Γιάννης Πάριος: «Θυμάμαι να μου παίρνει το κατοστάρικο από το χέρι»

Τα όσα δήλωσε ο εμβληματικός τραγουδιστής

Ο Γιάννης Πάριος παραχώρησε συνέντευξη στην Athens Voice και στον Δημήτρη Αθανασιάδη, όπου μίλησε για την καριέρα του, τα παιδικά του χρόνια και τη φιλοσοφία της ζωής του.

Όταν βλέπετε νέους καλλιτέχνες να γίνονται διάσημοι σε τρεις μήνες και να χάνονται σε έξι, τι σκέφτεστε;

«Χρειάζεται και μυαλό –όπως χρειάζονται όλα–, αλλά πάνω απ’ όλα ταλέντο. Θυμάμαι τη μάνα μου, όταν ξεκίνησα, να μου παίρνει το κατοστάρικο από το χέρι και δείχνοντάς μου μια μπουκάλα πετρογκάζ στην κουζίνα, να μου λέει: “Γι’ αυτό είναι το κατοστάρικο. Μ’ αυτό τρώμε, παιδί μου”. Σήμερα μια μεγάλη μερίδα κοιτάζει πώς θα πάρει το γυαλιστερό αντικείμενο. Τα παιδιά που θα αντέξουν στον χρόνο δεν έχουν αυτό το ελάττωμα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ρέθυμνο: Σοβαρό τροχαίο στον ΒΟΑΚ – Στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση 36χρονος

Αν μπορούσατε να μιλήσετε στον νεαρό Γιάννη που ξεκινούσε από το νησί για την Αθήνα, τι θα του λέγατε να προσέξει – και τι να μη χάσει με τίποτα;

«Θα του έλεγα να προσέξει μην καβαλήσει το καλάμι. Και τα κατάφερε! Γιατί όμως να μη χάσει; Πρέπει να ξέρει και να χάνει. Μέσα στη ζωή είναι. Τώρα, αν εννοείς το να μη χάσει κάτι από την προσωπικότητά του, σημαντικό ρόλο παίζει η παιδεία που έχεις πάρει και το περιβάλλον όπου μεγάλωσες. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα υγιές περιβάλλον, με παιδεία, κάτι που με βοήθησε σε όλη μου τη διαδρομή. Ποτέ μου δεν πίστεψα πως είμαι κάτι ξεχωριστό ή κάτι παραπάνω από κάποιον άλλον, κι αυτό μου το έκανε δώρο ο Θεός».

Έχετε νιώσει ποτέ ναυαγός στη ζωή σας;

«Μα όλη μας η ζωή είναι ένα ναυάγιο. Πάντα προσπαθούμε να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω απ’ το νερό. Αυτό είναι η ζωή μας, μέχρι να μας καταπιεί η ίδια. Σημασία όμως έχει και η οπτική μας. Γιατί ένα ναυάγιο μπορεί να μας βγάλει σε μια ακτή που να ’ναι κομμάτι του Παραδείσου».

Πώς ήταν η αίσθηση να κρατάτε ένα ολόκληρο μαγαζί ξύπνιο ως το ξημέρωμα; Δύναμη, βάρος ή κάτι πιο σκοτεινό;

«Δεν το κρατούσα εγώ. Είχα πει σε κάποια κοπέλα επώνυμη – που δεν θα ονοματίσω, εκείνη το ξέρει καλά: “Άκου τι θα σου πω. Ξέρεις πότε θα καταλάβεις ότι πέτυχες; Όχι κρατώντας τους εκεί μέχρι το πρωί, αλλά βλέποντάς τους να φεύγουν χαμογελαστοί. Κι όταν βγεις, την ώρα που θ’ ανοίξεις το στόμα σου και πεις το πρώτο σου τραγούδι, ν’ αφήσουν τα πιρούνια κάτω και να σε κοιτάξουν, να σ’ ακούσουν. Τότε θα πεις “πέτυχα”, αλλιώς έχεις αποτύχει, και θες κι άλλη προσπάθεια”. Όχι απλά τα κατάφερε, αλλά τους άφησε νηστικούς!»

Τι σκέφτεστε σήμερα όταν βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;

«Ότι μεγάλωσα. Τι άλλο; (γέλια) Δεν πάω στον καθρέφτη να τον ρωτήσω “καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος”. Ο καθρέφτης είναι ψυχρό πράγμα και, ως τέτοιο, θα σου πει την ψυχρή αλήθεια. Αυτό που σου δείχνει οπτικά. Δεν μεγαλώνουμε στον καθρέφτη αλλά μέσα μας».

Τι σημαίνει για εσάς «καλή ζωή»; Και τι σημαίνει «καλό τέλος»;

«Αυτό είναι DNA, τύχη, ευλογία από τον Θεό και τη φύση. Το πιο σημαντικό στη ζωή για μένα είναι, φεύγοντας, τα παιδιά σου να μην ντρέπονται για σένα. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκες, εκείνοι που αγάπησες ή σ’ αγάπησαν να μην ντρέπονται. Κακία δεν νομίζω να έβγαλα για κανέναν και δεν νομίζω να με βλέπουν με κακία. Δεν έχω αδικήσει κανέναν εκτός από τον εαυτό μου. Και επίσης, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο, να μην πονάμε, κυριολεκτικά».