Εμμανουήλ Σκουλάς (Κίκης): 11 χρόνια από την απώλεια ενός γνήσιου Ανωγειανού που διέπρεψε στην Αμερική!

Η κόρη του Μαρία Σκουλά, με σημείωμα της  τον αποχαιρετάει

Ήταν 24 Ιανουαρίου 2014, όταν ο Εμμανουήλ Σκουλάς (Κίκης), ένας διακεκριμένος Ανωγειανός του εξωτερικού, άφηνε την τελευταία του πνοή στην Νέα Υόρκη, σκορπίζοντας τη θλίψη σε όλους όσοι τον γνωρίσαμε. Τελευταία του επιθυμία, που με σεβασμό πραγματοποιήσαν η σύζυγος του Αλίκη και η κόρη του Μαρία, ήταν να ταφεί στα αγαπημένα του Ανώγεια, κάτι που έγινε λίγες ημέρες μετά, με όλο το χωριό να βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Παναγίας στο Περαχώρι για να τον αποχαιρετίσει.

“Τα μεστά λόγια σου και οι μαντινάδες σου, βόλια αιώνια θα αντηχούν στις περήφανες κορυφές του Ψηλορείτη, στα μητάτα και στα βοσκοτόπια που σαν αμούστακο κοπέλι υπηρέτησες και αγάπησες ολόκαρδα! Μα το μεροκάματο τελείωσε! Ξετέλεψες σαν Κρητικός το μεγάλο χρέος σου με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Αθάνατοι είναι οι νεκροί που αφήνουν πίσω τους τα χνάρια της Μεγάλης ψυχής τους.” είχε αναφέρει στο άκουσμα του θανάτου του από την Αμερική, ο στενός του φίλος Εμμανουήλ Βεληβασάκης.

“Παθιασμένος Ανωγειανός, γνήσιος μερακλής, καταξιωμένος επαγγελματικά, κοιτούσε τους πάντες βαθιά μέσα στα μάτια και είτε βρισκόταν στην Νέα Υόρκη στην Αμερική είτε στα Ανώγεια ανάβλυζε από μέσα του το κρητικό πάθος και την δίψα του για παρέα… Αυτήν την αυθεντική ανωγειανή παρέα με ένα μαντολίνο ή μια λύρα και τις μαντινάδες που λέμε εναλλάξ με την επόμενη να ταιριάζει με τη προηγούμενη, να έχουν δηλαδή το ίδιο θέμα.” είχαμε αναφέρει στον αποχαιρετισμό μας από την ΑΝΩΓΗ, την ημέρα της κηδείας του στα Ανώγεια.

Η κόρη του Μαρία Σκουλά, με σημείωμα της στην ΑΝΩΓΗ τον αποχαιρετάει αναφέροντας τα εξής:

11 χρόνια χωρίς το μαντολίνο σου, τις ιστορίες σου, χωρίς την καθοδήγησή σου στη ζωή, και την παντοτινή σου στήριξη. Λείπεις από την ζωή πολλών ανθρώπων; Τα αδέρφια σου, της γυναίκας σου της Αλίκης, του γαμπρού σου, τα εγγόνια σου, και την δική μου. Πόσο να ξέρες ότι ακόμη και τώρα επηρεάζεις την καθημερινότητά μας.

Όταν έφυγες από το αγαπημένο σου χωριό, τα Ανώγεια, ήσουν Ένα παιδάκι μόνος, 16 χρόνων βοσκακι, χωρίς προορισμό, αλλά με στόχο μια καλύτερη ζωή και όνειρα. Δεν έβγαλες το σχολείο, αλλά ήσουν τόσο έξυπνος. Πόσο μου αρέσει να διαβάζω τα γράμματα σου στην αγαπημένη σου Μαμά (Κικενα). Το σώμα σου ήταν αλλού αλλά η καρδιά και το μυαλό σου παρέμειναν στο τόπο που μεγάλωσες και στην οικογένειά σου. Ταξίδεψες στη Ιαπωνία, στην Καλιφόρνια και σε όλο τον κόσμο. Κατέληξες στη Νέα Υόρκη και με πολύ κόπο, έφτιαξες μια υπέροχη ζωή για μας. Έκανες φίλους, δούλεψες, και γλέντησες τον πόνο και την χαρά σου εδώ στη ξενιτιά. Έγραψες ιστορία. Σ’αναστορούνται ακόμα μικροί και μεγάλοι.

Πόσο περήφανη είμαι όταν άνθρωποι μου λένε για σένα και πως σε θυμούνται. Πώς ήσουν ξεχωριστός και ιδιαίτερος άνθρωπος. Ίσως γεννήθηκες έτσι, ίσως φταίνε τα όσα έζησες και πέρασες στην ζωή σου. Αλλά είμαι σίγουρη ότι άνθρωποι σαν εσένα βγαίνουν σπάνια στον κόσμο.

27 χρόνια μαζί ήταν αρκετά να μου μάθεις τι σημαίνει αγάπη, πάθος, απλοχεριά, στήριξη, δύναμη και πόνος. Σε ευχαριστώ που μου μεταβίβασες τον αέρα σου και με βοηθάει να γράψω την ιστορία της δικής μου ζωής. Είσαι παρών σε όλα.

Ήσουν και συνεχίζεις να είσαι ένα σπουδαίο κομμάτι της Κρήτης στη Νέα Υόρκη. Μόλις έφυγες, ο σύλλογος μας, ο Μίνωας έμεινε φτωχότερος. Εκεί περνούσες την ώρα σου, σεμνός, μερακλής, παθιασμένος στη ζωή. Σου άρεσε να μοιράζεσαι με νεότερους τις φιλοσοφικές γνώμες σου, και αυτοί τα θυμούνται. Το μαντολίνο σου γλέντησε δύο γενιές της Νέας Υόρκης. Με τους μικρούς ήσουν μικρός. Όμως έπαψες να γλεντάς σε αυτό το κόσμο στις 24 Ιανουαρίου, 2014. Η γενιά που ήρθε και έχτισε τον σύλλογο μας, σιγά-σιγά φεύγει, και αφήνει μεγάλη κληρονομιά σε μας. Πόσο θα χαιρόσουν, που το μέρος που χτίσατε μαζί με άλλους τώρα έχει μέλλει μια τρίτη γενιά.

11 χρόνια μετά τη φεύγα σου, υπάρχουν 2 μικρά παιδιά που σε αγαπάνε χωρίς να σε γνωρίσουν. «Ποιανού είσαι;» Τους Ρωτάνε στο χωριό. «Της Μαρίας, του Μανώλη του Κίκη, από την Αμερική», απαντάνε τα εγγόνια σου, που επισκέπτονται τα Ανώγεια κάθε χρόνο και βλέπουν την όμορφη φωτογραφία σου που κρέμεται στο καφενείο του Μίχαλου. Είσαι εκεί και νιώθω τη χαρά σου όταν τα βλέπω και τριγυρίζουν στο λιβάδι. Το σπίτι που μας έφτιαξες θα υπάρχει για αιώνια, για να πηγαίνουμε και να συνεχιστεί η αγάπη που είχες, που έχω, και που τώρα έχουν και αυτά.

Το Φλεβάρη, 2014 έκανες το τελευταίο σου ταξίδι στο Ατλαντικό. Μαζί το κάναμε. Γύρισες στο χώμα που σε μεγάλωσε, κοντά στη Μητέρα σου και τον πατέρα σου. Δεν θα ξεχάσω πόσοι άνθρωποι σε περιμένανε και τον αποχαιρετισμό που είχες. Σαν ταινία. Ποτέ σου δεν εζηλέψες τα’ Αμερικής τα κάλλη. Μόλις με έβαλες στο δρόμο μου, ήθελες να γυρίσεις. Ήταν ώρα. Αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβες να πιεις τον καφέ που περίμενες χρόνια (με πολύ καϊμάκι και φούσκες, όπως τον ήθελες) στο πλάτανο από κάτω, σαν συνταξιούχος. Θυμάμαι τη χαρά σου όταν μου έλεγες παλιές ιστορίες από το χωριό και τα όρη. Το μουστάκι σου που γέλαγε όταν φτάναμε στα Ανώγεια. Αν είχα και εγώ, θα γέλαγε και το δικό μου. Θυμάμαι τη χαρά σου στο γάμο μας που για πρώτη φορά είχες δικούς ανθρώπους σε χαρά σου. Θυμάμαι που μαλώναμε και τα φτιάχναμε. Όλα είναι χαραγμένα στο μυαλό μου. Μαζί σου έμαθα πολλά. Περνάνε τα χρόνια αλλά σε κρατάμε ζωντανό. Σε ευχαριστώ Μπαμπά. Εύχομαι να βλέπεις και να χαίρεσαι. Εγώ χαίρομαι για σένα.

Ας είναι ελαφρύ το Ανωγειανό χώμα που σε σκεπάζει.

-Η περήφανη μοναχοκόρη σου, το Μικιο σου