ημέρες και δύο νύχτες πάλευαν με τη δίψα, τη ζέστη, τα κύματα και τα ψάρια που τους χτυπούσαν. «Την πρώτη μέρα ένιωσα φόβο, τη δεύτερη μόνο αποφασιστικότητα: έπρεπε να φτάσω κάπου», λέει.

Η πρώτη τους ελπίδα για διάσωση κατέρρευσε όταν ένα διερχόμενο πλοίο άναψε τα φώτα του, σταμάτησε για λίγο και έπειτα απομακρύνθηκε, αφήνοντάς τους αβοήθητους. «Αποκλείεται να μην μας είδαν. Μας άφησαν στη θάλασσα», λέει συγκινημένος.

Η δύναμή του, όπως εξηγεί, προήλθε από την υπόσχεση στην κόρη του: «Πάντα φοβόταν για τη δουλειά μου. Της είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέφω πάντα. Αυτό με κράτησε ζωντανό».

Η σωτηρία ήρθε τελικά στις 10 Ιουλίου, όταν μετά από αποτυχημένη προσπάθεια να τους βοηθήσει ένα ινδικό ψαράδικο, εντοπίστηκαν από διασωστικό σκάφος. «Η χαρά ήταν απερίγραπτη. Γελούσαμε, φωνάζαμε, αγκαλιαζόμασταν. Το ίδιο σκάφος είχε μαζέψει έξι ναυτικούς την προηγούμενη μέρα και εμάς τους τέσσερις τελευταίους».

Μετά από τρεις με τέσσερις ημέρες επέστρεψε στην Ελλάδα. «Μόνο τότε ένιωσα ότι είμαι πραγματικά ασφαλής. Η πρώτη αγκαλιά ήταν με την κόρη μου, δεν χρειάστηκαν λόγια. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να ξαναγεννιόμουν».