Εύα Ασδεράκη Μουρ: «Εχω διαιτητεύσει επτά μηνών έγκυος»!

Αναφέρθηκε στις δυσκολίες του επαγγέλματος της

Η Εύα Ασδεράκη-Μουρ, είναι μαζί με τον Στέφανο Τσιτσιπά και την Μαρία Σάκκαρη, οι εκπρόσωποι της ελληνικής αντισφαίρισης στην υφήλιο.

Η 43χρονη Ελληνίδα διευθύνει αγώνες κορυφαίου επιπέδου εδώ και πολλά χρόνια, ενώ ήταν υπεύθυνη για την διαιτησία αγώνων WTA και των Ολυμπιακών αγώνων του 2008.

Βραβεύθηκε με το «Χρυσό Δίπλωμα», ενώ το 2015 έγινε η πρώτη γυναίκα που διαιτήτευσε σε τελικό του US Open, ανάμεσα στον Ρότζερ Φέντερερ και στον Νόβακ Τζόκοβιτς.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην γαλλική εφημερίδα «L’ Equipe», η Ασδεράκη-Μουρ, αναφέρθηκε στις δυσκολίες του επαγγέλματος της, τονίζοντας χαρακτηριστικά:

«Μία από τις σωματικές δυσκολίες της διαιτησίας στο τένις είναι η στάση του σώματος.

Το να κάθεσαι για αρκετές ώρες κάθε φορά δεν είναι πάντα άνετο.

Νιώθεις την ανάγκη να κινηθείς, να κατέβεις.

Στην καρέκλα, δεν μπορείς να ακουμπήσεις πίσω ή να κρατήσεις την πλάτη σου ακουμπισμένη, αφού φαίνεσαι σαν να κάθεσαι στο σπίτι σου στον... καναπέ.

Πρέπει να σταθείς μπροστά, να παραμείνεις προσεκτικός και να προβάλλεις μια στάση εμπλοκής και συγκέντρωσης.

Η ιδέα είναι να προσαρμόσεις την θέση σου με τα πόδια σου στα σκαλιά, λίγο υψηλότερα ή λίγο χαμηλότερα.

Αρκετοί διαιτητές τοποθετούν ένα μικρό οσφυϊκό μαξιλάρι ανάμεσα στην πλάτη τους και στην πλάτη της καρέκλας».

Και συνεχίζει η έμπειρη ρέφερι: «Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει όταν κάνει κρύο.

Στο γήπεδο, φοράμε μια στολή, χωρίς βαριά μπουφάν ή μεγάλα κασκόλ από πάνω.

Η στρατηγική είναι να φοράμε πολλά στρώματα, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά.

Και επειδή δεν κινούμαστε, το κρύο γίνεται ακόμη πιο αισθητό.

Πρέπει επίσης να οργανωθούμε για αναψυκτικά, να έχουμε φάει πριν μπούμε στο γήπεδο, ανεξάρτητα από την ώρα, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πόσο θα μείνουμε εκεί.

Το να πίνουμε είναι μια λεπτή ισορροπία: αρκετά για να παραμένουμε ενυδατωμένοι, αλλά όχι πάρα πολύ για να αποφύγουμε να χρειαστεί να πάμε στην τουαλέτα.

Αλλά εάν πρέπει να πάμε και ακολουθήσουμε την διαδικασία, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Είμαστε άνθρωποι.

Μία από τις πιο δύσκολες πτυχές της δουλειάς μου είναι να διατηρώ την ίδια συγκέντρωση καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα».

Αναφερόμενη σε μερικές από τις αξέχαστες στιγμές της πάνω στην καρέκλα του διαιτητή, η Ελληνίδα διαιτητής, θυμάται:

«Θυμάμαι να διαιτητεύω δύο φορές όταν ήμουν έγκυος, και μπορώ να το πω ειλικρινά: ήταν ένας εφιάλτης!

Ειδικά η δεύτερη εγκυμοσύνη μου, κατά την διάρκεια του US Open: η πλάτη μου πονούσε τρομερά.

Ήταν πολύ δύσκολο.

Μια άλλη φορά, στο Roland Garros, ήμουν επτά μηνών έγκυος.

Ήμουν… τεράστια.

Και μερικές φορές έπρεπε να σηκωθώ από την καρέκλα για να ελέγξω έναν πόντο.

Και με τέτοια… κοιλιά, δεν ήταν εύκολο.

Αλλά οι παίκτες ήταν πολύ κατανοητικοί εκείνη την εποχή.

Δεν μου ζητούσαν να κατεβαίνω πολύ συχνά.

Μετά από έναν δύσκολο, μεγάλο σε διάρκεια ή έντονο αγώνα, νιώθω λίγο όπως μετά από έναν σωματικό τραυματισμό.

Ωστόσο, αυτό που βοηθά, είναι ο ίδιος ο αγώνας.

Όσο καλύτερη είναι η ποιότητα, τόσο πιο συναρπαστικός είναι, τόσο περισσότερο με βοηθά να παραμένω συγκεντρωμένη.

Εάν νιώθω ότι αποσπάται η προσοχή μου, αρχίζοντας να σκέφτομαι, «Ίσως θα μπορούσα να γυρίσω σπίτι εγκαίρως για δείπνο» ή «Ε, αναρωτιέμαι τι κάνουν τα παιδιά μου», τότε μιλάω στον εαυτό μου για να το αντισταθμίσω.

Λέω στον εαυτό μου, «Όχι, εσύ μείνε εδώ, ανάμεσα σε αυτές τις τέσσερις γραμμές, αυτή είναι η δουλειά σου».

Μας διδάσκονται επίσης τεχνικές συγκέντρωσης.

Όταν νιώθω ότι χάνω τον προσανατολισμό μου, επιστρέφω στα βασικά, κάνω τα πάντα σαν αρχάρια, συγκεντρωμένη σε κάθε λεπτομέρεια.

Με φέρνει πίσω στα βασικά.

Σίγουρα, δεν είναι η ίδια προσπάθεια που κάνουν οι παίκτες, αλλά όταν η αδρεναλίνη και η ένταση υποχωρούν, νιώθω εξαντλημένη, σαν να είμαι ψυχικά εξαντλημένη».

Η Ασδεράκη, η οποία είναι διαιτητής τα τελευταία 25 χρόνια, χρειάσθηκε να μείνει στην καρέκλα του διαιτητή για πέντε ώρες και 29 λεπτά (!) διευθύνοντας τον εφετινό τελικό του Roland-Garros, μεταξύ του Κάρλος Αλκαράθ και του Γιανίκ Σίνερ, ενώ είναι κάτοχος του «Gold Badge», που είναι η υψηλότερη διάκριση που απονέμεται από την ITF σε διαιτητές τένις που έχουν φθάσει στο υψηλότερο επίπεδο εξειδίκευσης.

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ