Ο Περάκης κάνει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση: Η Δικαιοσύνη και οι θεσμοί δεν μπορούν να γίνουν παιχνίδι στα χέρια δημαγωγών και συκοφαντών

Ο Χανιώτης, Παναγιώτης Περάκης, πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου των Ευρωπαίων Δικηγόρων (CCBE), ενός θεσμού που εκπροσωπεί πάνω από 1,1 εκατομμύριο δικηγόρους από 46 χώρες, παρεμβαίνει δυναμικά απέναντι στην κλιμακούμενη τοξικότητα του δημόσιου διαλόγου και τη συστηματική υπονόμευση της Δικαιοσύνης και των θεσμών της δημοκρατίας.

Τονίζει ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και της θεσμικής κριτικής και έχει μετατραπεί σε έναν βούρκο συκοφαντίας, παραλογισμού και συνωμοσιολογίας. Η στοχοποίηση θεσμών, η καπηλεία του θανάτου, η αμφισβήτηση κάθε θεσμικής διαδικασίας και η διάχυση του λαϊκισμού διαλύουν την κοινωνική συνοχή και υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στη δημοκρατία.

Ο Περάκης κάνει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση: Η Δικαιοσύνη και οι θεσμοί δεν μπορούν να γίνουν παιχνίδι στα χέρια δημαγωγών και συκοφαντών, αλλοπρόσαλλων ή και παρανοϊκών . Η κοινωνία πρέπει να βάλει ένα STOP στον κατήφορο της αμφισβήτησης και της θεσμικής αποσταθεροποίησης.

Το δίλημμα είναι σαφές: Ή θα σταθούμε απέναντι σε αυτή την εκστρατεία αποδόμησης ή θα αφήσουμε τη χώρα να βυθιστεί σε έναν ατελείωτο κύκλο συνωμοσιολογίας, αμφισβήτησης και λαϊκής αυθαιρεσίας.

Χθες αίτημα μη εφαρμογής του Συντάγματος. Σήμερα δικαστές μηνυόμενοι και απειλούμενοι. Αύριο;

Το Σύνταγμά μας (άρθρο 32) δεν επιτρέπει αναβολές στη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, για κανέναν λόγο. Αλλοίμονο άλλωστε αν οι (ελάχιστες) προθεσμίες που ρητά προβλέπει επαφίονταν στην καλή διάθεση του οιουδήποτε, είτε είναι ένας δίκαια αγανακτισμένος κατά του κράτους πολίτης που θεωρεί ακατάλληλο ή και ποινικά υπόλογο έναν υποψήφιο είτε ένας πολιτικός αρχηγός που περιμένει ν΄ αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί είτε ο Πρωθυπουργός ή ο Πρόεδρος της Βουλής επειδή έτσι θέλουν.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, σε σχέση με τις επιστολές που έστειλε η κυρία Καρυστιανού. Θα μιλήσουμε και για τα υπόλοιπα. Επειδή κάπου αρχίζει να χάνεται εντελώς το μέτρο και οι θεσμοί δικαιούνται υπεράσπισης, όπως και οι δικαστές που απειλούνται, δεν γίνεται να παρακολουθούμε άλλο σιωπηλοί. Τα ζήσαμε και το 2011-12 και γλυτώσαμε στην τρίχα μετά.

«Ως εδώ!», καταλήγει, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ότι ήρθε η στιγμή να μετρηθούμε.