Η εξομολόγηση του προπονητή της Ρίο Άβε για την περιπέτεια με την υγεία του

Σε μια ανθρώπινη εξομολόγηση προχώρησε ο προπονητής της Ριο Άβε Σωτήρης Συλαϊδόπουλος, ο οποίος μεταξύ άλλων μίλησε για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.

Ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος είναι ένας προπονητής που διαρκώς εξελίσσεται. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ως την κατάκτηση του Youth League με τους νέους του Ολυμπιακού και πλέον ως πρώτος προπονητής στη Ρίο Άβε.

Όλα αυτά τα εξιστόρησε μέσα από το «Coach Voice», ωστόσο η μεγάλη αποκάλυψη αφορούσε ένα περιστατικό προ 18 ετών. Όταν στα 28 του χρόνια, ο Συλαϊδόπουλος έδωσε μάχη με τον καρκίνο στο στήθος και βγήκε νικητής.

Μιλά για την ιδιαίτερη σχέση της Ρίο Άβε με την Εθνική ομάδα που κατέκτησε το Euro το 2004, για τη συνομιλία που είχε με τον Ζοσέ Μουρίνιο και τις εμπειρίες από την μέχρι τώρα καριέρα του, ενώ χαρακτηρίζει «μεταμορφωτική» τη συνεργασία του με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Αναλυτικά η ιστορία της ζωής και της καριέρας του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου:

«Μέσα σε λίγες ημέρες, το ποδόσφαιρο αντικαταστάθηκε από έξι μήνες χημειοθεραπείας. Ήταν ένα τεράστιο σοκ, αλλά θα το ξανάκανα χάρη σε αυτό που ακολούθησε. Ο όγκος αφαιρέθηκε, και ευτυχώς σήμερα είμαι υγιής, κουβαλώντας την προοπτική που μου έδωσε αυτή η εμπειρία», αναφέρει και συγκλονίζει ο 46χρονος προπονητής.

«Όταν η Ελλάδα κέρδισε το Euro 2004 σε πορτογαλικό έδαφος, ήμουν στο νησί της Κω, όπου μεγάλωσα.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι, 21 χρόνια αργότερα, θα βρισκόμουν στην Πορτογαλία προπονώντας τη Rio Ave στην Primeira Liga — και αντιμετωπίζοντας ποδοσφαιρικά είδωλα όπως ο Ζοζέ Μουρίνιο.

Μου φαίνεται ιδιαίτερο ότι η Rio Ave ήταν το μέρος όπου η εθνική ομάδα της Ελλάδας προπονήθηκε σε εκείνο το παρελθόν καλοκαίρι του 2004 που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί. Για μένα, αυτό ένιωσε σαν ένα σημάδι. Η Rio Ave είναι η πρώτη μου εμπειρία προπονητικά έξω από την Ελλάδα, μετά από όλη μου την ποδοσφαιρική καριέρα ως παίκτης εδώ και την αρχή της προπονητικής μου πορείας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα χρόνια μου ως παίκτης σημαδεύτηκαν δυστυχώς από πολλές τραυματισμούς. Ένας από αυτούς, όμως, τελικά μου έσωσε τη ζωή.

Όταν ήμουν 28, χρειάστηκα χειρουργική επέμβαση στον ώμο, αλλά τα προ-χειρουργικά τεστ αποκάλυψαν κάτι πολύ πιο σοβαρό από ένα κάταγμα. Οι γιατροί ανακάλυψαν έναν σπάνιο κακοήθη όγκο στην θωρακική μου περιοχή — μια ανώμαλη μάζα στο στήθος που κανείς μας δεν περίμενε. Μέσα σε λίγες ημέρες, το ποδόσφαιρο αντικαταστάθηκε από έξι μήνες χημειοθεραπείας. Ήταν ένα τεράστιο σοκ, αλλά θα το ξανάκανα χάρη σε αυτό που ακολούθησε. Ο όγκος αφαιρέθηκε, και ευτυχώς σήμερα είμαι υγιής, κουβαλώντας την προοπτική που μου έδωσε αυτή η εμπειρία.

Άρχισα να βλέπω τη ζωή με μεγαλύτερη ευκρίνεια και άφησα πίσω μου πράγματα που δεν είχαν αξία. Αυτή η περίοδος διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου και μου έμαθε να βάζω τα πάντα σε σωστή προοπτική σε δύσκολες στιγμές.

Ένα ακόμα μάθημα από εκείνο το κεφάλαιο της ζωής μου είναι ότι οτιδήποτε είναι δυνατό αν πραγματικά πιστεύεις και συνεχίζεις να παλεύεις. Το ποδόσφαιρο και η ζωή έχουν πολλές ομοιότητες — μοιράζονται τις ίδιες αξίες, τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία.

«Για κάθε προπονητή, η πρώτη μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία είναι καθοριστική»

Συνέχισα να παίζω μέχρι τα 30, όταν τελικά έχασα τη μάχη με τα γόνατά μου. Να γίνω προπονητής δεν ήταν καν στο μυαλό μου τότε, μέχρι που ένας πρώην συμπαίκτης με έπεισε να τον ακολουθήσω σε μαθήματα της UEFA. Έτσι, στα 32 ανέλαβα την ομάδα της Ανταγόρας Κω, την ομάδα της γενέτειράς μου. Κερδίσαμε δύο διαδοχικά περιφερειακά πρωταθλήματα ενώ συνέχιζα την προπονητική μου εκπαίδευση.

Κατά τη διάρκεια του διπλώματος UEFA A, οι μεγαλύτερες ομάδες άρχισαν να με παρατηρούν. Ο Παναθηναϊκός — μέσω του Ιωάννη Σαμαρά και του Νίκου Νταμπίζα, τότε διευθυντών ακαδημίας και πρώτης ομάδας — μου πρότεινε να αναλάβω την ομάδα κάτω των 16 ετών.

Για κάθε προπονητή, η πρώτη σημαντική ευκαιρία είναι καθοριστική. Είχα την τύχη η δική μου να έρθει κάτω από τον Σαμαρά. Εκεί βρήκα ένα εμπνευσμένο περιβάλλον και, σε εκείνον, έναν μέντορα. Επίσης, δούλεψα με μία ξεχωριστή γενιά παικτών, όπως ο Γιώργος Βαγιαννίδης, ο Βασίλης Ζαγαρίτης, ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος και πολλοί άλλοι που παραμένουν κορυφαίοι παίκτες στην Ελλάδα.

Τα πέντε χρόνια που πέρασα στον Παναθηναϊκό ήταν απαραίτητα για την ανάπτυξή μου. Εκείνη η ομάδα παικτών κι εγώ εξελιχθήκαμε μαζί — από την Under-16 μέχρι την πρώτη ομάδα, όπου έγινα βοηθός προπονητής και προσωρινός προπονητής.

Αλλά το να φτάσεις στο επαγγελματικό επίπεδο δεν είναι ποτέ το τέλος — είναι η αρχή ενός νέου ταξιδιού. Το ταλέντο σε φέρνει εκεί — η προσωπικότητα σε κρατάει εκεί. Γι’ αυτό η διαμόρφωση του ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική με τη διαμόρφωση του παίκτη.

Το 2021, η ομάδα μου προσέφερε την ευκαιρία να αναλάβω τη νεοσύστατη B ομάδα. Αρνήθηκα προσφορές από ομάδες πρώτης κατηγορίας για να το αποδεχτώ. Αλλά στο τελείωμα της σεζόν, το διοικητικό συμβούλιο άλλαξε γνώμη και επέλεξε έναν πρώην παίκτη. Ήταν απογοητευτικό, αλλά σήμανε την αρχή κάτι μεγαλύτερου.

«Για να καταλάβεις την επιτυχία που ακολούθησε, πρέπει να γυρίσεις στα πρώτα μου βήματα στο σύλλογο»

Λίγο αργότερα, με πλησίασε ο Ολυμπιακός. Η πρόταση ήταν να προπονήσω την ομάδα κάτω των 17 ετών. Εξωτερικά δεν έμοιαζε με το πιο αυτονόητο επόμενο βήμα, αλλά για μένα ήταν η ευκαιρία να ενταχθώ σε έναν γίγαντα — τον πιο πετυχημένο σύλλογο της Ελλάδας.

Υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Μαρινάκη, ο σύλλογος είχε μεταμορφωθεί σε έναν πολύ δομημένο ευρωπαϊκό οργανισμό. Επανέφερε μια νοοτροπία νικητή που αποτελεί μέρος του DNA του συλλόγου, υποστηριζόμενη από υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και παγκόσμιας κλάσης προσωπικότητες όπως ο Christian Karembeu και ο Darko Kovacevic.

Όλα ξεκίνησαν από το όραμα του ιδιοκτήτη. Δεν ήταν σύμπτωση ότι ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που κέρδισε δύο κύπελλα της UEFA την ίδια σεζόν [χωρίς να υπολογίσουμε τα μονοήμερα Super Cups]: τη UEFA Youth League και τη Conference League το 2023/24. Είχα την τύχη και την περηφάνια να είμαι άμεσα εμπλεκόμενος και στα δύο επιτεύγματα.

Αλλά για να καταλάβεις την επιτυχία που ακολούθησε, πρέπει να γυρίσεις στα πρώτα μου βήματα στον σύλλογο. Προπονούσα μόνο πέντε αγώνες την Under-17 πριν αναλάβω την Under-19. Το σχέδιο ήταν να αναπτύξουμε μια “χρυσή γενιά”.

Όμως, τότε κατακτήσαμε δύο ελληνικά πρωταθλήματα Under-19 συνεχόμενα. Σε μία σεζόν εγχώριας κυριαρχίας το 2023/24, κερδίσαμε επίσης τη UEFA Youth League — το ισοδύναμο του Champions League για ακαδημίες. Ήταν ένα απίστευτο επίτευγμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της πορείας, πήραμε μια σημαντική απόφαση. Ο Ολυμπιακός χρησιμοποιούσε διαρκώς σύστημα 1-4-2-3-1 στην ακαδημία και στην πρώτη ομάδα. Μετά από συναντήσεις με τον τεχνικό διευθυντή και το προσωπικό, συμφωνήσαμε να αλλάξουμε σε 1-3-4-2-1.

Δεν ήταν απλώς θέμα ενός νέου συστήματος. Ήταν θέμα να βγάλουμε τους παίκτες από τη ζώνη άνεσής τους. Μετά από χρόνια στο ίδιο πλαίσιο, αναπτύσσονται αυτόματες αντιδράσεις. Ήθελα να βιώσουν νέα σενάρια, διαμορφωμένα από εξελισσόμενους χρόνους, χώρους και δυναμικές απαιτήσεις. Καθώς οι παίκτες προχωρούν, πρέπει να αναπτύξουν προσαρμοστικότητα — κι αυτό ήταν ο στόχος μας. Σήμερα, είμαι περήφανος που βλέπω αυτές τις αρχές μοντέλου παιχνιδιού και αυτές τις διατάξεις να χρησιμοποιούνται ακόμα στην ακαδημία του Ολυμπιακού.

Η διοίκηση αγκάλιασε την ιδέα, και το προσωπικό μου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία που ακολούθησε. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Είμαι περήφανος που έγινα ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κερδίζει την κορυφαία νεανική ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά ακόμα πιο περήφανος για το πώς το καταφέραμε.

Η ομάδα ήταν 100% ελληνική, εξ ολοκλήρου παιγμένη από τη “φάρμα”, και έπαιζε προορατικό, θαρραλέο ποδόσφαιρο — μακριά από το αμυντικό στερεότυπο που συνδέεται συχνά με τις ελληνικές ομάδες. Πήγαμε στον τελικό αήττητοι, νικώντας κορυφαίες ακαδημίες, όπως η FC Nantes και η RC Lens, επίσης την Inter και τη Bayern του Μονάχου, και στη συνέχεια την AC Milan 3-0.

Κατά αυτή την περίοδο, η σύνδεσή μου με την πρώτη ομάδα μεγάλωσε. Τον Φεβρουάριο του 2024, αφού ο Carlos Carvalhal έφυγε, έγινα προσωρινός προπονητής, γεγονός που με έκανε έναν από τους λίγους που έχουν καθοδηγήσει και τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σε επίπεδο πρώτης ομάδας, έστω και προσωρινά. Ο Jose Luis Mendilibar ήρθε σύντομα και έγινα ο βοηθός του, συνεχίζοντας παράλληλα και με την Under-19.

«Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρική — τόσο έντονη που σχεδόν την αισθανόσουν σωματικά»

«Υπήρχαν εβδομάδες που προπονούσα την Under-19 σε μία χώρα και την πρώτη ομάδα σε άλλη. Για παράδειγμα, είχα προπονήσει έναν αγώνα Youth League εναντίον της Bayern Μονάχου στη Γερμανία, και την επόμενη ημέρα ήμουν στη Σερβία με την πρώτη ομάδα για ένα ματς απέναντι στη Maccabi Tel Aviv. Η νίκη με 6-1 ήταν το σημείο καμπής στο δρόμο για τη νίκη στο Conference League.

Η συνεργασία με τον κ. Mendilibar ήταν μεταμορφωτική. Πέρα από εξαιρετικός προπονητής, είναι και ένας έντιμος και εμπνευστικός άνθρωπος για όλους γύρω του.

Περίπου ένα μήνα μετά τον τελικό της Youth League, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη Φιορεντίνα στον τελικό του Conference League. Κατά τύχη, έπαιξε στην Αθήνα. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρική — τόσο έντονη που σχεδόν την ένιωθες στο σώμα σου. Όλοι όσοι ήταν στο γήπεδο θα σου πουν ότι η ενέργεια μετά τη λήξη ήταν αξέχαστη.

Ένα γκολ στο δεύτερο επιπλέον χρόνο έδωσε τη νίκη 1-0. Οι εορτασμοί στο γήπεδο και σε όλη την πόλη ήταν αξεπέραστοι. Σε λιγότερο από 40 ημέρες, έζησα δύο ιστορικά ευρωπαϊκά τρόπαια — κάτι πρωτοφανές στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το 2025, έλαβα μια πρόταση να προπονήσω τη Rio Ave. Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Η επιλογή ήταν ανάμεσα στο να συνεχίσω στον Ολυμπιακό ως βοηθός προπονητής, μετά από μια σεζόν με νίκες και με την ευκαιρία να ζήσω το Champions League — ή να επιλέξω ένα μονοπάτι που θα με βοηθούσε να εξελιχθώ περαιτέρω. Επέλεξα τη Rio Ave.

Λίγο μετά που ο Ζοζέ Μουρίνιο έγινε προπονητής της Μπενφίκα, ταξιδέψαμε για να αντιμετωπίσουμε τη νέα του ομάδα. Όταν φτάσαμε στο Estadio da Luz, ο βοηθός μου είπε ότι ο Μουρίνιο ήθελε να μιλήσει μαζί μου. Νόμιζα ότι αστειευόταν, αλλά επέμεινε. Βγήκα έξω και ο Μουρίνιο ήταν στον διάδρομο, περιμένοντας για μια σύντομη συνομιλία. Αυτό δείχνει την ποιότητά του και τι άνθρωπος είναι. Ο πατέρας του είχε προπονήσει τη Rio Ave τη δεκαετία του ’80, όταν έφτασαν στον τελικό κυπέλλου.

Τώρα είναι ευθύνη μου να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για τον σύλλογο. Ως πρώτος Έλληνας προπονητής στην Πορτογαλία, έχω επίσης την ευθύνη να εκπροσωπώ τους Έλληνες προπονητές σε υψηλό επίπεδο — κάτι που αποδέχτηκα με υπερηφάνεια και πεποίθηση. Πάντα αγκαλιάζω τις προκλήσεις, και αυτό είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα σε έναν σύλλογο με παράδοση, ταυτότητα και τεράστιο δυναμικό σε ένα απαιτητικό πρωτάθλημα. Είναι ένα βήμα που θα με αναπτύξει επαγγελματικά και προσωπικά, και θα διαμορφώσει το επόμενο στάδιο του ταξιδιού μου.

Από το Αιγαίο μέχρι τον Πειραιά και τώρα τον Ατλαντικό, η θάλασσα πάντα καθοδηγούσε τον δρόμο μου. Αυτό το επόμενο κεφάλαιο μοιάζει με τη φυσική συνέχεια αυτού του ταξιδιού. Για μένα, αν θέλεις να σε γνωρίζουν ως καλό “αναπτυξιακό”, το πρώτο άτομο που πρέπει να αναπτύξεις είσαι εσύ ο ίδιος».